Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2021

Στη Λουκία...

 


Πάνε περίπου 26 χρόνια από εκείνη την ημέρα. Είμαστε με τη σχολή στο εξάμηνο που έπρεπε η κλινική μας άσκηση να γίνει σε παιδιατρικό νοσοκομείο. Την ομάδα μου φιλοξένησε ένα από τα δυο Παίδων. Όταν ήρθε η ώρα να επισκεφτούμε το ογκολογικό τμήμα πέρασα μέσα από μια μαγική  πύλη σε έναν άλλο κόσμο. Σε μια διάσταση που η Ζωή κάθεται στον κεντρικό θρόνο ως άλλος Θεός και δεξιά κι αριστερά στέκονται η Ίαση και ο Χρόνος.

Είδα γονείς να κλαίνε στους διαδρόμους και να κάνουν τους παλιάτσους μέσα στα δωμάτια, είδα αδέρφια και αρκουδάκια να κολλούν ένα κεντρικό ή ρινογαστρικό καθετήρα πάνω στο σώμα τους για να μοιάζουν με τα αδέρφια τους που νοσούσαν. Είδα μάνες να ξυρίζουν το κεφάλι τους για να μοιάζουν με τα κεφαλάκια των παιδιών τους. Εκείνη την εποχή έκοψα για πρώτη φορά τα μαλλιά μου κοντά. Έκτοτε όπου σκουραίνουν τα χρώματα της ζωής μου τα κόβω κοντά για να θυμάμαι πως κάποιοι δεν είχα επιλογή.

Στα ογκολογικά τμήματα τα νοσηλευόμενα παιδιά αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς με το προσωπικό. Τα παιδιά είναι πολύ ώριμα. Κάνουν πως δεν ακούν ή δεν γνωρίζουν μα αντιλαμβάνονται τα πάντα. Θα τρομάζατε αν ξέρατε πόσα γνωρίζουν τα παιδιά, πόσα ακούν που εμείς αφελώς νομίζουμε ότι τους έχουμε κρύψει. Στα ογκολογικά τμήματα υπάρχει ένας άγραφος νόμος ειλικρίνειας και σεβασμού και προς τις δυο πλευρές.

Σε εκείνο το τμήμα λοιπόν γνώρισα τη Λουκία. Τη Λουκία που της άρεσε να χορεύει, αλλά δεν μπορούσε πια. Τη Λουκία που ήθελε να ταξιδέψει να πάει στο Περού να κολυμπάει με τα δελφίνια, αλλά δεν ήξερε αν θα προλάβει το καλοκαίρι. Τη Λουκία που είχε υπέροχα καστανά μακριά ίσια μαλλιά, αλλά τώρα είχαν πέσει από τη χημειοθεραπεία. Τη Λουκία που ταιριάξαμε και με εμπιστεύτηκε τόσο που με άφηνε να της αλλάζω three-way στο κεντρικό φλεβικό καθετήρα της. Τη Λουκία που όταν έπρεπε να κάνει εξέταση μυελού των οστών πήρε μαζί της το αρκουδάκι που της είχα χαρίσει και στο κεφαλάκι της έδενε το μαντήλι με τη χορεύτρια που φορούσα και μου το ζήτησε να της το χαρίσω.

Στα ογκολογικά παιδιατρικά τμήματα συνήθως αφήνουν (ή άφηναν) τα παιδιά  να τρώνε ό,τι θέλουν για να είναι χαρούμενα ή να έχουν τη γεύση που θέλουν έναντι αυτής των φαρμάκων. Στη Λουκία άρεσαν πολύ τα σουβλάκια με πίτα, όταν όμως η πίτα ήταν ξεροψημένη τα ούλα της μάτωναν και έπρεπε να πιέζουμε με το δάχτυλο πολύ ώρα για να σταματήσει η αιμορραγία, μιας και η μικρή είχε χαμηλά αιμοπετάλια. Αυτόν τον ρόλο είχε αναλάβει η προϊσταμένη. Ένας εξαίρετος άνθρωπος που είχε δοθεί στα παιδιά του τμήματος τόσο που μόνο σε αυτή πήγαιναν και την άφηναν να βάζει το δάχτυλό της μέσα στο στόμα τους και να πιέσει μέχρι να σταματήσει να τρέχει το αίμα. Μέχρι εκείνη τη μέρα….

Η Λουκία ήθελε να φάει σουβλάκια. Αμετάπειστη ό,τι κι αν της προτείναμε μιας και τα αιμοπετάλιά της ήταν πολύ χαμηλά. Αν δεν έτρωγε θα έσκαγε. Σίγουρα τη θέλαμε χαρούμενη μιας και τα πράγματα ήταν πολύ ρευστά τον τελευταίο καιρό με την λευχαιμία που είχε εισβάλλει στο κορμάκι της. Πήγε λοιπόν στην προϊσταμένη …

«Προϊσταμένη, θέλω να φάω σουβλάκια» είπε

«Λουκία, θα ματώσουν τα ούλα σου και θα τρέχουμε» είπε η προϊσταμένη γλυκά.

«Προϊσταμένη σας παρακαλώ, θα το πιέσουμε και θα σταματήσει» ικέτεψε η Λουκία.

«Δεν μπορώ να κάτσω τόση ώρα γλυκιά μου» της είπε. «Σήμερα έχω πάρα πολύ δουλειά»

«Α, δεν θέλω να κάτσετε εσείς, προϊσταμένη» απάντησε χαμογελώντας. «Θα κάτσει η Σταυρούλα» είπε και γύρισε και με κοίταξε όλο νάζι. Τα ματάκια της έσταζαν αγάπη κι εμπιστοσύνη. «Ε, Σταυρούλα μου; Θα μου πιέσεις μετά με το δάχτυλό σου να μην τρέχει το αίμα;» με ρώτησε.

Γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα και ξεροκατάπια να μη φανεί κάτι. Η προϊσταμένη μας κοιτούσε με ορθάνοικτα μάτια. «Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Δεν αφήνουν ποτέ κανέναν. Μόνο έμενα.» είπε

«Προϊσταμένη, αν δεν σας πειράζει, θα με αφήσετε;» της είπα εγώ.

«Είναι πολύ … παιδί μου» μου είπε «Μπορείς;»

«Μπορώ» της είπα. «Για τη Λουκία και την κάθε Λουκία πάντα θα μπορώ» της απάντησα.

Με τις ευλογίες της προϊσταμένης λοιπόν και της μαμάς της, η Λουκία

Έφαγε το σουβλάκι της που τόσο λαχταρούσε και όταν τα ούλα της καταματωμένα κοκκίνισαν το χαρτί εγώ έβαλα το δάχτυλό μου στο στόμα της να πιέζω μέχρι να σταματήσει το αίμα. Και κάπως έτσι την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου ενώ της έλεγα πόσο ωραία είναι στο Περού και πώς οι επισκέπτες μπορούν να κολυμπάνε μαζί με τα δελφίνια στο απέραντο γαλάζιο ενός απροβλημάτιστου ωκεανού…

Αφιερωμένο στη Λουκία  εκεί ψηλά…

 Δεκούλου Σταυρούλα

15η Φεβρουαρίου, Παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου


10 σχόλια:

  1. Υποκλίνομαι με απόλυτο σεβασμό σε αυτά σου τα βιώματα Σταυρούλα. Στο έχω πει πολλές φορές. Μα κάθε φορά είναι και διαφορετικό. Γιατί αυτό το βίωμα δεν υπάρχει και όποιος μπορεί να περνάει μέσα του αλλάζει εντελώς ως άνθρωπος.
    Τι να πω, ειλικρινά θαυμασμός για σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ιστορία της Λουκίας βγαίνει για πρώτη φορά στο φως. Δεν την έχω πει ποτέ μέχρι σήμερα Γιάννη μου. Στην πορεία μου αυτή τα τελευταία 25 χρόνια έχω ζήσει διάφορα πράγματα. Πολλά από αυτά παίρνουν χρόνια να κατασταλάξουν μέσα σου για να μπορέσεις να τα μαρτυρήσεις... Η Λουκία είναι πολύ βαθιά χαρακιά...
      Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου. Την αγάπη μου!!

      Διαγραφή
  2. Πόσο όμορφος ο συναισθηματικός κόσμος σου Σταυρούλα μου!
    Γεμάτος από πόνο, αγάπη, τρυφεράδα, για μια πορεία ζωής προδιαγεγραμμένη, για μια παρήγορη υπόσχεση σε μια βεβαιότητα πως το ανελέητο της μοίρας δεν θ’ αργήσει, σε μια αγκαλιά που ανοίγει τις φτερούγες να προστατεύσει, να νανουρίσει τον όποιο φόβο, τις όποιες ανησυχίες, σε μια αγκαλιά που κάνει τα μεγάλα αθώα τους μάτια να μην νιώθουν μόνα, να ξέρουν πόσο αγαπήθηκαν.
    Όσο κι αν κεντρίζει την ψυχή και το μυαλό μας η θλίψη, κανείς ποτέ δεν ένιωσε αυτή την τόσο επώδυνη στιγμή που φέρει τη σφραγίδα της αγνότητας γιατί στις στιγμές σου με τη μικρή Λουκία ήσουν ένα κάλεσμα αγάπης σ’ ένα παιδικό όνειρο.
    Στην καρδιά σου, η βαθιά χαραγμένη μνήμη της, είναι ευλογία!
    Κάθε φορά που θα τη σκέφτεσαι, αυτός ο μικρός άγγελος θα χαμογελά!
    Να σε έχει καλά ο Θεός Σταυρούλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχω τι να σου απαντήσω. Τα είπες όλα. Ξέρω μόνο πως πολλά χρόνια πριν ξενάγησα ένα μικρό κορίτσι σε ένα μέρος που δεν είχα πάει ποτέ. Αυτές οι διαδρομές ζωής, αυτά τα ταξίδια...πάντα κρυφοδακρύζουν, πάντα κρυφοαιμορραγούν... τόσο όσο χρειάζεται για να σε βεβαιώνουν πως συνέβησαν αλήθεια... σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ Άννα μου!!!

      Διαγραφή
  3. Αν χρειάζεται τόση δύναμη για να διαβάσει κανείς όσα γράφεις, πόση δύναμη χριεάζεται για να τα ζει, κι όχι ως προσωπικό νοσοκομείου, αλλά ως παιδί που ασθενεί και η ζωή δεν έχει σκοπό να "του χαριστεί" τελικα..; Δεν ξέρω, είχα αρχίσει ήδη να λυγίζω από αυτό το "είδα μάνες να ξυρίζουν το κεφάλι τους για να μοιάζουν με τα κεφαλάκια των παιδιών τους".. Μέχρι το τέλος μιάς παιδικής ζωής, που η μεγαλύτερη χαρά του ήταν ένα σουβλάκι.. Καλή δύναμη Σταυρούλα μου και να σε έχει ο θεός καλά να αντιμετωπίζεις τέτοια "περιστατικά", που θα ήθελα να μην υπήρχαν ποτέ, ποτέ, ποτέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι φορές που τα πάντα γύρω σου αποδεικνύουν τη μικρότητά σου απέναντι στο σύμπαν, μια πραγματικά αντικειμενική διαπίστωση.
      Κι είναι πάλι φορές που υψωνεσαι τόσο ψηλά γιατί η καρδιά σου κάνει την υπέρβαση.
      Η νοσηλευτική δεν ήταν επιλογή μου. Με οδήγησαν οι καταστάσεις εκεί. Όμως στα 25 χρόνια που την υπηρετώ θησαυρισα από μαθήματα ζωής κι από την αγάπη των ανθρώπων.
      Η Λουκία είναι ένα πολύ βαθύ αποτύπωμα της καρδιάς μου.
      Σε ευχαριστώ πολύ Πετράδι μου 🖤

      Διαγραφή
  4. Πόσο μεγαλείο ψυχής, πόσα αποθέματα αντοχών και αγάπης.....δεν έχω λόγια γιά τους υπέροχους ανθρώπους που δίνονται στον πάσχοντα άνθρωπο και ειδικά στα παιδιά....ένα φως στο σκοτάδι του κόσμου μας, του πόνου, της ασθένειας....Είστε όλοι στην προσευχή μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πριν πολλά πολλά χρόνια είχα αποφασίσει αν και τελείωσα με άριστα τη σχολή και την πρακτική μου να μην εργαστώ στον χώρο της υγείας.
      Δεν μου άρεσαν τα κυλιόμενα ωράρια ή να λειπω από το σπίτι γιορτές ή Σαββατοκύριακα.
      Μέχρι που ανήμερα Δεκαπενταυγουστο κάναμε εισαγωγή στο Λαϊκό με τον πατέρα μου στα πρόθυρα εμφράγματος. Εκείνη τη μέρα, την για τους περισσότερους από εμάς αργία, οι άνθρωποι που δουλευαν εκεί φρόντισαν τον μπαμπά μου κι εγώ ορκίστηκα αν σωθεί να υπηρετήσω την υγεία για όλα μου τα χρόνια αγογγυστα.
      Αυτό κάνω Κλαυδία μου. Ξεπληρωσω το τάμα μου και τη ζωή που μας χαρίστηκε.
      Σε φιλώ με αγάπη.
      Σε ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ 🖤

      Διαγραφή
  5. Αχ βρε Σταυρούλα μου! Πόσα μπράβο αξίζουν σε σένα και σ' όλους τους ανθρώπους που στέκονται σαν φύλακες άγγελοι δίπλα στα παιδιά, αλλά και στις βασανισμένες ψυχές ανεξαρτήτως ηλικίας.
    Ας είναι καλά όλοι οι μικροί φίλοι εκεί ψηλά και μακάρι να προχωρήσει η επιστήμη και να μην χάνονται τόσο βασανιστικά άνθρωποι, πόσο μάλλον παιδιά.
    Σταυρούλα μου μια αγκαλιά για το μεγαλείο της ψυχής σου κι ένα γλυκό φιλί για τη γλυκύτητα σου. Να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κορίτσι με μοσχοβολια ροδόνερου, στη ζωή μας συμβαίνουν πολλά που τα γιατί τους δεν έχουν. απάντηση. Δυστυχώς εγώ και στη δουλειά μου και στη ζωή μου έχω γιατί που δεν. απαντήθηκαν και χαράζουν βαθιά την καρδιά.
      Η μόνη σωτηρία μας είναι η επιστήμη και η αγάπη. Η αγάπη που όταν χαρίζεται απλόχερα κάνει ένα μικρό δωμάτιο νοσοκομείου να μοιάζει με τη θάλασσα στο Περού.
      Μεγάλη μεγάλη αγκαλιά από μένα κι ένα φιλί.
      Άναψες τα φώτα του κήπου κάνα στο Αραξοβόλι μου. Σε ευχαριστώ πολύ 🖤

      Διαγραφή