Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Λυκαυγή




Aκολουθώ τη γραμμή των ματιών σου 
που καταλήγει στη θάλασσα, 
και ξεθάβω τα ναυάγια των φιλιών 
που ‘χεις κρύψει στα χείλη σου. 
Προσμετρώ και ασπάζομαι τα χνάρια σου 
στης αλήθειας τ’ ανάθεμα, 
κι ονειρεύομαι αντάρες, 
να τρυγήσω κυκλώνες 
στης ψυχής την κορύφωση. 
Εγώ, που λες... 
καταιγίδα ξημερώνω σε άνυδρη γη 
και ουράνιο νεφέλωμα που σκιάζει τον ήλιο. 
Τα σημεία του ορίζοντα σαν πυξίδα ορίζω 
και στης μοίρας το υφαντό 
τον δικό σου τον δρόμο κεντώ. 
Τη γραμμή των φωνηέντων 
ταπεινά να προσκυνάς 
και κρυστάλλινο ύδωρ να μεταλαμβάνεις, 
σε πηγή που αναβλύζει παράδοση. 
Λυκαυγή με φωνάζεις 
κι εγώ στο σκοτάδι γεννώ το ξημέρωμα, 
στ’ άγγιγμά σου, 
και με φως σε ξεδιψώ.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Α' βραβείο ποίησης στον Ε΄Ποιητικό Διαγωνισμό «Καισάριος Δαπόντες» 



Η βράβευση θα λάβει (έλαβε) χώρα στη Σκόπελο το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη '16. 




Η εικόνα ίσως περιέχει: 3 άτομα, άτομα στέκονται και εσωτερικός χώρος

Ο πίνακας "ΦΕΓΓΑΡΟΛΟΥΣΤΗ" ανήκει στην εξαίρετη ζωγράφο και φίλη μου Φωτεινή Παππά.