Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη | το e-book



Δεκαοχτώ bloggers γράψαμε 24 ιστορίες για την αλληλεγγύη και σας καλούμε να μας διαβάσετε για να την κάνουμε πράξη όλοι μαζί.

Το e-book μας διατίθεται για την ενίσχυση της Κοινωνικής κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος" και του μη κερδοσκοπικού σωματείου Κοινωνία αγάπης και προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος".
Στο e-book θα διαβάσετε ιστορίες, πραγματικές και φανταστικές, ποιήματα, με πρωταγωνίστρια την αλληλεγγύη και συμπρωταγωνιστή το φαγητό, γι' αυτό και στο τέλος θα βρείτε τις αλμυρές και γλυκές συνταγές κάθε ιστορίας.


Για να αποκτήσετε το e-book, αρκεί να στείλετε, όπου εσείς επιλέξετε, ένα δέμα με ό,τι μπορείτε από όσα θα βρείτε στη λίστα με τις πάγιες ανάγκες της Κοινωνικής κουζίνας και του σωματείου "Γέροντας Παΐσιος".
Το αποδεικτικό της αποστολής είναι και η τιμή για το e-book!
Στο womaninblog@gmail.com (με τίτλο e-book) στέλνετε μία φωτογραφία του δέματος (*γράψτε στο δέμα blogaki*) και του αποδεικτικού και θα λάβετε αμέσως τις ιστορίες μας.

Μπορείτε να διαβάσετε το e-book στον υπολογιστή, στο κινητό, στο tablet.

Tην πολύ όμορφη εικόνα του εξωφύλλου έφτιαξε η Χριστίνα - Ανδρομέδα

Δείτε αναλυτικά τις δράσεις, τις εκδηλώσεις και τις έκτακτες ανάγκες της Κοινωνικής κουζίνας εδώ και του σωματείου "Γέροντας Παΐσιος" εδώ.

Πάγιες ανάγκες Κοινωνικής κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος"

σχολικά βοηθήματα
παιχνίδια,
παιδικές τροφές
παιδικά ρούχα
πάνες
τρόφιμα
μπαχαρικά
μέλι
καφέδες (ελληνικός, φραπέ, γαλλικός)
γάλα εβαπορέ
χαρτί κουζίνας
χαρτοπετσέτες
πλαστικά πιρούνια και κουτάλια
μπολ μιας χρήσης για τη συσκευασία φαγητού
γάντια μιας χρήσης
αλουμινόχαρτο
απορρυπαντικά
σφουγγαράκια
γκάζι και γκαζιέρα
μαρμίτα 150 λίτρων

Κοινωνική κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος"
(δωρεάν αποστολή με τη Γενική ταχυδρομική)
Πλαταιών 55 και Παραμυθιάς, Μεταξουργείο
104 35 Αθήνα



Πάγιες ανάγκες Κοινωνίας αγάπης και προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος"


Τρόφιμα
Είδη μπακαλικής
Είδη υγιεινής
Ρουχαλάκια
Παιχνιδάκια
Σχολικά είδη
Χαρτικά
Βιβλία αναγνωστικά
Φάρμακα
Ό,τι διαθέτει ο καθένας

Κοινωνία Αγάπης και Προσφοράς Γέροντας Παΐσιος
(δωρεάν αποστολή με τη Γενική ταχυδρομική)
Κεντρικό κοινωνικό κατάστημα
Μεγ. Αλεξάνδρου 99
Τ.Θ. 305
Τ.Κ. 57500
Τρίλοφος Θεσσαλονίκη


Όλα τα παραπάνω είναι το αποτέλεσμα μιας πρωτοβουλίας που πήρε η Αλεξάνδρα του http://abuttononthemoon.blogspot.gr/.
Μια Αλεξάνδρα που αγαπά, συμπονά και συμπάσχει, μα επίσης αναλαμβάνει δράση για όλα όσα διαταράσσουν την ομορφιά, την απλότητα και το αυτόνοητο της κοινωνίας μας. 
Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, τη σίτιση, τη στέγαση, την αγάπη. 
Όλοι εμείς τιμώντας την κίνησή της, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και τις ψυχές μας και δημιουργήσαμε αυτό το e-book. 
Αμοιβή μας.... το κάθε δέμα που θα φτάσει σε εκείνους που το εχουν ανάγκη. 
Η ταπεινότητά μου νιώθει τιμή κι ευγνωμοσύνη που μέσα σε αυτό το εγχείρημα βρήκα χώρο να χρωματίσω κι εγώ μια γωνιά με της ψυχής μου το χρώμα. 

Αλεξάνδρα μου εύχομαι καλή επιτυχία.
Η φιλία σου και η προσοχή σου είναι για μένα μέγιστης σημασίας στην πορεία μου στο χρόνο. 
Σε ευχαριστώ !

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Α' βραβείο δοκιμίου στον 7ο παγκοσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΕΠΟΚ

Στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό και Καλλιτεχνικό διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ. ( Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος ) οι συμμετοχές μου βρήκαν τόπο να σταθούν και να ξεχωρίσουν σύμφωνα με την κρίση της λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής επιτροπής. Ευχαριστώ από καρδιας για την τιμή.
  • Α' βραβείο για το ποίημα " Η ΞΕΝΙΤΙΑ "
  • Α' Βραβείο για το δοκίμιο με τον τίτλο: Πόσο σπουδαίο είναι ένας πατέρας να μπορεί να πει μια ιστορία στα παιδιά, και ακόμα πιο σπουδαίο, να είναι η ιστορία της δικής του ζωής.
  • Α' Βραβείο Ζωγραφικής 
  • Α' Βραβείο Φωτογραφίας 
Η απονομή πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαρτίου 2017 στην αίθουσα τελετών του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών.

Α' Βραβείο για το δοκίμιο με τον τίτλο:

Πόσο σπουδαίο είναι ένας πατέρας να μπορεί να πει μια ιστορία στα παιδιά, και ακόμα πιο σπουδαίο, να είναι η ιστορία της δικής του ζωής.





Πόσο σπουδαίο είναι ένας πατέρας να μπορεί να πει μια ιστορία στα παιδιά, και ακόμα πιο σπουδαίο, να είναι η ιστορία της δικής του ζωής.

«Μπαμπά», φώναξε η Μαρία. «Μπαμπά, σε χρειάζομαι. Έλα να σε ρωτήσω κάτι» επέμεινε πριν ακόμα πάρει απάντηση από τον πατέρα της.
«Έλα,  παιδί μου. Γιατί φωνάζεις;» απάντησε ο πατέρας μπαίνοντας βιαστικά στο δωμάτιο.
            «Μπαμπά μου, πρέπει να γράψω μια ιστορία για τον εμφύλιο πόλεμο, για τους καλούς και τους κακούς. ‘Έχεις μία να μου πεις;» ρώτησε η κόρη και τα μάτια της όλο αγωνία περίμεναν την απόκρισή του. Ο πατέρας της είχε πάντα απάντηση για όλα. Δεν μπορεί θα είχε και τώρα μια ιστορία να πει.
            «Δεν έχει καρδούλα μου ο εμφύλιος πόλεμος καλούς και κακούς, μήτε νικητές και νικημένους. Μόνο πληγωμένους ανθρώπους έχει με ματωμένα χέρια και σμπαραλιασμένες ψυχές» της αποκρίθηκε χαϊδεύοντάς την τρυφερά στο κεφάλι. Ο πατέρας κάθισε στην άκρη του κρεβατιού κι άρχισε να διηγείται...
Όταν ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος εδώ στην Ελλάδα εγώ ήμουν μωρό ακόμα και μαζί με τ’ αδέρφια μου ήμαστε στο πατρικό μας στο Χαλβάτσο. Νύχτα ντύθηκε κι έφυγε ο παππούς ο Δημήτρης από το σπίτι. Ένας γείτονας ήρθε και τον ειδοποίησε. Πήρε  σ’ ένα μπόγο κάλτσες και φανέλες,  ένα καρβέλι ψωμί  και λίγο τυρί, ζώστηκε την πιστόλα του και τα φισεκλίκια του και αφού μας φίλησε και η γιαγιά σου τον σταύρωσε χάθηκε μες στο σκοτάδι. Μήνες κάναμε να τον δούμε. Αραιά και πού έφτανε ένα μαντάτο πως κάποιος τον αντάμωσε περνώντας με τα γίδια από το βουνό. Άλλοτε πάλι έφτανε κανένα νέο με κανένα συγχωριανό που ερχόταν στα κλεφτά να δει τη γυναίκα του και να φιλήσει τα παιδιά του. Μια δυο φορές έστειλε μάλιστα και στη γιαγιά λίγα χρήματα, χωρίς κουβέντες κι εξηγήσεις πού τα είχε βρει.
            Δύσκολα περνούσαν οι μέρες των ανθρώπων εκείνον τον καιρό. Η Ελλάδα ακόμα μετρούσε τις πληγές της από την γερμανική κατοχή και προτού ακόμα καλά καλά κάνει λογαριασμό άρχισαν τ’ αδέρφια να αλληλοσκοτώνονται για τον θώκο. Οικογένειες διχάστηκαν, σπίτια ξεκληρίστηκαν, γενιές αφανίστηκαν και ο τόπος μας βάφτηκε ξανά στα κόκκινα και ντύθηκε στα μαύρα. Κι η γαλανόλευκη που μόλις είχε αρχίσει να κυματίζει λεύτερη, μεσίστια και ντροπιασμένη έκλαιγε τα παιδιά της. Γιατί όλοι παιδιά της ήτανε, Έλληνες !
            Η γιαγιά κι εμείς περνούσαμε δύσκολα. Και τι δεν έκανε για να εξοικονομήσει έστω και το καθημερινό μας ψωμί. Τη μια ζωνόταν το υνί, την άλλη το αλέτρι, μα πάντα αγόγγυστα. Ουφ, δεν βγήκε από το στόμα της. Έξι μας  είχε. Εγώ κοντά τεσσάρων χρονών και ο Παντελής ίσα που είχε περπατήσει. Καμιά φορά, σαν κατεβάζανε τους νεκρούς από τα βουνά, μας έπαιρνε και τα έξι, δυο στην αγκαλιά και τέσσερα τα μεγάλα από το χέρι και πήγαινε δίπλα στο σχολειό, εκεί που είχαν τις κάσες μαζωμένες και μια μια τις ξεκαπάκωνε για να δει αν ήταν μέσα ο άντρας της. Ο Θεός τον φύλαξε και δεν έπαθε τίποτα εκείνον τον καιρό, ο πατέρας.
            Όμως η ζωή είχε γίνει αβάσταχτη. Εκείνες τις μέρες του αλληλοσπαραγμού  όπως και τον καιρό της κατοχής οι μαυραγορίτες θησαύριζαν.  Η μάνα προσπαθώντας να σώσει ό,τι μπορούσε και να τραβήξει τον παππού μακριά από τις αναταραχές πούλησε όση γη είχαμε και δεν είχαμε και πήρε τότε τριάντα χιλιάδες δραχμές. Νύχτα μας φόρτωσε πάνω σε ένα γαϊδούρι. Εμάς τα μικρά και ό,τι από το νοικοκυριό της μπορούσε να μεταφέρει και φύγαμε  για την Αθήνα. Μια βδομάδα περπατάγαμε ίσαμε να φτάσουμε, μα τα καταφέραμε και πάλι "ουφ" από τα χείλη της δεν ακούστηκε. Κατάφερε μάλιστα και μήνυσε του πατέρα και λίγο καιρό μετά ήρθε και μας βρήκε. Με τα λεφτά που είχε πάρει η μάνα από τη γη αγόρασε μια μονοκατοικία, δυο δωμάτια όλα κι όλα, μα η ζωή μας εκεί συνεχίστηκε κι εξελίχθηκε με ασφάλεια μέχρι που τέλειωσε κι ο εμφύλιος.
            Ο πατέρας δεν μίλησε ποτέ για ό,τι είχε συμβεί απάνω στα βουνά. Μόλις έθιγε κάποιος το θέμα, τα μάτια του σκοτείνιαζαν κι έλεγε με βροντερή φωνή, «Αυτές είναι στοιχειωμένες στιγμές, καταραμένες... μην τις μελετάτε» και μετά έφευγε από το δωμάτιο. Λέξη δεν του πήραμε ποτέ. Χρόνια πολλά μετά, όταν έφυγε από τη ζωή, ήταν γραμμένο να μάθω κάτι από εκείνον τον καιρό, τον σκοτεινό.
            Την  μέρα της κηδείας κόσμος πολύς, πάρα πολύς μαζεύτηκε να τον αποχαιρετήσει πριν το στερνό του ταξίδι. Αρκετοί μας ήταν άγνωστοι, αλλά ποιον μπορείς να διώξεις ή να ρωτήσεις σαν σου λέει πως είναι φίλος από τα παλιά. Μόνο μια γυναίκα μου έκανε εντύπωση μεγάλη. Σαν πλησίασε την κάσα, έπεσε στα γόνατα και βάλθηκε να κλαίει. Ύστερα σηκώθηκε σιγοψιθύρισε ένα ευχαριστώ κι απομακρύνθηκε. Εγώ που είχα παρακολουθήσει όλη αυτή τη σκηνή μου ήταν αδύνατο να την αφήσω να φύγει χωρίς να μάθω ποια ήταν. Όταν την πλησίασα και τη σταμάτησα μου αποκρίθηκε πως γνώριζε τον πατέρα μου από τα παλιά εκείνα χρόνια.
            «Στον πατέρα σου χρωστώ τη ζωή μου» μου είπε με τρεμάμενη φωνή. 
            «Δηλαδή, πώς τη χρωστάτε;» «Τι συνέβη;» επέμεινα εγώ. Τότε μάζεψε τα μαλλιά της από τη δεξιά πλευρά του κεφαλιού και μου έδειξε το πλάι του προσώπου της. Έλειπε το δεξί αυτί.
            «Ο πατέρας σου μου έκοψε αυτό το αυτί» είπε κι εγώ απέμεινα να την κοιτάω δίχως να μπορώ να καταλάβω. «Εκείνο τον καιρό του εμφυλίου ήσουν ή με τους μεν ή με τους δε. Κι εγώ έτυχε να είμαι στην αντίπερα όχθη του ποταμού. Όταν μας πιάσανε και μας οδήγησαν στα βουνά απάνω αφού μας βασάνισαν για να πούμε ό,τι ξέραμε, μ’ έδωσαν κάποια στιγμή στον πατέρα σου να με σκοτώσει.»
            «Η ανάσα μου είχε σταματήσει. Είχα ξεχάσει ακόμα και ότι σε λίγο θα κηδεύαμε τον πατέρα και περίμενα ν’ ακούσω τη συνέχεια.»
            «Ο πατέρας σου, παιδί μου» συνέχισε η γυναίκα «με πήρε από το χέρι και με οδήγησε βαθιά μέσα στο δάσος. Τόσο μακριά που κανείς δεν μας  έβλεπε. Σε όλο τον δρόμο ήταν αμίλητος κι εγώ μετρούσα τα λεπτά που μου είχαν μείνει κι έκλαιγα τα παιδιά μου που δεν θα προλάβαινα να τα μεγαλώσω. Κάποια στιγμή μου είπε να σταματήσω κι ενώ περίμενα πότε θα σωριαστώ στο χώμα μου αποκρίθηκε πως εκείνος είχε φύγει στα βουνά για να γλιτώσει και όχι για να γίνει φονιάς. Θα με άφηνε να φύγω, μα θα έπρεπε να πάει κάτι πίσω για να τους πείσει πως με είχε σκοτώσει. Μου σήκωσε τα μαλλιά και χωρίς δισταγμό μου έκοψε τ’ αυτί. Την ίδια στιγμή πυροβόλησε στον αέρα και μου ‘κλεισε το στόμα μ’ ένα μαντήλι που σαν ησύχασα το ‘δεσε στο κεφάλι μου σφιχτά».
            «Και τώρα τρέχα, φύγε από δω Λενιώ και μη ματακοιτάξεις πίσω σου» μου ‘πε και γύρισε να φύγει.
            «Ούτε ευχαριστώ δεν πρόκαμα να του πω αγόρι μου. Χάθηκε μέσα στα σκοτάδια. Χρόνια μετά, σαν από τύχη έμαθα πως ζείτε εδώ, δεν πλησίασα ποτέ μην τυχόν και κάποιος δει και καταλάβει, μα σήμερα δεν άντεξα. Είχα ένα ευχαριστώ ν’ απιθώσω εκεί κοντά, να το πάρει μαζί του».
            «Μα γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Και ο πατέρας;» Τόσα ερωτηματικά αναπάντητα μα κι η γυναίκα σαν τον πατέρα αμίλητη. Σκοτείνιασαν τα μάτια της και μου αποκρίθηκε «Μην τα σκαλίζεις γιόκα μου. Ήταν σκοτεινοί καιροί εκείνοι, δίχως λογική και σύνεση» και γυρνώντας την πλάτη της χάθηκε στη γωνιά του δρόμου.
            «Πω πω, μπαμπά» αναφώνησε η Μαρία. «Απίστευτη η ιστορία του παππού Δημήτρη».
            «Απίστευτη είναι κορίτσι μου» αποκρίθηκε ο πατέρας. «Να θυμάσαι Μαρία  μου!  Στον εμφύλιο δεν υπάρχουν νικητές, υπάρχουν μόνο νικημένοι και πληγωμένοι άνθρωποι γιατί ο αδερφός χτυπά τον αδερφό και το παιδί τον πατέρα. Κι όλοι οι άνθρωποι, Μαρία μου κάτω από την ίδια σημαία έχουν το ίδιο αίμα, αδερφικό και το αίμα παιδί μου νερό δεν γίνεται μα και να γενεί δεν πίνεται!»

ΤΕΛΟΣ
Σταυρούλα Δεκούλου 
Ψευδώνυμο : Ηλίανθος

Θα ήθελα από καρδιάς να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που περνούν από εδώ και με τιμούν με τον χρόνο και την προσοχή τους, αλλά και τα πολύτιμα σχόλιά τους. 
Αφιερωμένα όλα τα παραπάνω βραβεία στους εκλεκτούς συνοδοιπόρους της ψυχής και των λόγων μου. 

Με αγάπη κι εκτίμηση
Σταυρούλα 

Α' βραβείο ποίησης στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ. ( Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος )

Στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό και Καλλιτεχνικό διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ. ( Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος ) οι συμμετοχές μου βρήκαν τόπο να σταθούν και να ξεχωρίσουν σύμφωνα με την κρίση της λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής επιτροπής. Ευχαριστώ από καρδιας για την τιμή.
  • Α' βραβείο για το ποίημα " Η ΞΕΝΙΤΙΑ "
  • Α' Βραβείο για το δοκίμιο με τον τίτλο: Πόσο σπουδαίο είναι ένας πατέρας να μπορεί να πει μια ιστορία στα παιδιά, και ακόμα πιο σπουδαίο, να είναι η ιστορία της δικής του ζωής.
  • Α' Βραβείο Ζωγραφικής 
  • Α' Βραβείο Φωτογραφίας 
Η απονομή πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαρτίου 2017 στην αίθουσα τελετών του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών.

Α' Βραβείο για το ποίημα " Η ΞΕΝΙΤΙΑ "

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.


Η ΞΕΝΙΤΙΑ

Ματωμένο το σύθαμπο, 
το μαβί ενδύεται η νύχτα.
Ορφανεμένα βήματα 
οδηγούν σε άγνωρα χώματα.
Σφαλισμένη η αυλόπορτα, 
το μάνταλο βουβό.
Πετρωμένη η σκιά 
στο βορεινό παραθύρι.
Κι όλο να ξεμακραίνεις...
Σ’ ένα δισάκι σφιχτά δεμένα τα όνειρα,
τυλιγμένες σε μπόγο οι ελπίδες.
Μισόκλειστα τα μάτια στο φευγιό
και τ’ αλάτι απ’ τα δάκρυα 
να ψήνει τις γραμμές του προσώπου.
Ορφανή η απαλάμη απ’ του τόπου το χώμα.
Διψασμένα τα χείλη,
κιοτεύει ο δρόσος της αυγής.
Κι όλο να χάνεσαι...
Η μάνα ριζωμένη στο λιμάνι.
Ποιο κήτος σε πάει μακριά
και ποιος αητός σε κλέβει γι’ άλλους τόπους;
Μια προσευχή ριζωμένη στον κόρφο της, 
ευχή κρυμμένη στης ποδιάς τον ποδόγυρο.
-Κάμε, Θεέ μου, να ξανανταμώσουμε-
Σφίγγουν τα χέρια της το «Μη με λησμονείς» 
κι ο χρόνος μειδιά και το μαραίνει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Ψευδώνυμο : Ηλίανθος


Θα ήθελα από καρδιάς να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που περνούν από εδώ και με τιμούν με τον χρόνο και την προσοχή τους, αλλά και τα πολύτιμα σχόλιά τους. 
Αφιερωμένα όλα τα παραπάνω βραβεία στους εκλεκτούς συνοδοιπόρους της ψυχής και των λόγων μου. 

Με αγάπη κι εκτίμηση
Σταυρούλα 

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Αερικό



Κάθε που γεννιέται το φως στης αυγής τ' ακροδάχτυλα,
λαχτάρα αναβλύζει στ' άλικα χείλη της.
Τα μαλλιά της λουσμένα στου δυόσμου το δάκρυ, 
χτενίζει, με του ηλιάτορα την πυρφόρο ρομφαία
κι αφήνεται...
βορά στων ανέμων το φύσημα,
ρανίδα στης βροχής τη μαρτυρία,
αστραπή στων νεφών τ' άγριο σμίξιμο.

Κάθε που κιοτεύει το φως στ' ουρανού τη μετώπη
μια σελήνη φανερώνει στο δεξί της το στήθος
και τ' άστρα προστρέχουν να φωτίσουν τα χνάρια της
στης νύχτας τ' ανάμεσα
κι αφήνεται...
σ' ανείπωτα όνειρα κρυφή ερωμένη,
σε ποίημα ατελεύτητο ο εκλιπών στίχος,
λυγμός που ελλοχεύει στης ψυχής τ' άγνωστα βάθη

Κι αν θαρρείς πως την γνώρισες
μήτε τ' αντιφέγγισμά της ακόμα δεν αντίκρισες.

Τ' αερικά δεν έχουν αντανάκλαση...
Θυμάσαι;

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
19/2/17




Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Ο ήχος της ψυχής



Τα βράδια που’ χει συννεφιά

φωτίζω τις γωνιές τ’ ουρανού 
με στίχους που κορυφώνονται 
σε παροξύτονες λέξεις.
Μ’  άνθη παρθένας μυγδαλιάς
στολίζω τις ρυτίδες του φεγγαριού 
και με θλίψης απόσταγμα ξεδιψώ 
τα φλογισμένα μάτια του Κάιν.
Τις στιγμές των μεγάλων λυγμών,
σαν μυγδαλιά μονάχη,
νύφη ρακένδυτη στου χιονιά τη γιορτή,
συνεχίζω το διάβα μου, πάνω σε χνάρια
από καιρό ξεχασμένα στην επιδερμίδα της γης.
Είναι τότε που βεβαιώνομαι
πως η ψυχή ησυχάζει στης οδύνης τη γέννα
και πως ουρλιάζει στη χαρά.


Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

2/2/17

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Φωτεινή Παππά, η ζωγράφος υμνωδός της γυναικείας ομορφιάς και των λουλουδιών.



/
                                                                                                                                                                                                                                                                           

 Το όνομα μου είναι Φωτεινή Παππά. Γεννήθηκα στο χωριό Καμαρίνα, του Δήμου Ζαλόγγου στην Πρέβεζα. Δεν έχω κάνει σπουδές στη ζωγραφική, είμαι αυτοδίδακτη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ευτυχία. Πρέπει λοιπόν να κυνηγούμε τα όνειρά μας γιατί αυτό μας φέρνει κοντά στον σκοπό μας. Η ζωγραφική για μένα είναι ποίηση, ανάγκη έκφρασης. Ζωγραφίζοντας μιλάς για όσα δεν χρειάζεται να πεις.


Αγαπημένο μου θέμα γυναίκες και λουλούδια, οι πεταλούδες, η θάλασσα. Μέσα από τα έργα μου, η γυναίκα παρουσιάζεται ως ανθός και διεκδικεί την αγάπη, την τρυφερότητα, τον έρωτα. Η σειρά ‘’FREE –Ζήσε’’ είναι αυτοβιογραφική. Διεκδικεί το όνειρο και την ελπίδα να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας και να φτάσουμε στον στόχο της ζωής μας που είναι η ευτυχία.



Τα έργα μου «Ταξιδεύοντας» αναφέρονται στη συνομιλία μου με τη θάλασσα, το άδειασμα από την καθημερινότητα, που σου φέρνει γαλήνη. Αρκετά έργα μου είναι έμπνευση από ποιήματα ή και λογοτεχνία, όπως το «Υπόσχεση», «Μόνο για σένα», «Το χάδι», «Αγάπες χαμένες», «Ελπίδα», «Για σένα», κ.λπ. Είμαι εργαζόμενη, παντρεμένη και έχω δυο παιδιά.


Το μεγάλο μου όνειρο για τη ζωγραφική άρχισε να γίνεται πραγματικότητα από το 1997. Η πρώτη μου συμμετοχή σε έκθεση με τα έργα «Άγρια ομορφιά», «Kάπου στην Κάρυστο», «Ινδή», έγινε τον Δεκέμβρη του 2013 κατόπιν διαγωνισμού στην ομαδική έκθεση Energy Athens του European Center(Ευρωπαϊκό Κέντρο Τεχνών), Μητροπόλεως 74, Πλάκα Αθήνα. Για την ίδια διοργάνωση επιλέχτηκα με τα έργα «Ορίζοντες, Free , ‘Αννα» και για την έκθεση 2014-2015 που έγινε τον Ιανουάριο 2015. 


Έχω λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις όπως Ποσειδωνία Σύρου, galleryArt Kolonaki, με την Art Way, Gallery Time of Art Κηφισιά, Φ.Σ. Παρνασσός με την Πανελ. Εταιρία Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, με την Π.Ε.Λ.Τ., με τις Διαδρομές Τέχνης, στο Art festival Kefalonia στη Δημοτική πινακοθήκη «Κέφαλος», με το Σύλλογο καλλιτεχνών Ηλιούπολης , με την UNESCO κ.ά.



Η πρώτη μου ατομική έγινε στη Δημοτική Πινακοθήκη «Γιάννης Μόραλης» στην Πρέβεζα τον Αύγουστο του 2014. Μερικά από τα έργα μου, «Εύα», «Ελπίδα» κ.λπ. έχουν γίνει εξώφυλλο σε ποιητικές συλλογές. Το έργο μου «Ταξιδεύοντας» επιλέχτηκε ως εξώφυλλο, του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ανθρώπων Έργα», τεύχος Ιούνιος 15.





Αρκετά έργα μου έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς όπως… «Τα κρίνα», «Τα ρόδα», «Χαμένες αγάπες», «Μόνο για σένα», «Νοσταλγία», «Για πάντα», «Παπαρούνες», «Αναμνήσεις»… κ.ά. Επίσης, συμμετοχή στα εικαστικά ανθολόγια «Βόλτα στο φεγγάρι», «Όνειρο ήταν» από τις Διαδρομές Τέχνης και «Απρίλης 2015» από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ. Αφιερώματα στη δουλειά μου έγιναν από τα ηλεκτρονικά περιοδικά… «Αφηγητής», Απρίλης 2015, Ανθρώπων έργα», Ιούνιος 2015, «Vesper Gr», Σεπτέμβρης 2015 και τις σελίδες «Αυλόγυρος» με τον Παύλο Αντριά, «Dayseven Gr» και «Alesart Gr».

Email: tklonis@otenet.gr
Επικοινωνία:- Facebook
Τηλ.: 694 760 2341





Η σειρά FREE-ζήσε προτρέπει στην πραγματοποίηση των ονείρων, που μας φέρνει πιο κοντά στον σκοπό της ζωής, που είναι η ευτυχία. Η σειρά ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ αναφέρονται στη συνομιλία μου με τη θάλασσα, το άδειασμα από την καθημερινότητα που φέρνει γαλήνη. Τέλος ,στα έργα μου γυναίκες λουλούδια, η γυναίκα παρουσιάζεται ως ανθός και διεκδικεί την αγάπη, την τρυφερότητα, τον έρωτα. 



Αγαπημένο μου θέμα γυναίκες και λουλούδια, οι πεταλούδες, η θάλασσα. Μέσα από τα έργα μου, η γυναίκα παρουσιάζεται ως ανθός και διεκδικεί την αγάπη, την τρυφερότητα, τον έρωτα. Η σειρά ‘’FREE –Ζήσε’’ είναι αυτοβιογραφική. Διεκδικεί το όνειρο και την ελπίδα να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας και να φτάσουμε στον στόχο της ζωής μας που είναι η ευτυχία.







Πλήθος ποιητών, ανάμεσά τους και η ταπεινότητά μου έχουμε στολίσει τις γραφές μας με πίνακες της Φωτεινής Πάππά. Οι γραμμές της απαλές και γήινες, τα χρώματα ρεαλιστικά και άριστα αποτυπωμένα, οι γυναίκες, ονειρικές νύμφες, τα άνθη, η καταμαρτυρία της άνοιξης, η θάλασσα, αιτία για περιπλάνηση και ταξιδεμό. 

Όσοι από μας έχουμε την τύχη να τη γνωρίζουμε, παρακολουθώντας την αλματώδη ανέλιξη και αναγνώρισή της κάθε χρόνο που περνά έχουμε την χαρά ν' ανταμώνουμε έναν σεμνό και ταπεινό άνθρωπο, μια υπαρξη χαμηλών τόνων, με σκέψη και ψυχή υγιή και κρυστάλλινη και με μια καλοσύνη ξεχωριστή, αυθεντική, πηγαία. 

Είμαι σίγουρη πως η Φωτεινή Παππά θ' αποτελέσει σταθμό στο πέρασμα των χρόνων για τη ζωγραφική και πολλά θα γραφτούν και θα ειπωθούν από πολλούς και σπουδιάους του χώρου για το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της. 

Ευχαριστώ από καρδιάς τη φίλη ζωγράφο, Φωτεινή Παππά για την τιμή της παρουσίας της εδώ στο αραξοβόλι λογισμών, αλλά και στη ζωή μου γενικότερα. Η ίδια είχα την τύχη να εμπνευστώ, αλλά και να εμπνεύσω τη ζωγραφο μέσα από ένα μαγικό σταυροδρόμι ανταλλαγής των ανείπωτων λογισμών του νου και της ψυχής μας.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
18/1/17

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

«…το 10 άλλωστε ανήκει στον Ελύτη» – Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Σήμερα, στην λογοτεχνική δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» φιλοξενούμε την λογοτέχνη Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου, την οποία και ευχαριστώ για την τόσο ανθρώπινη και δοτική της συνέντευξή!

Ας την γνωρίσουμε λοιπόν :




Βιογραφικό Σημείωμα

Η Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και εργάζεται σήμερα στον τομέα της υγείας. H μεγάλη της αγάπη για τη γραφή ξεκινά από τα παιδικά της χρόνια, όπου μικρές ιστορίες της δημοσιεύονται σε περιοδικά της δεκαετίας του ’90.

Ποιήματα, παραμύθια και διηγήματά της έχουν αποσπάσει πρώτα και δεύτερα βραβεία, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς σοβαρών πνευματικών φορέων. Έχει διατελέσει μέλος κριτικών επιτροπών σε διαγωνισμούς ποίησης, ενώ γράφει κριτικές και προλογίζει ποιητικές συλλογές και μυθιστορήματα.

Δημοσιεύει στα λογοτεχνικά περιοδικά: Πνευματική Ζωή, Νέα Αριάδνη, Πνοές Λόγου και Τέχνης και Κελαινώ. Το 2016 βραβεύτηκε από τον όμιλο Ξάστερον με το βραβείο Φέρελπις Ποιήτρια της Χρονιάς. Φέτος ανθολογείται στα ερωτικά ημερολόγια των εκδοτικών οίκων Βεργίνα (Αχ! Έρωτα) και Πνοές Λόγου και Τέχνης και στον ένατο τόμο της ανθολογίας της Νέας Αριάδνης για τη Μεσσηνία.

Κριτική για την ποίησή της έχουν γράψει οι κύριοι, Μιχάλης Σταφυλάς (πεζογράφος, εκδότης και κριτικός λογοτεχνίας), Κώστας Καρούσος (πρόεδρος της ΕΕΛ) και Λάσκαρης Ζαράρης(ποιητής, συγγραφέας). Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο “Στον αστερισμό του Ιβίσκου” αναμένεται να εκδοθεί μέσα στο 2017. Δημοσιεύσεις της εκτός από τα περιοδικά θα βρείτε 

1. Γιατί γράφεις;
Κάθε που γράφω νιώθω πως η βροχή ξεπλένει τη σκόνη που ο χρόνος αφήνει πάνω στην ψυχή μου.

2. Ποιο είδος γραφής αγαπάς να υπηρετείς και για ποιο πιστεύεις πως δεν έχεις τις απαραίτητες ικανότητες, διάθεση και γνώσεις για να συνεισφέρεις; 
Αγαπώ πολύ την ποίηση και την συγγραφή παραμυθιών. Δεν πιστεύω πως θα μπορούσα να γράψω θεατρικό ή δοκίμιο.

3. Τι είναι για εσένα οι αναγνώστες; Πελάτες, κριτές ή συμβουλάτορες;
Οι αναγνώστες για μένα είναι συνταξιδιώτες στο σκαρί των λογισμών μου. Ισότιμα μέλη μιας ψυχικής διαδρομής που χαράζεται μεσα από την αλληλεπίδραση γράφοντα και αναγνώστη.

4. Τι εικόνα πιστεύεις πως έχουν για εσένα οι αναγνώστες; Ισχύει;
Θέλω να πιστεύω πως με βλέπουν σαν έναν άνθρωπο που ζωγραφίζει με τις λέξεις του παράθυρα για να κοιτάμε μαζί μέσα από αυτά.

5. Τι σε ενοχλεί και θα ήθελες να αλλάξει στον λογοτεχνικό χώρο; Τι σου αρέσει και θα ήθελες να μείνει ως έχει;
Παλιότερα, οι εκδόσεις ήταν πιο προσεγμένες και με σεβασμό στον αναγνώστη. Τώρα παρατηρούμε ο καθένας που διαθέτει λίγα χρήματα να μπορεί να εκδόσει ένα βιβλίο ανεξαρτήτως περιεχομένου και επιπέδου.Μου αρέσει που υπάρχουν λογοτεχνικά περιοδικά όπου μπορείς να δεις όλη την παλέτα της ποίησης του σήμερα.

6. Με άριστα το 10, πού κατατάσσεις την συγγραφική σου ικανότητα και γιατί;
Θα έλεγα, οτιδήποτε κάτω του δέκα για να έχω πάντα περιθώρια βελτίωσης. Το 10 άλλωστε ανήκει στον Ελύτη.

7. Πιστεύεις πως οι περισσότεροι ομότεχνοί σου γράφουν από εσωτερική ανάγκη ή επιδιώκουν αποκλειστικά το χρήμα και την δόξα;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω και ένας ποιητής που να περιμένει να πλουτίσει από την ποίηση. Αναγνωρισιμότητα ναι, κι εμένα με κολακεύει, αλλά η ποίηση δεν είναι μέσο απόκτησης χρημάτων. Θεωρώ πώς οι περισσότεροι γράφουν ορμώμενοι από μια εσώτερη ανάγκη να εκφραστούν.

8. Έχεις μόνο συμπάθειες ή και αντιπάθειες στους λογοτεχνικούς κύκλους; Ποια η αιτία αυτών;
Αν εννοείς αν αντιπαθώ κάποιον, σου ομολογώ πως δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω. Τωρα αν με αντιπαθούν δεν το γνωρίζω γιατί σίγουρα δεν θα ειπωθεί μπροστά μου, αλλά κοιμάμαι ήσυχη γνωρίζοντας πως δεν έχω κάνει κάτι σκόπιμα για να το προκαλέσω.

9. Ανέφερε τρείς χαρακτηρισμούς για τον εαυτό σου για τους οποίους είσαι υπερήφανος/η και άλλους τρείς για τους οποίους όχι.Ανιδιοτελής, εχέμυθη, υπερήφανη.
Υποχωρητική, συμπονετική, εσωστρεφής (τα εξής τρία τα θεωρώ ελαττώματα λόγω εποχής)

10. Ο χειρότερος εφιάλτης που φοβάσαι για την καριέρα σου και το ομορφότερο όνειρό που σου έχει πραγματοποιηθεί ή προσδοκάς να συμβεί στο μέλλον;
Δουλεύοντας στον τομέα της υγείας (εντατική μονάδα νεογνών) ο χειρότερος εφιάλτης μου και δυστυχώς απτή πραγματικότητα είναι κάθε που χάνεται ένα παιδί. Η ποίηση για μένα δεν είναι καριέρα. Έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου και τα όνειρα είναι πολλά, θα σου πω όμως κάτι που λάτρεψα όταν συνέβη. Στον παιδικό σταθμό που έστελνα και στέλνω τα παιδιά μου έδωσα ένα παραμύθι. Άρεσε τόσο στα παιδάκια που το έφτιαξαν με ζωγραφιές και το δραματοποίησαν. Όταν εκδοθεί, θα χρησιμοποιήσουμε τις ζωγραφιές των παιδών. Αυτό για μένα ήταν μια μεγάλη ικανοποίηση, μια ψυχική δικαίωση που πληρώθηκε με χρώματα και χαμόγελα από μικρά παιδιά.

11. …και η ώρα σου να ανταποδώσεις την…. ιερή εξέταση που πέρασες από αυτή την ανακριτική συνέντευξη! Κάνε μια δική σου, λογοτεχνική ερώτηση-ταμπού για κάτι που θα ήθελες να μάθεις για τον δημιουργό αυτού του ερωτηματολογίου!
Φοβάσαι μήπως κάποια μέρα ξυπνήσεις και δεν έχεις τίποτα πια να γράψεις;

Θεόφιλος Γιαννόπουλος: …άν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε δε θα έχει νόημα το να ξυπνήσω…



Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την συμμετοχή.

Ελάτε να βάλουμε όλοι μας από ένα λιθαράκι ώστε ο λογοτεχνικός κόσμος να γίνει ακόμη ομορφότερος!

Με όλη μου τη θετική ενέργεια

Θεόφιλος Γιαννόπουλος

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

Κι αν κάποτε γεννήθηκα χειμώνας



Ασθμαίνουν οι ψυχές 
στου ήλιου το ξεγύμνωμα’
στην άκρη του πελάγου αδύναμες σβήνουν.

Στις φάλτσες νότες του βοριά 
ακροβατούν οι θύελλες. 
Παραπατούν τα κύματα και οι αιγιαλοί
μεθυσμένοι, όστρακα ξερνούν. 

Είναι κάτι στιγμές
που ένοχη ολιγορώ 
στης πεθυμιάς σου την απόρριψη.

Στολίζω την απουσία σου 
με ρόδια και γιασεμιά 
και φυλακίζω τ’ αλάξευτα όνειρα
σε βαθιές σιωπές ενός ξεχασμένου χτες.

Στις βαθιές χαρακιές του προσώπου
κρύβω ένα χαμόγελο,
στο απέραντο του χρόνου αλιεύω μιαν ελπίδα
και τρυγώ του Μαρτιού την κρυμμένη ζωή.

Κι αν κάποτε γεννήθηκα χειμώνας
στον κρυφό σου ασπασμό, 
άνοιξη ξημέρωσα.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

3/1/17


Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Ορφέας Σπαρτιώτης


















Πριν τη Δύση
βρέφη θα ξαναγενούμε 
στην αγκάλη μιας νέας Ανατολής. 
Νύχτα αφέγγαρη 
θα κινήσουμε, 
λιόχαρες να ανταμώσουμε γραμμές. 
Παγίδες φωτός 
στο σκοτάδι να στήσουμε. 
Αντίστροφα τη Ζωή να ζήσουμε ...

Ορφέας Σπαρτιώτης





Μια μέρα σαν κι αυτή
θα αναζητήσω τις χαμένες ελπίδες
στον κύκλο του Ονείρου,
πίκρα ...
στεναγμός ...
απουσία ...
με ζυγιάζουν
μα ...
το άστρο τους ξέφυγε,
απόδραση ...
μια μέρα σαν κι αυτή.

Ορφέας Σπαρτιώτης 







Άγριες , σκληρές μέρες
καρτερούν στωικά
στα μονοπάτια της μοναξιάς,
προσπαθείς να απαλύνεις
τη βουβή θλίψη της μέρας
δραπετεύοντας
από το κάστρο της λησμονιάς
σε ανέφελα δειλινά,
μα ...
το λιμάνι αλαργιεύει
κάτω από τις μουσκεμένες σκεπές.

Ορφέας Σπαρτιώτης







Ο Ορφέας Σπαρτιώτης γεννήθηκε στις 14 Απριλίου 1960.
Δηλώνει ποιητής - συγγραφέας και πραγματικά όποιος τον γνωρίσει και κοινωνήσει τη γραφή του δεν μπορεί να σκεφτεί καμιά άλλη ιδιότητα που θα του ταίριαζε περισσότερο.
Λιγομίλητος, στοχαστικός, συνειδητά ταπεινός και ανεπηρέαστος από τη χρυσόσκονη της καθημερινότητας, υπηρετεί τη γραφή και την ποίηση με σεβασμό και αξιοπρέπεια"

Ποιητικές συλλογές :
Νυχτερινή περιπλάνηση στις ανταύγειες του φεγγαριού
... της φυγής

Υπό έκδοση :
Το θεατρικό "Θύελλα" και 
το μυθιστόρημα "Χρωματιστές σκιές σε φόντο σκοτεινό"





'' Το ταξίδεμα της γραφής,
σε απελευθερώνει από τον Εαυτό σου
και απερίσπαστος οδεύεις στα 
μέρη της Ύπαρξής σου.
Μέσα στην αέναη περιπλάνηση ,
συναντάς τους Αγγέλους και τους Δαίμονές σου 
και χαρίζεις απλόχερα τα ... αντίδωρα της Ψυχής σου.''

Ορφέας Σπαρτιώτης

Η επιφυλλίδα στο Blog του
Επισκεφτείτε το : http://o-spartiotis.blogspot.gr/





Ευχαριστώ από καρδιάς τον φίλο και συνοδοιπόρο Ορφέα Σπαρτιώτη 
για την παραχώρηση του προσωπικού του υλικού για την ανάρτηση,
και για την τιμή και χαρά που μου έδωσε επιτρέποντάς μου
να τον φιλοξενήσω στο ταπεινό σπιτικό των λογισμών μου. 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
2/1/17



Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ




Του φθινοπώρου γέννα, Εγώ,

με μάτια δυο μεθυσμένες λίμνες

γλυκόπιοτο κρασί.

Τα χείλη να μαρτυρούν 

της νύχτας τ’  ανείπωτα, στ’ Αυγούστου το φιλί

και την αλμύρα της θάλασσας

στου κορμιού την πλημμυρίδα. 

Με ροδόχρυσα φύλλα

του ανέμου επαίτες

κεντώ της ποδιάς τον ποδόγυρο. 

Στο χρυσό του μελιού

βαφτίζω το γέλιο μου, πριν στο χαρίσω.

Θηλάζω με φως την αυγή

σαν χαθει το φεγγάρι

και χαράζω τα ίχνη μου στο νοτισμένο 

απ’ τα πρωτοβρόχια χώμα.

Κι αν θαρρείς πως η πλάση γιορτάζει την Κοίμηση

εγώ κρυφή ερωμένη στου Άδη την κλίνη

κάθε νυχτα, τον έρωτ’  ανασταίνω

τη Γένεση σκιαγραφώντας απ’ την αρχή.


Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
13/12/16

Ήταν ο δικός μου σκαριφισμός στον πίνακα του 14ου Συμποσίου Ποίησης
που διοργάνωσε για μια ακόμα φορά η Αριστέα στο μπλογκ της, 
Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία και το ταξιδι.