Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2020

Ο έρωτας είναι ατσάλι...



Ο μεγαλύτερος εχθρός της αγάπης είναι ο άνθρωπος.
Εχει την απαίτηση να του επιτρέψεις να σε γνωρίσει.
Σε παρακαλεί να ξεκλειδώσεις τα σεντούκια,
να τον αφήσεις να δει τα προικιά της ψυχής σου.
Σε παλεύει ν' αλλάξεις, να έρθεις στα μέτρα του,
να συνεναίσεις.
Τι τα θέλετε ρε τα σεντούκια.... αφού δεν μπορείτε;
Τι τις θέλετε τις αλήθειες αφού δεν βαστάτε;
Τι τους θέλετε τους έρωτες αφού δεν αντέχετε την αψάδα;
Ο ερωτας είναι ατσάλι... θέλει φωτιά ... να λιώνει μέσα στα καλούπια
κι ύστερα πάγο... να δίνεις σχήμα στον κόσμο απο την αρχή.
Αν δεν μπορείτε, ν' αφήνετε τις καρδιές στην ησυχία τους.
Μην τις ξεστρατίζετε.

Υπήρξε...


Είχε ένα αθεράπευτα κακό ελάττωμα.
Συνήθιζε να είναι ο εαυτός της.
Έβλεπε την αλήθεια από ψηλά
για να μην αδικήσει κανέναν. 
Κοίταζε τους ανθρώπους κατάματα. 
Εσκυβε μόνο για να βοηθήσει κάποιον να σηκωθεί
και απολάμβανε τον ήχο της σιωπής
που φανέρωνε την φωνή της καρδιάς της.
Έμαθε ν' αντιστέκεται και να πολεμά, 
να ονειρεύεται και να δημιουργεί.
Κάποτε ίσως γράψουν την ιστορία της.
Κανείς αλήθεια δεν την έμαθε ποτέ. 
Υπήρξε όμως...