Η φίλη μου η Αριστέα...

Ο Φλεβάρης έκανε ποδαρικό φορτωμένος δώρα που ήρθαν από ένα κάστρο ξεχωριστό. Ένα κάστρο που αντί για δράκους, έχει σκύλο (τον Μάξ) και αντί για πολεμίστρες έχει μια αυλή γεμάτη λουλούδια.  Δεν έχει υπηρέτες γιατί όσοι κατοικούν σε αυτό έμαθαν να αυτοεξυπηρετούνται, να είναι αυτάρκεις και να προσφέρουν. Δεν έχει χρυσά και μαλάματα εκτός και με ρωτάτε για την καρδιά των ανθρώπων που κατοικούν εκεί. 

      

  

Η Κυρά του κάστρου δεν φορά τουαλέτες ούτε έχει κορώνα στα μαλλιά. Ξέρει όμως πώς να κάθεται στον  θρόνο της καρδιάς μας. Δεν οργανώνει πάρτι με ορχήστρες και τραπέζια με γεμιστά γουρουνόπουλα και πενταόροφες τούρτες. 

Όμως...

Κάθε που όλα μοιάζουν δύσκολα, ανυπόφορα, ανιαρά ...

Ανοίγει τη μεγάλη σάλα του Κάστρου της και στρώνει το τεράστιο τραπέζι του με ένα ολόλευκο λινό τραπεζομάντηλο και πάνω βάζει αναρίθμητα σερβίτσια ώστε όποιος και να περάσει να έχει θέση και για εκείνον να κάτσει και μας καλεί να δειπνήσουμε με ποίηση. 

Βάζουμε όλοι τα καλά μας και τρέχουμε στη μαγική αυτή γιορτή. 

Γεμίζουμε την καρδιά μας και το μυαλό μας λέξεις και στίχους και νοήματα και εικόνες και τα  προσφέρουμε ως δώρα στην όμορφη Κυρά που ευθύς αμέσως τα τοποθετεί πάνω στο τραπέζι και τα θαυμάζουμε και τα δοκιμάζουμε όλα, γιατί όλα είναι διαλεχτά και όλα νόστιμα γιατί όλα είναι γραμμένα από καρδιάς και στολισμένα με αγάπη. 

Μέρες κρατά τούτη η γιορτή των λέξεων. 

Μια γιορτή που σε αναγκάζει να μπεις μέσα της με καθαρό μυαλό και καρδιά, χωρίς υστεροβουλία γιατί γιορτάζουν οι λέξεις, οι στίχοι, η ποίηση. 

Γιορτάζει η φιλία, ο σεβασμός, η συνύπαρξη, η αγάπη. 

Γιορτάζει η ποίηση... 

Τη γιορτή αυτή η Κυρά του Κάστρου την ονόμασε Συμπόσιο Ποίησης 

και μέχρι τώρα έχουμε ζήσει 29 τέτοιες γιορτές.  

Στο τέλος κάθε γιορτής διαλέγουμε τους στίχους εκείνους που άγγιξαν την καρδιά μας λίγο περισσότερο από τους άλλους και η Κυρά του Κάστρου ετοιμάζει ένα δώρο με τα ακριβά της χέρια και το προσφέρει στον νικητή. 

Και είναι ακριβό και πολύτιμο, να ξέρετε,

 το δώρο το φτιαγμένο με τα ίδια σου τα χέρια, 

γιατί κλείνει μέσα του την αγάπη, τη σκέψη, την έννοια, τη φροντίδα, τη ζεστασιά του ανθρώπου που το ετοιμάζει. 

Είναι πολύτιμο γιατί κόστισε χρόνο και ο χρόνος είναι κάτι που δεν μπορούμε ποτέ να γυρίσουμε πίσω στον άλλο. 

Στην 29η γιορτή μας έτυχαν οι δικοί μου στίχοι να αγκαλιαστούν λίγο περισσότερο από τους άλλους και χτες βρήκα το δώρο μου να με περιμένει κάνοντας ποδαρικό με αυτή την εικόνα ο  Φλεβάρης σε μια χρονιά που ελπίζω και προσεύχομαι να μη μου πάρει κανέναν πια μακριά, να αφήσει να έρθει η άνοιξη στις καρδιές μας και ειρήνη στον κόσμο και να έχουν όλοι οι άνθρωποι της γης ένα ζεστό κρεβάτι και ένα πιάτο φαγητό, να έχουν τα παιδιά πανωφόρια στο κρύο και παπουτσάκια στα πόδια τους, να έχουν όλα τα ζώα κάποιον να τα αγαπά και να τα φροντίζει και να σταματήσει η Μεσόγειος να καταπίνει ανθρώπους και οι πηγές αντί για νερό να αναβλύζουν αίμα αθώων ανθρώπων. 

Τα μυρωμένα με αγάπη και έννοια δώρα μου τα έφτιαξε με τα ευλογημένα της χέρια 

η Αριστέα

η Κυρά του Κάστρου

που κάνει τις γιορτές της ποίησης 

και που μπορώ να λέω και να φωνάζω δακρύζοντας ότι πέρα και πάνω από όλα πια 

είναι,

Η φίλη μου η Αριστέα 

κι αυτό είναι το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσε να μου χαρίσει ποτέ. 

Οι θησαυροί μου... φτιαγμένοι όλοι από τα χεράκια της Αριστέας

Η κάρτα με τα ακριβά λόγια της Κυράς του Κάστρου

Ξύλινα σουβέρ, μοναδικής ομορφιάς, χειροποίητα, μοσχοβολιά ξύλου και αγάπης

Ένα στολισμένο σαπουνάκι

Ένα ξύλο κοπής, ένα μικρό έργο τέχνης που μόλις πήρε την τιμητική του θέση στο σαλόνι μου

Ξύλινος σελιδοδείκτης στολισμένος με τη μέθοδο decoupage να με συντροφεύει στα διαβάσματά μου

Αγκαλιάζει τα γράμματα χωρίς διακρίσεις.

Ρήματα φτιάχνει της ζωής ακριβά.

Ισορροπεί στης μέρας τις κρίσεις. 

Στρώνει τραπέζι με στίχους και μας κερνά.

Τόνους αγάπη τριγύρω χαρίζει

Είναι δυνατή και πάντα ελπίζει

Ασταμάτητα λέει... η Ζωή είναι ωραία!

Είναι η φίλη μου η Αριστέα 💓

Δεν κατάφερα να βρω τα γράμματα να γράψω ευχαριστώ

Εύχομαι όμως να νιώσατε το πώς ένιωσα 

και σας εύχομαι ολόψυχα να έχετε την τύχη και την ευλογία 

μιας Αριστέας στη ζωή σας 

Σταυρούλα

2/2/23

Πατέρα 30/07/2021

Μονή Δεκούλων, Ζωοδόχος Πηγή, Οίτυλο, Μάνη

Πατέρα για πού ξεκινάς έτσι ομορφοντυμένος;
Μην έχουμε καμιά γιορτή σιμά στη γειτονιά μας;
Κι αν έχουμε, πού 'ν' τα βιολιά και πού οι τραγουδιστάδες;
Γιατί βαρά το σήμαντρο ψηλά στο μοναστήρι;
Γιατί ξάφνου συννέφιασε κι οι σταυραετοί δακρύζουν;
Γιατί σωπάσαν τα πουλιά και τ' άνθη μαραθήκαν;
Γιατί στερέψαν οι πηγές κι αδειάσανε οι λιμνες;
Πατέρα για πού το 'βαλες μέσα στο μεσημέρι;
Κάτσε και δεν επρόλαβα όλα να στα μιλήσω.
Εσύ 'σαι βράχος στους σεισμούς, λιμάνι στις αντάρες,
ομπρέλα είσαι στη βροχή, φάρος στις τρικυμίες.
Εισ' ήλιος αυγουστιάτικος στα μέσα του Δεκέμβρη
και γάργαρο κρύο νερό στη μέση της ερήμου.
Στης εκκλησιάς μας την αυλή χτυπήστε την καμπάνα
να ακουστεί στους ουρανούς, άρχοντας ανεβαίνει.
Δεκούλος είναι στο όνομα και στη γενιά Μανιάτης.
Εκεί προσμένει η μάνα του και τ' άλλα δυο του αδέρφια
οι συγγενείς, οι γείτονες κι ο πιο καλός του φίλος
με δύο ρακοπότηρα να πιουν σαν ανταμώσουν.
Ώρα καλή πατέρα μου, κορώνα, βασιλιά μου
βορρά μες στην πυξίδα μου και χτύπε της καρδιάς μου.
Ταξίδεψε πατέρα μου στου ουρανού τα πλάτη
που αγκαλιάζουν οι αετοί και που φωτίζουν τ' άστρα
κι άσε μου την αγάπη σου στους ώμους μου απάνω
σαν σάλι στο φθινόπωρο και σαν παλτό στο κρύο
σταυρό στα στήθη ανάμεσα, φιλί στο μέτωπό μου.
Ώρα καλή πατέρα μου και ο καιρός διαβαίνει
κι ό,τι χωρίζει ο θάνατος η αγάπη ανασταίνει.

 
Σταυρούλα Δεκούλου

Εις μνήμην Ιωάννη Δεκούλου 

(27/07/47 - 30/07/2021)

Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόση θλίψη, πόνο και αποχωρισμό μπορεί να αντέξει, 

αν δεν έρθει η στιγμή να το βιώσει ο ίδιος. 

Μου λείπεις 

💔

Ίσως αναρωτηθείτε γιατί αυτή η ανάρτηση και γιατί τώρα. Ίσως γιατί με αυτόν τον αποχωρισμό μου αποκαλύφθηκε γιατί ό,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, οι σπουδές μου με οδηγούσαν πάντα στο νοσοκομείο και γιατί όσο κι αν ασχολήθηκα με αναρίθμητα πράγματα μόνο η γραφή μου σκούπισε τα ματιά και αγκάλιασε όσους αγαπώ.  Από τις 30/07/2021 ξεκίνησε η μετά του μπαμπά εποχή και όλα επαναξιολογήθηκαν και συνεχίζω με όσα πραγματικά αξίζουν και τέρπουν την ψυχή και το πνεύμα μου.

Λήθη

 

Φθίνει ο καιρός των βασιλέων

κι εγώ απόκαμα

να σ' αναζητώ στα πελάγη.

Αντάρες κι ανέμους αποστάζω

στων χειλιών μου την άκρη

και μ' ένα υφάλμυρο φιλί

σε απαρνιέμαι.

Κρύβω τις σκέψεις μου στην αλισάχνη

και παραδίδομαι στη λήθη ψιθυρίζοντας...

Άραγε ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;

Σταυρούλα Δεκούλου

12/01/23

Στη μαγική αποτύπωση της στιγμής ο Nicholas Papoutsakis

Kαι δειπνήσαμε αγάπη

Έχτιζα ολονυχτίς με τα χέρια γυμνά στην κεντρική πλατεία της γης. Βιαζόμουν να προλάβω να τελειώσω πριν τη γέννηση Εκείνου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ακούω το νιογέννητο κλάμα Του και κάθε άνοιξη τον λυγμό Του. Κι όμως Εκείνος επιμένει να γεννιέται κάθε χρόνο στην καρδιά του Χειμώνα κι ας είναι πάντα πέντε τα καρφιά που τον σκοτώνουν κάθε Απρίλη. Πριν το ξημέρωμα είχα τελειώσει το χτίσιμο του τραπεζιού. Το έστρωσα με τα ρούχα των προσφύγων, τα αποφόρια των φτωχών, τους επιδέσμους των πληγωμένων, τις ποδιές των γυναικών. Κάτσαμε όλοι γύρω του βουβοί προσμένοντας να γεννηθεί η αγάπη. Ένα φως έσκυψε πάνω μας. Ένα φως μας αγκάλιασε όλους... και δειπνήσαμε ελπίδα και συγχώρεση. Θεέ μου... Θεέ τους... και δειπνήσαμε αγάπη.

Σταυρούλα Δεκούλου

Το ευχαριστώ είναι λίγο για τούτο το όμορφο ταξίδι, αγαπημένη μου Κυρά του Πύργου.

Εύχομαι όλοι να ακολουθήσουν τον σύνδεσμο που οδηγεί στο φιλόξενο σπιτικό σου και να διαβάσουν τούτο το περβόλι με τις γραφές όλων όσων έλαβαν μέρος. Από εμένα μια μεγάλη υπόκλιση και μια αγκαλιά.

Καλή χρονιά σε όλους. Σας ευχαριστώ!

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ - Ορφανοί όπου Γης

 

Πέμπτη 1/4/2021

 

Το οδοιπορικό των προσφύγων…

In limbo

Εν φυγή... εν αποδράσει… εν κινήσει… εν στάση … εν αναμονή…

Ένα ατέλειωτο ταξίδι που δεν ξέρεις αν θα τελεσφορήσει. Μέσα από θάλασσα και ξηρά και όλο κάποιος να μένει πίσω, κάποιος να χάνεται, κάποιος να παραπατά.

Μετέωροι ανάμεσα στο κατώφλι δυο κόσμων και κανείς να μην ξεκλειδώνει τις θύρες να περάσουν μέσα, να βρουν ν’ απαγκιάσουν.

Ένα αδιέξοδο όπως οι σχοινοβάτες που στη μια άκρη το σκοινί καίγεται και στην άλλη ο κόμπος χαλαρώνει… κι απομένουν εκεί μετέωροι στο κενό δίχως λύση, προσμένοντας ένα τέλος που δεν επέλεξαν….

Και το δίχτυ;

Πού πήγε το δίχτυ;

Ποιος πήρε το δίχτυ;

Το δίχτυ…

Δώστε όλοι τα χέρια να φτιάξουμε ένα δίχτυ να νικήσουμε το κενό, ένα δίχτυ να σώζει από την πτώση.

…

Μια οικογένεια καταμεσής στα χαλάσματα της ερειπωμένης πόλης στρώνει ένα κατακόκκινο χαλί και απάνω του στρώνεται το γιορτινό τραπέζι για το ραμαζάνι. Και είναι όλοι καθισμένοι γύρω μεγάλοι, μικροί, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και μοιράζονται τον άρτο τον επιούσιο. Γύρω από αυτό το τραπέζι ριζώνει η πίστη και η παράδοση, σφουγγίζει το δάκρυ και το ψωμί τους αδελφώνει όλους.

Θεέ μου, Θεέ τους, ένα γιορτινό τραπέζι στολισμένο καταμεσής στη γη του πολέμου.

Δεκούλου Σταυρούλα 

Απόσπασμα από το βιβλίο... (κεφ In limbo)

Το Ημερολόγιο Συναισθημάτων, "Πρόσφυγες, Ορφανοί όπου Γης" είναι μια μεταπτυχιακή εργασία πάνω στο μάθημα Ψυχοκοινωνική Ένταξη Προσφύγων, ένα μάθημα της καθηγήτριας Κλινικής Ψυχολογίας, κ. Δανάης Παπαδάτου. Το περιεχόμενό του συγκίνησε και έτυχε χορηγίας από το Σωματείο Εργαζομένων της Eurobank, Union, και τον πρόεδρό τους και αγαπημένο μου φίλο, Στάθη Χαρίτο. Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις των βιβλίων θα αποδοθούν στο ακέραιο στη ΜΕΡΙΜΝΑ και τους ευγενείς της σκοπούς. Εύχομαι ειλικρινά να βρει γόνιμο έδαφος και να καρπίσει και να αποδώσει καρπούς που θα βοηθήσουν όπου υπάρχει ανάγκη για ανθρωπιά.