Μετέωρο δάκρυ

Μετέωρο Δάκρυ 

Kι έμεινε το δάκρυ, ακίνητο

μετέωρο,

στην άκρη του βλεφάρου μου.

Κράτησα την ανάσα μου 

μη λάχει και κουνηθώ και σταλάξει και το χάσω. 

Κραυγή !

Κραυγή πνιγμένη στη βάση του λαιμού μου

το όνομά σου,

καθώς να ξεμακραίνεις σε είδα 

......

Τα χνάρια σου καυτά

γεννούν πίδακες από λάβα στο πέρασμά σου.

Η αύρα σου ξεθωριάζει.

Την κλέβει λίγη λίγη ο πρωινός ήλιος

......

Κρυστάλλινο δάκρυ,

μην πέσεις κάτω και σπάσεις.

Συγκρατήσου.

Δεν θέλω να σε εξαργυρώσω ακόμα,

δεν θέλω σφραγίδα λύπης να σου βάλω

ούτε και με αλυσίδα πόνου να σε δέσω

.....

Απλώνω την ψυχή μου στον ήλιο

να στεγνώσει.

Σφραγίζω τις χαραγές της καρδιάς μου

με κουταλιές από γλυκό τριαντάφυλλο

.....

Μετρώ ανάποδα από το άπειρο

κι ελπίζω πριν στο μηδέν να φτάσω 

να σε δω να γυρνάς.

Σταυρούλα 

Δεκούλου 

Παπαδημητρίου  

2ο Πανελλήνιο βραβείο ποίησης στον 14ο λογοτεχνικό διαγωνισμό ΕΤΕΠ Κερατσινίου

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ~ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΙΒΙΣΚΟΥ

Εκλεκτοί μου φίλοι και συνοδοιπόροι,
την Κυριακή 12 Μαΐου,
ημέρα της μητέρας και των νοσηλευτών
θα έχω τη χαρά και την τιμή να σας υποδεχτώ στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών
και να σας φιλέψω τους σκαριφισμούς της ψυχής μου.
Διπλή γιορτή για μένα, ως μητέρα και νοσηλεύτρια και το καλύτερό μου δώρο
η παρουσία σας.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Καλώς να ανταμωσουμε.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Με στόχο τ' απέραντο

Χους ει - μου λένε -
Θα σου φορέσω τα λευκά του θανάτου
και το προσκέφαλό σου θα κεντήσω
με των μαλλιών μου το νήμα
να 'χεις μια μυρωδιά από γαζία
στον όμορφο ύπνο σου.
Θα κρύψω στη χούφτα σου λίγα βότσαλα αστραφτερά,
σημάδια να βάλεις στον δρόμο
μη και θελήσεις να γυρίσεις.
Κι εκεί στου σακακιού σου το πέτο, ζερβά
ένα ματσάκι μη με λησμονείς θα σου στολίσω
να σε σκεπάζουν οι θύμησες
στης κάθε μέρας το γέρμα.
Μύριζε άνοιξη το στερνό μας φιλί,
και τα δυο χέρια σου
απλωμένες φτερούγες γύρω μου.
Πάρε με να πετάξουμε μαζί.
Να δω τον ουρανό μέσ' απ' τα μάτια σου.
Μνέω στον άνεμο να σώσει της φωνής σου τον ήχο
να 'χω αιώνιο το στερνό σου σ' αγαπώ
κάθε που τρεμοπαίζουν οι φυλλωσιές στ' άγγιγμά του.
και εις χουν απελεύσει - μου ψιθυρίζουν-
Μα εγώ ξέρω πως πάντα μ' ένα ρόδο στο χέρι
θα στοχεύεις στ' απέραντο
μέχρι να με ξανανταμώσεις. 

'Ηταν η δική μου συμμετοχή στο 23ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα μας στον όμορφο πύργο της. Ευχαριστώ θερμά, θερμότατα για τη φιλοξενία, αλλά και όσους φίλους αγκάλιασαν τα λόγια μου με την προσοχή τους. 

Καλή Ανάσταση με αγάπη και υγεία σε όλους !

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου