Τα λογοπαίγνια μιας ύπουλης αλήθειας - Σαράντος Φράγγος

-στιχουργήματα-

Η ποιητική συλλογή του Σαράντου Φράγγου, Τα λογοπαίγνια μιας ύπουλης αλήθειας, είναι ένα αδιόρατο χαμόγελο που κάποιες φορές σε χτυπά δυνατά στο πρόσωπο σαν χαστούκι. Τα ποιήματά του κρύβουν τα κακώς κείμενα του κόσμου μας, τα λάθη και τις παραλείψεις της κοινωνίας μας, το καλυμμένο γιατί του αδικημένου, που λέγεται όμως με τη μαεστρία και την έμμετρη κυνικότητα ενός ποιητή. Γνώστης της κοινωνικής και ανθρωπιστικής αλήθειας την καταδεικνύει και την ραπίζει με το ποιητικό του χιούμορ. Οι στίχοι προσεγμένοι και καλογραμμένοι, τα ποιήματά του έμμετρα με τις συλλαβές άριστα τοποθετημένες ως προς τη μετρικότητα και τη ρίμα. Δεν ξαστοχείς στην ανάσα σου μήτε στη χροιά της φωνής σου σαν τα διαβάζεις, αφού ο ίδιος ο ποιητής σε καθοδηγεί με σαφήνεια στα νοήματα που σου κοινωνά.

Κάνει κρύο τον χειμώνα /στις πορείες στις κηδείες /κάνουν οι νεκροί αγώνες/κι ανεβάζουν τραγωδίες

... κι έτσι χορταίνει ο κόσμος και εκτονώνεται η δυναμικότητα της αντίρρησης και της αντίστασης και όλοι αποχαυνώνονται παρακολουθώντας το έργο να εξελίσσεται και από πρωταγωνιστές γινόμαστε κομπάρσοι και θεατές.

Έχουμε γίνει οι άνθρωποι στωικοί/και κουνάμε πότε πότε το κεφάλι/δεν είναι τώρα εποχή ηρωική/να βγει για να βοσκήσει το δαμάλι

αλλά και …

Μια ζωή διαδηλώσεις /ξύλο κι απεργίες/για τη μνήμη των πεσόντων /δυο ημιαργίες

Μια ζωή στις οργανώσεις/ πάθος και λατρεία/έλαβες το μετρικό σου/δύο από τα τρία.

… η παραίτηση, η συγκατάβαση, ο ωχαδερφισμός, το βόλεμα καταδεικνύεται κι έμμεσα αναθεματίζεται.

Έβρεξε χτες σεισμοπαθείς /κι όλης της γης οι απαθείς/ταρακουνήθησαν

Έτρεξαν και οι ειδικοί/κι όλης της γης οι γνωστικοί/εθορυβήθησαν

Έβρεξε χτες ναρκομανείς/κι όλης της γης οι αφανείς /ενημερώθησαν

Έτρεξαν και οι ειδικοί/κι όλης της γης οι μανιακοί /εξημερώθησαν

… και ειδικοί επί των ειδικών τρέχουν και προστρέχουν σε κάθε κακώς κείμενο, σε κάθε γωνιά που η ζωή ασχημονεί και αντί να φροντίσουν να προβλέψουν και να προλάβουν το κακό έρχονται εκ των υστέρων με τις εξειδικεύσεις τους κρεμασμένες στο λαιμό τους σαν βραβεία ή πανάκειες να μοιραστούν τη γνώμη τους με την κοινωνία.

Έκλεισα την ποιητική συλλογή του Σαράντου Φράγγου με τη βεβαίωση και την ικανοποίηση πως οι ποιητές έχουν τα μάτια τους στραμμένα στην κοινωνία, βιώνοντας μια κρυφή χαρά ότι κάποιος μίλησε για μένα και υπερασπίστηκε στιγμές της ζωής μου. Καλόπλοο ας είναι κι ας ταξιδέψει κι ας παραδειγματίσει, από τις εκδόσεις Ελκυστής.

Σταυρούλα Δεκούλου

Ποιήτρια - Λογοτέχνης

Διβάστε την αρχική δημοσίευση στο ιστολόγιο Τέχνης και Πολιτισμού koukidaki.

Αγγελική Μορφή - Πηνελόπη Τσιάλα

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, λένε οι παλιοί. Τι γίνεται όμως όταν το μίσος είναι μια υπολανθάνουσα αγάπη; Όταν όσο ψηλά κι αν φτάσεις, αυτό που επιθυμείς είναι να επιστρέψεις πίσω εκεί που πόνεσες και να γλείψεις τις πληγές σου έχοντας ήδη συγχωρήσει τον θύτη που τις προκάλεσε; Κι αν η αιτία του πόνου σου έχει καταχτυπηθεί και πονέσει πιότερο από σένα; Κι αν η αντάρα που σχεδιάζεις πνίξει εσένα πρώτα; 

Μια φρέσκια γραφή ενός νέου ανθρώπου. Ένα κορίτσι που η κατάθεσή του αποτυπώνει τις επιρροές του παρόντος, της εποχής μας και της σκληρότητάς της. Μια γυναίκα που μιλά δυνατά και καταδεικνύει τα κακώς κείμενα της εποχής μας μα και τη δύναμη της συγγνώμης. Το τέλος αφήνει τον αναγνώστη με μια ήπια γεύση δικαίωσης και αποκατάστασης της ηθικής τάξης των πραγμάτων. 

Αγγελική μορφή – ένα βιβλίο για νέους, αλλά και για όσους θα ήθελαν να τους μάθουν λίγο καλύτερα, από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Σταυρούλα Δεκούλου
Ποιήτρια - Λογοτέχνης

Διάβαστε την αρχική ανάρτηση στο ιστλόγιο Τέχνης και Πολιτισμού koukidaki

Ασύμμετρα - Δημήτρης Μπούκουρας

Η ποιητική συλλογή Ασύμμετρα, του Δημήτρη Μπούκουρα, από τις εκδόσεις Όστρια, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, κόντρα σε κοινότυπες γραφές που αντάμωνα καιρό τώρα. Χωρισμένη σε δύο μέρη, το πρώτο αποτελείται από ποιήματα γραμμένα στα χρόνια της νεότητας του ποιητή και επηρεασμένα από τα βιώματα της τότε εποχής και το δεύτερο εμπεριέχει ποιήματα που γραμμένα (33 χρόνια μετά) μαρτυρούν μια νοσταλγία κι ένα παράπονο για στιγμές που προσπέρασαν και τώρα αναπαύονται στη σφαίρα της μνήμης. 

Μέρος πρώτο (1964 – 1967)

Μια βαθιά ομίχλη θολώνει το διάβα του ποιητή. Βροχερές μέρες και λασπωμένοι δρόμοι. Αδιέξοδα και μονότονα εγχειρήματα προβληματίζουν τη σκέψη του και μια απογοήτευση σκεπάζει τις στιγμές του. Γράφει, 

Βρέχει…
Βρέχει ιδρώτα,
ανθρώπινο ιδρώτα
που εξατμίστηκε κι έγινε μουντό σύννεφο.

Οι μέρες ατέρμονες και μουντές, δίχως δύναμη οι ψυχές και δίχως αποτέλεσα οι πράξεις. Όλα σε μια ανιαρή και ατελέσφορη ακολουθία. Γράφει, 

Οι κακοί δρόμοι έπνιγαν στη λάσπη τους
τις ανεύθυνες ελπίδες…
…
Έψαχνε να βρει μια γυναίκα,
κι έβρισκε μαυροφορεμένες πικραμένες σκιές.

Ο ποιητής βαθιά προβληματισμένος για το παρόν και το μέλλον, μη βρίσκοντας στους ανθρώπους θέληση και διάθεση να αλλάξουν τον κόσμο, να βελτιώσουν τις συνθήκες γύρω τους επί της ουσίας, ανησυχεί και απογοητεύεται. Γράφει, 

Θα είναι μια ταφόπλακα:
«Ενθάδε κείνται, αυτοί που δεν ήξεραν να ζήσουν» 

Μέρος δεύτερο (2010 και μετά…)

Τα ποιήματα του δεύτερου μέρους της συλλογής διακρίνονται από ένα διάχυτο ερωτισμό, μια αναπόληση σε στιγμές που μοιράστηκαν ανάμεσα σε δυο αγαπημένους, κοινές εικόνες και αγγίγματα, μνήμες αγαπημένων τόπων και στιγμών. Μία εξαίσια κατάθεση ψυχής σε στιγμές που χρωματίζονται από μοναδικά συναισθήματα, στιγμές όμως που δείχνουν να έχουν διαβεί, κάτι που δηλώνεται στην πλειονότητα των ποιημάτων. Γράφει, 

Τα καλοκαίρια μας
ήταν ένα φύσημα μελτεμιού.
…
Πάρε με πάλι σε κείνα τα καλοκαίρια…
Θέλω να ξαναζήσω
το χάδι της αύρας
στο πρόσωπό μου.
…
Αγάπησα τα απλά…
Αγάπησα εκείνη την πεταλούδα
που πρωτοείδα
στο ρέμα της Πικροδάφνης…

Όμως ο ποιητής αφιερώνει και πολλά ποιήματα σε στιγμές της ιστορίας μας. Ήρωες και μορφές της αρχαιότητας αναπαύονται ή και οργάζονται στους στίχους του. Μορφές που η συμπεριφορά τους τον προβλημάτισε και μας την παραθέτει να μας παιδεύσει. Γράφει, 

Μα η κόρη πιότερο λυπάται
που το λευκό του υμεναίου κατάλευκο σεντόνι
δεν θα κηλιδωθεί από της παρθενίας την κόκκινη
τη βούλα…
…
Τα παιδιά της Βοιωτίας!!! (Ο Φρίξος και η Έλλη)
Χωρίς αυτά δεν θα ‘χαμε
το αποκορύφωμα της τραγωδίας,
την παιδοκτόνο Μήδεια…
…
Κι όμως θλιμμένη είναι η Θεά… (για την Αφροδίτη της Μήλου)
Της λείπει -θαρρώ- ο ελληνικός αέρας…
Αναρωτιέται και συμβουλεύει…

«Και πώς μπορεί κάποιος
να μάθει να γράφει ποιήματα»;
Θυμήθηκα τη ρήση του Ευκλείδη
προς τον Πτολεμαίο:

«Δεν υπάρχει βασιλική οδός προς την Γεωμετρίαν».

Με αυτούς τους παραπάνω στίχους κλείνω τη μικρή μου περιήγηση στην ποιητική συλλογή Ασύμμετρα, του Δημήτρη Μπούκουρα, κατακλυσμένη από συναισθήματα και σκέψεις. Αντάμωσα μια αυθεντική γραφή που μαρτυρά τη μοναδικότητα ενός νου που καταθέτει άφοβα τα ψήγματα της ψυχής του ποιητή και προβληματίζει, ταξιδεύει, συγκινεί. Ας είναι καλοπόρευτη και ας ταξιδέψει τους αναγνώστες της τόσο όμορφα όσο ταξίδεψε κι εμένα κάθε λεπτό που της χάρισα, από τις εκδόσεις Όστρια. 

Σταυρούλα Δεκούλου

Ποιήτρια – Λογοτέχνης 

Διαβάστε την αρχική ανάρτηση στο ιστόλογιο Τέχνης και Πολιτισμού koukidaki 

Ο έρωτας είναι ατσάλι...

Ο μεγαλύτερος εχθρός της αγάπης είναι ο άνθρωπος.
Εχει την απαίτηση να του επιτρέψεις να σε γνωρίσει.
Σε παρακαλεί να ξεκλειδώσεις τα σεντούκια,
να τον αφήσεις να δει τα προικιά της ψυχής σου.
Σε παλεύει ν' αλλάξεις, να έρθεις στα μέτρα του,
να συνεναίσεις.
Τι τα θέλετε ρε τα σεντούκια.... αφού δεν μπορείτε;
Τι τις θέλετε τις αλήθειες αφού δεν βαστάτε;
Τι τους θέλετε τους έρωτες αφού δεν αντέχετε την αψάδα;
Ο ερωτας είναι ατσάλι... θέλει φωτιά ... να λιώνει μέσα στα καλούπια
κι ύστερα πάγο... να δίνεις σχήμα στον κόσμο απο την αρχή.
Αν δεν μπορείτε, ν' αφήνετε τις καρδιές στην ησυχία τους.
Μην τις ξεστρατίζετε.

Σταυρούλα Δεκούλου

Υπήρξε...

Είχε ένα αθεράπευτα κακό ελάττωμα.

Συνήθιζε να είναι ο εαυτός της.

Έβλεπε την αλήθεια από ψηλά

για να μην αδικήσει κανέναν. 

Κοίταζε τους ανθρώπους κατάματα. 

Εσκυβε μόνο για να βοηθήσει κάποιον να σηκωθεί

και απολάμβανε τον ήχο της σιωπής

που φανέρωνε την φωνή της καρδιάς της.

Έμαθε ν' αντιστέκεται και να πολεμά, 

να ονειρεύεται και να δημιουργεί.

Κάποτε ίσως γράψουν την ιστορία της.

Κανείς αλήθεια δεν την έμαθε ποτέ. 

Υπήρξε όμως...

Σταυρούλα Δεκούλου