Μιαν άνοιξη που περιμένουμε... (Σκέψεις και Εικόνες #7)

Έλα σαν άνοιξη

αλαφροπατώντας πάνω σε γαλανό ουρανό

ενδεδυμένη τα λευκά της  νεότητας.

Άσε την ικμάδα σου να ζωντανέψει τους βλαστούς

να ντύσει με ζωή το νοτισμένο χώμα.

Μπουμπούκιασε η βερικοκιά, για δες!

Θυμάσαι;

Θα ‘ναι κοντά δέκα χρόνοι

που τον γλυκό καρπό φιλώντας  έκρυψες στη γη.

Και τώρα δεντρί ολάκερο μας φιλεύει τη δροσιά του.  

Έλα σαν ήλιος γιορτινός, ολόχρυσος

να μου θαμπώσεις το βλέμμα.

Σαν κεχριμπάρι ακριβό που σφίγγω μ’ αγωνία

σαν προσμετρώ τις ώρες να φανείς

στον κόρφο μου να δέσεις.

          

Έλα σαν περιστέρι γοργοφτερουγίζοντας

 πάνω σε γαλανό ουρανό στολισμένο με νέφη ανάρια κι αόριστα

 να γίνεις ταίρι μου ακριβό

να χτίσουμε τον κόσμο απ’ την αρχή.

Να σου χαρίσω ερυθρόλευκα του Μάρτη παράσημα

κι άλλα τόσα κλαδιά και κορδέλες 

να σιάξεις μια  φωλιά της αγάπης. 

Σαν μαρτυρία της ίριδας να ‘ρθεις.

Λευκό φως που ερωτεύεται

το διαμαντένιο δάκρυ τ’ ουρανού

και αναλύεται σ’ επτά του κόσμου αλήθειες.

Ελπίδα, αγάπη, χαρά, ευτυχία, ηρεμία, όραμα, σοφία.

Υπόσχεση συνέχειας, δήλωση αθανασίας.

Άσε τ' αγέρι να μας πλέκει τα μαλλιά 

κι εσύ να στροβίλίζεσαι στης γέννησης  τη δίνη.

Μα πιότερο απ’  όλα σαν έμπνευση θέλω να ‘ρθεις

να μου μαγέψεις πάλι το μυαλό

και να στοιχειώσεις όλα μου τα χρώματα.

Με παπαρούνες άλικες και πασχαλιές

να περιγράψω τη θυσία Του και  τ΄ ακριβό Της δάκρυ

κι όσο ο κισσός αναρριχάται γύρω απ΄ τα καμπαναριά

άσε να βαρούν τα σήμαντρα όλα

κι εγώ να ψιθυρίζω ... Δόξα σοι.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

29/3/19

Οι φωτογραφίες ανήκουν στη γράφουσα. Τα άνθη είναι γέννημα δική μας φροντίδας. Ο πίνακας Πρώιμος Μάρτης  (ακριλικά σε καμβά και ανάγλυφες τεχνοτροπίες άμμου) είναι έργο της γράφουσας και στολίζει πλέον τον τοίχο ενός πολύ αγαπημένου της προσώπου. 

Είναι η δική μου άνοιξη στο (Σκέψεις και Εικόνες # 7) που διοργανώνει η Μαρία Νικολάου στο"Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά"

21η Μαρτίου

Θα ξεκινήσω την αυγή με τα χέρια γεμάτα νοήματα

και πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά

ένα υφαντό θα σιάξω που να  θυμίζει ουρανό.

Στις τέσσερις άκρες του θα κεντήσω τα ρήματα όλα

και καταμεσής στην καρδιά του θα ζωγραφίσω μια θύελλα

- αυτή της γραφής μου  -

Στο λυκαυγές του χρόνου ανακάλυψα

την αλήθεια των ήχων.

Στο σύθαμπο της λησμονιάς σίγησαν τα σύμφωνα όλα,

μα κάθε που οι λέξεις ερωτεύονται κι οι στίχοι αναγεννιούνται

εγώ στις εκβολές του Γάγγη γεννώ τις αλήθειες μου.

Οργισμένο το έρεβος επίμονα με καλεί

σιωπή να με ντύσει,  

να διαβώ το μονοπάτι  του και λατρέψω το μαύρο.

Ερωτευμένη ξυπνά η ανατολή

και μ’ ένα αμαρτωλό ροδί μου βάφει τα χείλη,

να πυρώνει η ψυχή σου σαν σου γελώ.

Ίσταμαι ανάμεσα σε χρώματα και ήχους.

Σιωπώ  κι αναλογίζομαι…

Όσο σκούρο και να ‘ναι το γκρίζο,

κρύβει πάντα μέσα του μια στάλα λευκό.

Εκεί να στοχεύεις!

Σταυρούλα Δεκούλου 

21/3/2019

Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΥΑΙΝΕΣ

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι γελαστό, απροβλημάτιστο, έξω καρδιά. Νόμιζε πως όλος ο κόσμος ήταν καλός και ειλικρινής σαν και κείνο και είχε χρώμα ροζ. Κι όσο κι αν προσπαθούσε αλλιώς να τον δει πάντα ροζ τον έβλεπε. Ροζ ο κόσμος όλος και όλοι οι άνθρωποι καλοί κι ευγενικοί και φίλοι της. Με αυτούς τους ανθρώπους, με αυτούς τους φίλους λοιπόν περνούσε το χρόνο της, έβγαινε τα βράδια και διασκέδαζε, χόρευε και γελούσε. Ώσπου μια νύχτα είδε τα πρόσωπα πίσω από τις μάσκες. Είδε τα σφιγμένα δόντια πίσω από τα χαμόγελα. Είδε τα παγωμένα μάτια, τα άψυχα κόρμιά. Όχι, δεν μπορoύσε να ήταν αλήθεια. Ήταν δυνατόν; Ναι, ήταν. 

Αυτοί δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν ύαινες. Είδε τα άσχημα σαγόνια τους κι άκουσε το φριχτό ουρλιαχτό τους. Μύρισε τη βρωμερή ανάσα τους. Ήταν πολλά τα αγρίμια και ήταν μόνη της. Ήταν αδύνατον να νικήσει, να ξεφύγει, να σωθεί, την είχαν κυκλώσει. Μπορούσε μόνο να περιμένει να τελειώσουν το άρρωστο φαγοπότι τους. Ήξερε πως δεν ήταν εύκολο κι ούτε θα τελείωνε γρήγορα. 

Όλος ο κόσμος άλλαξε εκείνη τη νύχτα. Τα χρώματα άλλαξαν, οι διαστάσεις τους σύμπαντος άλλαξαν. Το παρόν με το παρελθόν μπλέχτηκαν. Το τώρα και το ποτέ έγιναν ένα. Η απόγνωση και η ελπίδα μπερδεύτηκαν. Απόγνωση γιατί η αυγή ήταν ακόμα μακριά, ελπίδα γιατί κάποτε θα ξημέρωνε. Μια σκέψη χαράχτηκε στο μυαλό της. Τι κι αν σου πάρουν το κορμί, η σάρκα είναι φθαρτή. Την ψυχή σου δε μπορεί να την αγγίξει κανείς. Κανένα χέρι δε μπορεί να αγγίξει το άυλο. Η ψυχή σου θα μείνει εκεί μέσα βαθειά κρυμμένη, δε θα σου τη λερώσει κανείς. Γαντζωμένη σε αυτή τη σκέψη, έπαψε να νιώθει, έπαψε να αισθάνεται και κάρφωσε το βλέμμα της στο παράθυρο περιμένοντας το πρώτο φως της μέρας να φανεί. Κι άργησε τόσο μα τόσο να φανεί.

Κάποτε ξημέρωσε. Οι ύαινες έβαλαν και πάλι τις χαμογελαστές, καθώς πρέπει μάσκες τους. Τα μάτια τους έγιναν και πάλι ανθρώπινα κι εκείνη μαζεύοντας τα κομμάτια της σερνόμενη γύρισε στο σπίτι, στη δική της φωλιά. Στο δικό της κόσμο, στη δική της ψυχή όμως ήταν ακόμα νύχτα. Το ρολόι είχε σπάσει εκείνο το βράδυ και οι δείκτες γυρνούσαν σαν τρελοί. Βρισκόταν εκτός τόπου και χρόνου με μια παγωμένη ψυχή κι ένα κομματιασμένο κορμί. Η σάρκα της αιμορραγούσε, φλεγόταν μα τα δάκρυά της ούτε να την καθαρίσουν μπορούσαν ούτε να την δροσίσουν. Μα εκείνη δεν μπορεί να ουρλιάξει μήτε να μιλήσει. Και ο βουβός πόνος είναι πόνος αγιάτρευτος που στοιχειώνει την πραγματκότητα και τα όνειρα. 

Σύρθηκε στη μέσα πλευρά της ντουλάπας της. Ήθελε να κρυφτεί από όλους, να ξεχαστεί και να πεθάνει εκεί, να σταματήσει να νιώθει, να σκέφτεται, να υπάρχει. Το λεπίδι που κρατούσε στα χέρια της ήταν πολύ κοφτερό. Μια απόφαση ήταν… λίγο κουράγιο ήθελε μόνο και όλα θα τελείωναν. Ο πόνος, η ενοχή, η σιχασιά, η ντροπή. Ναι, η ντροπή.. πόσο μα πόσο πολύ ντρεπόταν. 

Πίεσε δυνατά το λεπίδι πάνω στο χέρι της, πίεσε λίγο ακόμα κι άρχισε να νιώθει τη σάρκα της να ανοίγει κάτω από την πίεση της κοφτερής λάμας. Ένας ακόμη βιασμός του κορμιού της, ο τελευταίος. Λίγο ακόμα ήθελε, μα ξαφνικά σταμάτησε. Ήταν πολύ κουρασμένη. Κουλουριάστηκε σαν αγέννητο μωρό καλά φυλαγμένο μέσα στη θαλπωρή της μήτρας και κοιμήθηκε βαθιά.

Σαν άνοιξε τα μάτια της δεν ήξερε αν είχαν περάσει ώρες ή μέρες. Βγήκε με κόπο μέσα από τη ντουλάπα και σύρθηκε στο κρεβάτι της. Σκεπάστηκε με την αγαπημένη της κουβέρτα. Τα μάτια της εξακολουθούσαν να είναι υγρά μα η ζωή σπίθιζε ακόμα μέσα τους. Τράβηξε ένα κομμάτι χαρτί από το κομοδίνο δίπλα της και έπιασε το μολύβι με τα πονεμένα της δάχτυλα. Έκανε να το σφίξει μα οι κινήσεις της γίνονταν με δυσκολία. 

Πήρε μια βαθιά ανάσα κι έσυρε το μολύβι της απάνω στο χαρτί. «Ήταν κάποτε ένα κορίτσι γελαστό, απροβλημάτιστο, έξω καρδιά. Νόμιζε πως όλος ο κόσμος ήταν καλός και ειλικρινής σαν και κείνο και είχε χρώμα ροζ…»

Σταυρούλα Δεκούλου 

Το κείμενο αυτό, γράφτηκε χρόνια πριν, παρουσιάστηκε στο Facebook και αργότερα εδώ στις 25/11/18. Σήμερα ανασύρεται από το παρελθόν και βγαίνει στο φως έτι μία φορά θέλοντας να σταθεί δίπλα στις ιστορίες της αννετά...κι που παρουσίασε στην Ερωτική Υμνωδία της Lysippe. Γιατί υπάρχουν και πόρτες που μείναν για πολύ ορμητικά κλειστές και οι πληγές δεν ήταν απλά μικρές φουσκάλες απο ξύλινα τσόκαρα. 

Ο πορθητής των στίχων

Τα μεσημέρια της λαχτάρας αγκαλιάζανε το φως
σκίζοντας τις σάρκες τους
και ταΐζοντας ο ένας τον άλλον.
Ο κόρφος της μύριζε γαζία
κι αυτός τη θήλαζε δίχως σταματημό.
Με μαγιάτικα ρόδα στόλιζε της πηγής της την είσοδο
να θωπεύει την άνοιξη σαν σμίγει μαζί της -έλεγε-.
Σπιθαμή προς σπιθαμή χαρτογράφησε τον έρωτα
πάνω στο γυμνό της κορμί.
Τα φιλιά του σημαία σε κάθε αναρίγισμα .
Τα χέρια του πυρωμένα σίδερα να σημαδεύουν τον πόθο

σε κάθε του άγγιγμα.
Ήταν τα χείλη της κόκκινα,
φλογισμένα απ’ το αδρό του φιλί

και τα μαλλιά της ένα κατάμαυρο δίχτυ 

που γύρω του πλεκόταν σαν φυλακή.
Την κερνούσε κραυγές και στεναγμούς αμαρτωλών αγγέλων.
Ναυαγοί ξημέρωναν στης ηδονής την ακτή.
Ξέπνοοι ξεπέζευαν απ’ της απόλαυσης το άρμα.
Τα λινά της σεντόνια κατάπιναν αχόρταγα τους χυμούς της κορύφωσης.
Ένα αεράκι απ’ τ’ ανοικτό παραθύρι στέγνωνε τα ιδρωμένα τους κορμιά.
Πολύ πριν ανέβει ο ήλιος ψηλά
τη σκέπαζε με τους στίχους της και την παρέδιδε στον Μορφέα.
Ύστερα χανόταν μέσ’ στ’ ανοιχτό της βιβλίο ίσαμε το επόμενο λιόγερμα.
Ήταν ο εραστής του ονείρου της.
Ο πορθητής της γραφής της.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
15/3/19

Μια ακόμα ταπεινή συμμετοχή στο γαϊτανάκι της Ερωτικής Υμνωδίας όπου έχει αρχίσει να στροβιλίζεται στο σπιτικό της Lysippe μας όπου γνωστοί και φίλοι καταθέτουν ό,τι θυμίζει έρωτα ή και όχι !Θέρμα ευχαριστώ για την ενσωμάτωση και τη συμπόρευση. 

ΑΝΘΟΣ Η ΓΥΝΑΙΚΑ - ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΠΑ

4^η ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ, ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΠΑΠΠΑ

ΑΝΘΟΣ Η ΓΥΝΑΙΚΑ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ 

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΛΛIΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ.

Τα δέντρα, όταν πεθαίνουν, επιστρέφουν στη γη

και ερωτευμένα κορίτσια, ξαναγεννιούνται,

σε αγκαλιές φλογερών εραστών.

Οι γυναίκες όταν επιστρέφουν στη γη,

στης στολισμένης Άνοιξης την αγκαλιά,

ως ανθοί ξαναγεννιούνται.

... γράφει ο ποιητής Σακελλάρης Καμπούρης στο ποίημά του Ανθός η γυναικά και η Φωτεινή Παππά εμπνέεται και αρχίζει να μεταφράζει την ουσία των στίχων με χρώμα και εικόνα . Μια γυναίκα αναδύεται μέσα από ένα μπουκέτο με παπαρούνες και λευκές μαργαρίτες. Μια γυναίκα που την στολίζει μια κόκκινη κορδέλα και μια πεταλούδα πετά σιμά της υποδηλώνοντας τη μαγεία της μεταμόρφωσης κάθε φορά που μια γυναίκα βαφτίζεται στην κολυμπήθρα του έρωτα και της αγάπης και γίνεται έτσι μια νέα Αφροδίτη.

            Τη ζωγραφική της Φωτεινής Παππά την αντάμωσα σε μια ανάρτηση  στο facebook, όπου ένα της έργο πλαισίωνε τους στίχους ενός ποιήματος. Τα ίχνη του μολυβιού της με αιχμαλώτισαν σαν ιστός από αράχνη και προτού το καταλάβω ήμουν δέσμια των εικόνων που καταμαρτυρούσε ο χρωστήρας της. Αγαπημένο της θέμα; Η γυναίκα. Το θήλυ. Το έτερο του Αδάμ πλευρό. Μια Πηνελόπη στην άκρη του λιμανιού, που αγναντεύει το πέλαγος, μια Περσεφόνη που ανταμώνει  την άνοιξη μέσα σ’ ένα μπαξέ γεμάτο άνθη. Ρόδα και τουλίπες γλυκοφιλούν και αγκαλιάζουν τις γραμμές των γυναικών, άνθη με έντονο χρώμα, κυρίως κόκκινα, όπου συνοδεύουν τη μοναξιά τους, συντροφεύουν το σιωπηλό τους βλέμμα, συμπληρώνουν τον νόστο , σιγομουρμουρίζουν το όνειρο ή τη λαχτάρα τους.

            Γυναίκες όμορφες, με γραμμές απαλές, ανάριες σαν νύμφες, γιατί στα μάτια της ζωγράφου όλες οι γυναίκες είναι όμορφες, χωρίς ατέλειες. Το πινέλο της, διαπερνά τα χαρακτηριστικά της επιδερμίδας και χρωματίζει την ψυχή τους. Μαρτυρά τον χώρο που η κάθε γυναίκα φυλά στην καρδιά της για να φωλιάσει μέσα η αγάπη, η ελπίδα, ο έρωτας. Τα πρόσωπα, αν και όμορφα είναι σεμνά, χωρίς φτιασιδώματα και χαρακτηριστικά εντυπωσιασμού. Γιατί η γυναικεία ψυχή είναι άβαφτη και γυμνή, έτοιμη να ντυθεί με τον μανδύα της αγάπης και της τρυφερότητας και να βαφτιστεί στο χρώμα της ολοκλήρωσης.

            Ένα ρόδο’  αυτό είναι η γυναίκα στους πίνακες της Φωτεινής Παππά. Ένας βολβός καλά φυλαγμένος στο χώμα, που βγάζει ρίζες κι αναρριχάται στη ζωή, κοντράρει τον άνεμο, ανταμώνει τον ήλιο, ξεδιψά στη βροχή και ανθίζει στην αγάπη. Οι ποιητές αγκάλιασαν τα έργα της Φωτεινής με τους στίχους τους, στόλισαν με τους πίνακές της τα κατώφλια των ποιητικών τους συλλογών και η ζωγράφος γίνεται η αγαπημένη των ποιητών, ανάμεσά τους και η ομιλούσα.

            Πολλά τα ποιήματα, πολλά και τα γεννήματα του πινέλου της Φωτεινής. Τα χρώματά της αναμειγνύονται μαγικά με την ανάσα των ποιητών και το δάκρυ της γραφής τους και μια μούσα κατάδική τους εμφανίζεται στους πολύτιμους καμβάδες της ζωγράφου. Μια δημιουργός που πέρα από την ποίηση αναδεικνύει πολλές ιδιαίτερες στιγμές της ζωής μας. Είναι μέλος του συλλόγου ‘’ΕΝΩΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ’’ και  στηρίζει τον σύλλογο Πίστη για τα  παιδιά με καρκίνο. Συμμετέχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και καλλιτεχνικές ανθολογίες και ημερολόγια και έχει λάβει μέρος σε διεθνείς εκθέσεις και διαγωνισμούς όπου έχει αποσπάσει αρκετές διακρίσεις.

            Θα παρατηρήσετε ότι τα πρόσωπα των γυναικών στα έργα της Φωτεινής είναι κατά την πλειοψηφία τους μερικώς γυμνά και κατά τι μελαγχολικά. Θαρρώ πως η γύμνια αυτή καταδεικνύει την ανάγκη της ζωγράφου να υμνήσει στο όλον της την φυσική υπόσταση της γυναίκας. Το σώμα που μπορεί να είναι ναός του έρωτα και παράλληλα μια μήτρα που θα κυοφορήσει το Θείο. Μια κόρη που ξεχνιέται στο γαλάζιο του ορίζοντα ή μια ερωμένη που υπόσχεται μια αξημέρωτη αύριο, μια πλημμυρίδα συναισθημάτων. Υποθέτω πως καθένας από μας τοποθετεί την κάθε γυναίκα στους πίνακες, στο δικό του συναισθηματικό και ψυχικό μετερίζι και πλάθει γύρω της τη δική του πορεία για την Ιθάκη.

            Ιθάκη ... για τη ζωγράφο είναι η ολοκλήρωση του κάθε έργου. Αυτό από μόνο του είναι ένα ταξίδι με αρχή, μέση και τέλος. «Νίκη...» θυμάμαι έλεγε η Φωτεινή, πριν λίγα χρόνια όταν ανταμώσαμε ως κριτές σε έναν διαγωνισμό τέχνης «... είναι η δύναμη να ξεκινήσεις ένα νέο έργο και το κουράγιο να το ολοκληρώσεις. Αυτό είναι η Ιθάκη του καλλιτέχνη.» έλεγε και πόσο δίκιο έχει...

            Η σημερινή μέρα είναι πολύ σημαντική για τη ζωγράφο. Έχοντας και η ίδια παλέψει για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για τα δικαιώματα των γυναικών, θέλει μέσα από την τεχνη της να απαλύνει τις πληγές από την κοινωνική ανισότητα και τον σεξισμό, τη βία και την ατιμωρησία απέναντι σε ό,τι τις μειώνει και τις στιγματίζει. Σφουγγίζει τα δάκρυα και αραιώνει το άλικο και το κυανό, το κίτρινο και το μαβί που συνοδεύουν τους πίνακές της, στολίζοντας μοναδικά κάθε γυναικεία φιγούρα.

            Η ομιλούσα δεν είναι εικαστικός, όπως θα καταλάβατε. Αγαπώ να ταιριάζω τις λέξεις να ζωραφίζω νοήματα. Οι έννοιες και οι εικόνες της ψυχής μου βρήκαν απάγκιο στους πίνακες της Φωτεινής. Υπήρξαν φορές που κάτω από έναν πίνακά της τα λόγια άρχισαν να πλέκουν τη δική τους ιστορία και προτού το καταλάβουμε και οι δυο οι δημιουργίες μας αγκαλιάζονταν σαν να είχαν γεννηθεί από μια μήτρα. Με τη ζωγράφο με συνδέει ένα αόρατο μαγικό νήμα που μας κάνει να γνωριζόμαστε σαν από πάντα και συχνά μέσα από τα έργα της νιώθω να συμπληρώνεται η γραφή μου. Γι’ αυτόν τον λόγο στέκομαι σήμερα εδώ μπροστά σας για να μαρτυρήσω τη μαγεία του ταλέντου της, αλλά και τη μοναδικότητα του ανθρώπου. Γιατί οι καλλιτέχνες είναι αυθεντικοί όταν και με τη στάση τους και τη ζωή τους επαληθεύουν το έργο τους.

            Η Φωτεινή με σύμμαχο τη γραφίδα της, τις τέμπερες και τα ακριλικά ζωγραφίζει τον κόσμο από την αρχή και φωνάζει πως η ζωή είναι γυναίκα και η Γυναίκα είναι ανθός !

            Κυρίες και κύριοι, Ανθός η Γυναίκα, της Φωτεινής Παππά!  Σας ευχαριστώ από καρδιάς!

  

Email: tklonis@otenet.gr

Επικοινωνία:- Facebook

Τηλ.: 694 760 2341

Στις 25 Νοεμβρίου 2017, είχα την τιμή να ανοίξω με την ομιλία μου τη 4η ατομική έκθεση ζωγραφικής της Φωτεινής Παππά, μιας γυναικάς που τα χρώματά της γεννούν στίχους στην ψυχή μου και το αντίστροφο. Είχα τη χαρά και την τιμή να υμνήσω τη ζωγράφο που υμνεί τη γυναίκα και θεμελιώνει με το έργο της ακόμα περισσότερο την παρουσία της στον κόσμο αυτό. Τιμή και αγάπη, δέος και περηφάνια κατέκλυσαν την ψυχή μου την μέρα εκείνη που ήρθε η στιγμή να φανερωθεί και μέσα από το δικό μου μετερίζι χαρίζοντας λίγο φως παραπάνω σε ό,τι αντιπροσωπεύει η γυναίκα σήμερα και ο πολλαπλός της ρόλος στη ζωή ... να θυμίσει και να τιμήσει όσες πλήρωσαν με το αίμα τους το δικαίωμά μας σήμερα να έχουμε ΦΩΝΗ.

Γ Υ Ν Α Ι Κ Α

Κι αναζητώντας την απαρχή μου

στο σώμα σου μέσα έφτασα, μάνα μου.

Στη σάρκα που μ' έθρεψε,

το αίμα που μ' ανάστησε,

πνοή απ' την πνοή σου,

μάνα μου έκλεψα

και γάλα από το στήθος σου μετάλαβα.

Γυναίκα, μάνα, αδερφή και φίλη μου καλή...

Γυναίκα αρχόντισσα, παραδουλεύτρα, πόρνη...

Μαρία, Κλεοπάτρα, Κασσιανή...

Γυναίκα, 

Χρόνια σου πολλά !

Σταυρούλα Δεκούλου

Το φωτογραφικό υλικό ανήκει στη Φωτεινή Παππά, οι στίχοι της εισαγωγής στον ποιητή Σακελλάρη Καμπούρη (https://lykavgi.blogspot.com/).