Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2021

Στιγμές που ντρέπομαι





Έχω ένα σπίτι μικρό.
Μια γκρίζα γωνιά στην άκρη του δρόμου.
Σαν να μη χώρεσαν ποτέ πουθενά...
μήτε τα θέλω μου μήτε εγώ.
Έχω έναν κήπο ανοικτό
στ' αδέσποτα ζώα της πόλης.
Μήπως έτσι δεν είμαι κι εγώ;
Αδέσποτος άνθρωπος μιας κοινωνίας.
Περνώ τους χειμώνες με το Βοριά
κι όλο παγώνει η έρμη ψυχή μου
Τα καλοκαίρια ο Λίβας ζεστός
κι όλο ξεραίνονται τα δυο μου χείλη.
Έχω ένα σπίτι μικρό
φτωχό παράπηγμα από χαρτόνια και πλίνθους
μικρό κενοτάφιο μιας μπαζωμένης ζωής
πικρό παρανάλωμα νεκρών ονείρων.
Έχω ένα σπίτι στην άκρη του δρόμου
και σαν σιμά περπατάς
αθόρυβος θέλω να είσαι
να μην ξυπνάω και θυμάμαι πως ακόμα υπάρχω,
και μου χρεώνουν ότι ζω.
 

Ταπεινή κατάθεση στο 27ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η Οικοδέσποινα του Πύργου, Αριστέα,  εδώ 



15 σχόλια:

  1. Βρόντηξε πάλι ο λόγος σου κοινωνικός, καταγγελτικός, ανθρώπινος, συναισθηματικός. Με σημείο αναφοράς το "σπίτι", με σημείο αναφοράς αυτό που πονά και πληγώνει. Η ανέχεια, η φτώχια. Ο καθημερινός Γολγοθάς των ξωμάχων της ζωής, των απόκληρων.
    Καλησπέρα Σταυρούλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα αγαπημένε μου Γιάννη.
      Απλές αλήθειες είπα, πράγματα που δεν κρύβονται. Δεν σου κρύβω πως ντρέπομαι οπόταν συναντώ έναν άστεγο.
      Σε ευχαριστώ πολύ για την αγάπη του λόγου σου. Σε φιλώ. Καλό μήνα!

      Διαγραφή
  2. "Να μου χρεώνουν ότι ζω". Όχι ότι όλο το ποίημα σου δεν είναι συγκλονιστικό, αλλά ο τελευταίος στίχος είναι γροθιά στο στομάχι.
    Αλήθειες μιας κοινωνίας που νοσεί οι στίχοι σου αγαπημένη μου, και πώς να μην ντρεπόμαστε με όσο πόνο αντικρίζουμε σε κάποιες γωνιές του δρόμου.
    Να 'σαι καλά, να μας αφυπνίζεις με τους στίχους σου.
    Σε φιλώ γλυκά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σου πω Μαρινάκι μου...
      Κι εγώ γροθιά έφαγα σαν είδα τον άνθρωπο εκεί.
      Περνούσα κι άφηνα φαγητό οταν κοιμόταν γιατι ντρεπόμουν. Εσκυβα το κεφάλι.
      Και ειδικά τότε με τον εγκλεισμό που δεν μπορούσαμε να πάμε να βοηθήσουμε όσοι πηγαίναμε...
      Αστραψα και βρόντηξα..
      Ολογλυκα φιλια ❤️

      Διαγραφή
  3. Πανέμορφοι στίχοι Σταυρούλα μου με τις αλήθειες τους που είναι γροθιές στο στομάχι της ανθρωπιά μας..
    Πράγματι με συγκλόνισε...μια αφύπνιση για όλους μας που έχουμε ένα σπίτι κανονικό!!
    Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ γύρω.. να είσαι καλά καλό και γιορτινό μήνα να έχεις φιλιααα!! 🎄

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Ρούλα, έλειψα καιρό όντως.
      Είχα πολύ καλή διάθεση μα όταν εμείς κανουμε σχέδια ο Κύριος γελα.
      Σε ευχαριστώ πολύ για τον γενναιόδωρο λόγο σου και την καλη σου καρδιά.
      Σε φιλώ γλυκά, καλές γιορτές με αγάπη ❤️🎄

      Διαγραφή
  4. Σταυρούλα μου ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!
    Γιατί το "έκαψες" εδώ και δεν το έστελνες για το Συμπόσιο;
    Συγκλονίστηκα, το αγάπησα, θέλω να τσιρίζω!!!

    ΣΛ Ποιήτριά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω ένα σπίτι στην άκρη του δρόμου
      και σαν σιμά περπατάς
      αθόρυβος θέλω να είσαι
      να μην ξυπνάω και θυμάμαι πως ακόμα υπάρχω,
      και μου χρεώνουν ότι ζω.


      Οι στίχοι τα σπάνε! ♥

      Διαγραφή
    2. Καλησπερα Οικοδέσποινα του Πύργου.
      Εχει δημοσιευτεί το ποίημα.
      Δεν ηταν σωστό να το στειλω.
      Δεν μπορώ να το ξεπεράσω αυτο το σκηνικό.
      Αυτές τις φωτογραφίες που μου χαράζουν την ψυχη.

      ΥΓ Οταν χαρίζεις κατι με αγάπη ... δεν το "ΚΑΙΣ"... "ΑΝΘΙΖΕΙ"
      🌹
      Σε φιλω με όλη μου την αγάπη.
      Θα γραψω και ινκογκνιτο.
      🖤

      Διαγραφή
    3. Κάτι υποψιάστηκα, ότι δηλαδή θα ήταν δημοσιευμένο.
      Ναι, το "καις" ήταν λάθος επιλογή, αλλά ήθελα να τονίσω
      πόσο πολύ μου άρεσε. Νομίζω ότι θα έσκιζε στο Συμπόσιο!
      Εγώ θα το ξεχώριζα στα σίγουρα, γιατί λάτρεψα λέμε! ♥

      υγ: Γιούπι για το ... ινκόγκνιτο! 😉

      Διαγραφή
    4. Κι εγώ κατάλαβα πώς είπες το "καις", αλλά ήθελα να τονίσω την αγάπη.

      Γιούπι κι εγώ!!!

      Διαγραφή
  5. Πριν από μερικές ημέρες είδα ένα τέτοιο "σπίτι" στο κέντρο τής πρωτεύουσας.. Ήταν σαν να ήσουν μαζί μου, και το έβλεπες κι εσύ.. Ο άστεγος "ιδιοκτήτης" είχε βάλει μπροστά από το στρώμα/κρεβάτι του, μερικές γλαστρούλες και τις πότιζε με μεγάλη φροντίδα.. Ένιωσα απαίσια για την κοινωνία που μας περιλαμβάνει και τους δυο, αλλά με τόσο άνισους όρους.. Φιλιά πολλά ευαίσθητο Σταυρουλίνι μου.. ✿✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου, μου συμβαίνει κι εμενα οταν σε διαβαζω. Την εικόνα που μου γέννας να την ανταμωσα καπου μαζί σου. Νομίζω κάποιοι άνθρωποι ευλογουνται να βλέπουν πράγματα για να τολμούν να τα πουν. Η μήπως είναι καταρα;
      Σε φιλώ πολύ 🖤

      Διαγραφή
  6. Να γίνεσαι σπίτι, απάγκιο, ναός. Γέμισε η ψυχή εικόνες που έχει περισώσει η μνήμη. Αναμνήσεις που σαν δάκρυα τρέχουν απ’ τους ρημαγμένους τοίχους όταν σιμώνεις σεμνά στην κάθε πληγή. Σκέψεις παρηγοριάς έρχονται να απαλύνουν τον πόνο όταν ανάμεσα στις ρωγμές, φυτρώνουν αγριολούλουδα. Η δημιουργία της ζωής κόντρα στα ερείπια. Είναι που οι ρίζες είμαστε εμείς, είναι που η ψυχή διαφύλαξε ότι έζησε μέσα στην καθαρότητα.
    Στίχοι που μοσχοβολούν αγάπη, ζεστασιά και νοσταλγία. εκφραστικότητα με ξεχωριστή δύναμη λέξεων.
    Συγχαρητήρια Σταυρούλα μου! Εξαιρετικά και τα δύο.
    Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά με υγεία, αγάπη και φώτιση!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή χρονιά αγαπημένη μου Άννα.
      Με συγκίνησες που ήρθες εδώ στο πιο κάτω να γράψεις.
      Μα πώς αλλιώς θα ήσουν η Άννα που αγαπώ και σέβομαι.
      Εύχομαι υγεία πολλή και χαρά και αγάπη.
      Η χρονιά που πέρασε με ακρωτηρίασε, μα κατασπάραξε, μα αντέχω λίγο ακόμα για όσα ακόμα σχεδιάζει η χάρη Του για την ταπεινότητά μου.
      Σε φιλώ με αγάπη πολλή και το εννοώ!

      Διαγραφή