Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Έρμαιο του χρόνου

Έρμαιο του χρόνου που κιοτεύει,
σπονδή σε μιαν αξημέρωτη αύριο, 

η ζωή σιωπηλά πώς παραπαίει ;

Κι εσύ, 
μια σκιά στην άκρη της κάμαρας 
να νυμφεύεσαι τους τόνους του μαύρου 
και να κλέβεις ανάσες απ’ ένα παραθύρι κλειστό,
που δεν βλέπει ουρανό. 

Στης ψυχής μου το ξέφωτο
από πάντα προσμένω να σε χρίσω αλήθεια, 
σ’ενα βαλς που οι γρύλοι θαρρετά έχουν συνθέσει.

Μα, οι ωροδείχτες του χρόνου
πειραγμένοι απ’ τη μοίρα,
από πριν σ’αλλο τόπο,
στου χαμού τη γιορτή,
χορευτή σ’ έχουν τάξει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
24/4/15

Πίνακας, Σαλβαντόρ Νταλί

5 σχόλια:

  1. Ή αλλιώς... γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω...
    Υπέροχο Σταυρούλα μου, βαθιά ποιητικό και με νόημα !
    Καλό σου βράδυ και καλό μας μήνα από αύριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι ακριβώς..ταγμένοι χορευτές στου χαμού τη γιορτή είμαστε!
    Κι ο χρόνος όλο περνά!
    Φιλιά πολλά και καλό μήνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γι' αυτό και πρέπει να χαρούμε κάθε στροφή τούτου του χορού όσο πάιζει η μουσική.
      Φιλιά πολλά κορίτσι μου, γλυκό μήνα να έχουμε !!

      Διαγραφή
  3. Έρμαια τού χρόνου που ο άνθρωπος κατασκεύασε κι ο χρόνος το διασκεδάζει.. Καλό σου μήνα ομορφιά μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή