Είναι μια κόρη...
Τις νύχτες λούζει τα μαλλιά της στον Αχέροντα
και σιάχνει χάρτινες βαρκούλες
στη Στύγα ν' αρμενίζουν.
Με ασημοκλωστή πιάνει αγριοπερίστερα
που σέρνουνε το άρμα της
στου φεγγαριού την κοίτη.
Στου κόρακα τον λυγμό ντύνεται Οδύνη
και σ'ένα δάκρυ βρόχινο βαφτίζεται Λησμονιά.
Ήτανε νύφη του χιονιά
με μυγδαλιάς φουστάνι.
Μα, κιότεψε η άνοιξη
και μ' ορφανά κλονιά
φιλί δεν ξαναγεύτηκε
και τ' όνειρο εχάθη.
Ήταν μια κόρη κάποτε...
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
26/2/15
"Ήτανε νύφη του χιονιά με μυγδαλιάς φουστάνι"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη Ποίηση, υπέροχη Φωτογραφία! Με γεια και η ανακαίνιση! Τα φιλιά μου :)
Καλημέρα Πετρούλα μου !!! Φιλιά γλυκά κατάφατσα (ποιητική αδεία)
ΔιαγραφήΜου αρέσει η αλλαγή εδώ και οι μελωδίες της Ρεμπούτσικα... λατρεμένες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜελαγχόλησα με την "κόρη" σου... Όμορφο!
Καλημέρα Σταυρούλα!
Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου. Είναι που μου αρεσει πιότερο αυτή η μουντή γραφή... σαν πιο στρωτά μου βγαίνουν οι λέξεις στο χαρτί ...σε φιλώ !
Διαγραφή