Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Αλκυόνη



Με τους βοριάδες παλεύεις 

μικρό της μοίρας πουλί 
κυνηγημένο στη γέννα σου 
προτού την αυγή αντικρύσεις. 
Αφρισμένους ποταμούς αντιμάχεσαι 
και ηττάσαι 
και η συνέχεια της ζωής σου 
σε άπατα νερά αποδημεί.
Μα δακρύζει ο Δίας στον άδικο κατατρεγμό 
και τον καιρό υποτάσσει. 
Μερεύει τα νερά και το κρύο δαμάζει. 
Να βρεις τόπο να σταθείς 
να πάς τη ζωή μιαν εποχή παρακάτω.


Ω, Αλκυόνη ... !


Για χάρη σου ο χειμώνας σωπαίνει
κι η άνοιξη ανασταίνεται στα μέσα του Γενάρη.
Κοιμίζεις τη ζωή σου σε κοίτες ήρεμες σιμά 
και η συνέχειά σου έχει πια σωθεί. 
Κι εγώ ... Αλκυόνη,
μια βιαστική μυγδαλιά ντυμένη στα λευκά 
της άνοιξης χορό χορεύω 
πριν σκοτεινιάσει πάλι ο ουρανός
και ο καιρός ανταριάσει
και τα φτωχά μου τα κλωνιά
γυμνά ξημερωθούνε ...

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 
12/1/16

2 σχόλια:

  1. Ο πίνακας ζωγραφικής τών στίχων σου, χλώμιασε τον πίνακα ζωγραφικής τών πινέλων... Φιλιά και καλημέρες! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Πέτρα μου... ο πίνακας τον σχολίων σου άνθισε τον κήπο της ψυχής μου. Καλή σου μέρα κορίτσι μου :)
      Σε φιλώ !!!

      Διαγραφή