Δυο ξεχασμένα κύματα

Είσαι κι εσύ, 

ένα σιγοψιθύρισμα του ονείρου 

πίσω από βουρκωμένα σύννεφα

Είμαι κι εγώ, 

μια ξεχασμένη βοκαμβίλια 

σε χωράφι απότιστο.

- Ακούς τη θλίψη πώς σιωπηλά απαλοχαϊδεύει την προσμονή ; 

- Θωρείς τη μοναξιά πώς πονηρά κρυφοκοιμίζει τη λαχτάρα ;

Είμαστε εμείς, 

δυο ξεχασμένα κύματα 

σε φουρτούνα θεόρατη

Μια οργισμένη φυσά τ’ ανέμου, 

που μάταια ψάχνει του Αιόλου τον ασκό, 

μέσα του να κρυφτεί, 

λίγο να ξαποστάσει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

9/11/15