Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Απείθαρχο παρόν




Είναι κι αυτός ο άνεμος

που φυσά σε ήχο πένθιμο

θαρρείς και ξεψυχά ο χειμώνας.

Κι αν...

Αλίμονο.

Ποιος τη μυγδαλιά μας θα στολίσει νύφη ;

Και η αλκυόνη,

πού θα μαρτυρήσει τη γέννα της

σαν κιοτέψουν οι μέρες της λιακάδας.

Είναι κι αυτή η ζωή

που δεν μπορείς να την ορίσεις.

Κι εγώ πεισμωμένη σ’ ένα απείθαρχο παρόν

να πολεμώ για το αύριο

κι ας ηττούμαι.


11/12/15
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

2 σχόλια:

  1. Σε χαιρετώ κι από εδώ καλή μου φίλη Σταυρούλα και χαίρομαι που είμαι ο πρώτος (μετά από εσένα) που γίνεται μέλος στο όμορφο και πολύ ποιητικό ιστολόγιό σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλώς όρισες Γεράσιμε, ποδαρικό μοναδικό για το ταπεινό μου μπλογκ. Εύχομαι να φτάσει σε επισκεψιμότητα το δικό σου. Καλώς ανταμώσαμε κι εδώ καλέ μου φίλε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή