Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Σε πελάγη άγνωρα



Σε πελάγη άγνωρα 
καιρό τώρα πια ταξιδεύεις 
και κιοτεύει η αλμύρα της θάλασσας. 

Κάλπικη η ρότα σου και 
μισεύει ο αφρός των κυμάτων.

Σε χρυσοστόλιστους τάφους 
υποτάσσεις τα πάθη σου 
και η Κίρκη γελά.

Μα η αυγή φονεύει την κάθαρση 
και της ζωής σου η αυλαία 
αιμορραγεί ημιτελής στα παρασκήνια. 

Σε χαμένα νησιά έχω σιάξει ξωκλήσια
και καντήλια μικρά σιγοκαίνε για σένα'
σαν ξημερώσεις ναυαγός 
γλυκά να σου φωτίζουν...

μην λάχει και χαθείς ξανά, 
μην τύχει και δακρύσεις...

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
16/10/15

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου