Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Ικεσία αντάμωσης


Εγώ, 

ο ραγισμένος καθρέπτης μιας αγέννητης άνοιξης,
πρίσμα βουβό που το φως ακουμπά και διαθλάται,
τα σπασμένα κομμάτια μου κι αν ενώσω
πάλι το είδωλό σου γεμάτο χαραγές θα γεννώ.

Εσύ, 
νήμα ξασμένο από μαλλί που γεννιέται στα σύννεφα,
κεντημένο μονόγραμμα στης ψυχής τον ποδόγυρο,
ίχνος αδιόρατο σε αδιάβατη στράτα του ορίζοντα
πύρινο άνθος στην φωτιά μιας καρδιάς που κιοτεύει.

Εμείς,
κύκλοι παράλληλοι χωρίς συναπάντημα
μεθυσμένης πυξίδας σημεία στικτά
στο στασίδι του χρόνου κρυφή προσευχή
κεράκι ισχνό αναμμένο, σιωπηλή ικεσία αντάμωσης.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
4/2/15

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου