Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Τιτάνες



Θωρείς τη στιγμή πώς στέκεται σκυφτή

στης νύχτας τ' ανάμεσα ;

Η σιωπή αλυχτά και τ' ανείπωτα μαρτυρά 
στης ψυχής το απροσπέλαστο.

Σε ουράνιο μετερίζι 
κει που σκύβουν τα σύννεφα και φιλούν τα πελάγη,

Σε ποτήρι μικρό σου στραγγίζω μια θύελλα 
και σε κερνώ την οργή των Τιτάνων.

Να μεθάς ες αεί
στης όψης μου το συναπάντημα.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
7/5/15

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου