Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Λευκό μου αγριοπερίστερο




Λευκό μου αγριοπερίστερο'

του στεναγμού και τη λαχτάρας μου 

φτερούγισμα άγιο.

Να 'ταν η ψυχή μου ουράνιος καμβάς,

πάλι δεν θα 'φτανε 

τη ρότα σου να περιγράψεις.

Ήττα μου ποθητή, 

πόση χαρά, σαν μ'έχασα στη θάλασσα 

που κλείνεις μέσα στις δυο σου χούφτες.

Μ' άνεμο την πνοή σου να ταξιδεύω 

δίχως προορισμό, 

να δένω στου ονείρου το μουράγιο.

Μα ξεθωριάζει η σιωπή 

στου ήλιου την ανάσταση 

και αλαργεύει η οργή, 

σαν κοινωνώ το βλέμμα σου,

να με φιλεύει στα κρυφά γλυκό τριαντάφυλλο 

που ρέει καθώς το γελιο σου γεννιέται, 

εκεί ζερβά στα χείλη σου.


Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

12/12/14

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου