Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Μια πέτρα γίνηκα ...



Θωρείτε πόσο όμορφα βυζαίνει το χώμα 
της βροχής το νερό ;
Ξεπλένονται οι στεναγμοί του φωτός 
απάνω στην πέτρα
και το φιλί δροσερό ευωδιάζει δυόσμο.

Μη με ρωτάς πώς αντέχω να αγαπώ τους αιώνες.

Ερωμένη του χρόνου έγραφε 
της μοίρας το δικό μου κατάστιχο
και στο διάβα του καιρού, 
έπαψα να μετρώ τα χνάρια του ήλιου.
Ώσπου στο τέλος μια πέτρα γίνηκα κι εγώ
που τη βροχή βυζαίνει...

22/9/15
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου