Στην τρίγλωση ποιητική συλλογή της Σοφίας Σκλείδα, αναδύεται ένας κόσμος βαθιά υπαρξιακός, συμβολικός και εσωτερικά πολυεπίπεδος. Οι στίχοι πυκνοί σε νοήματα, μεταφέρουν έναν διαρκή στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, την πνευματική αναζήτηση και την εναγώνια προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει το "είναι" του μέσα από τα μονοπάτια της μνήμης και της θεϊκής αναζήτησης.
Τα ποιήματα πραγματεύονται διαχρονικά ζητήματα, όπως η αναζήτηση της αλήθειας, η εσωτερική κάθαρση, η διαφυγή από τις συμβατικές παγίδες της κοινωνίας και η επαφή με το θείο. Παρατηρείται έντονος στοχασμός πάνω στη μνήμη, την απώλεια και την ψυχική λύτρωση, με έναν λόγο που συχνά θυμίζει προσευχή ή μυστικιστική εξομολόγηση. Το θεϊκό στοιχείο προβάλλεται ως μονοπάτι σωτηρίας και ταυτόχρονα ως πηγή εσωτερικής διαμάχης.
Η γλώσσα των ποιημάτων είναι ιδιαίτερα ιδιωματική, με έντονη χρήση νεολογισμών και γλωσσικών ανατροπών. Οι λέξεις μοιάζουν να σπάνε τη συμβατική τους έννοια, να αναδομούνται και να αποκτούν νέο συμβολικό βάρος. Ο αναγνώστης καλείται να επαναδιαπραγματευτεί την ερμηνεία τους, ακολουθώντας μια ποιητική ροή που κινείται ανάμεσα στο υπερρεαλιστικό και το οντολογικό. Η δομή είναι συχνά ελεύθερη, δίχως τυπικούς περιορισμούς, κάτι που ενισχύει την αίσθηση της εσωτερικής ροής και του ακατάπαυστου διαλόγου με το άγνωστο και το υπερβατικό.
Παράλληλα, τα ποιήματα διακρίνονται για την έντονη εσωτερική αξιολόγηση του εαυτού. Η ποιήτρια περνάει τον εαυτό της μέσα από δοκιμασίες, φιλτράρει τον κόσμο μέσα από τη σίτα ενός ποιητικού κόσκινου, αναζητώντας να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, επιδιώκει να αναδείξει το αγνό, το καθαρό, το άγιο. Παράλληλα, στιγματίζει και αποδιώχνει καθετί επίπλαστο, καθετί εφήμερο, όλη αυτή τη λάμψη που αποπροσανατολίζει από τον δρόμο της αρετής και εμποδίζει την ανύψωση της ψυχής. Η γραφή της είναι ανθρωποκεντρική, στοχεύει στη διδασκαλία, στον αναστοχασμό του σκοπού της ζωής και στην επικέντρωση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου και την ανύψωση της ψυχής, συμβάλλοντας στον προσδιορισμό της απόστασης του ανθρώπου από το θείο.
Οι συμβολισμοί είναι έντονοι και πολυδιάστατοι: η "σκιά" ως συνοδοιπόρος του πόνου, τα "σύννεφα" και ο "καπνός" ως σημεία μετάβασης και αποδέσμευσης από τα εγκόσμια. Μέσα από την αλληγορία, τα ποιήματα μοιάζουν να αναζητούν την υπέρβαση των γήινων δεσμών και τη λύτρωση της ψυχής. Μέσα από τις λέξεις της η γυναίκα ανυψώνεται, η πίστη γιγαντώνεται, η ζωή εξυψούται ως έννοια και ως δυναμική να αγγίξεις την εικόνα που ο Θεός έχει για τον άνθρωπο.
Συνολικά, η ποιητική αυτή σύνθεση αποτελεί μια ισχυρή κατάθεση ψυχής. Με μια γλώσσα πλούσια, συμβολική και ανατρεπτική, η ποιήτρια δημιουργεί ένα τοπίο υπαρξιακής αναζήτησης, εσωτερικής κάθαρσης και πνευματικής αναγέννησης. Πρόκειται για μια ποιητική διαδρομή που καλεί τον αναγνώστη να ακολουθήσει, όχι μόνο για να ανακαλύψει τον δημιουργό, αλλά και για να επαναπροσδιορίσει τη δική του σχέση με το άγνωστο και το θείο.
Σταυρούλα Δεκούλου, Λογοτέχνης
Ειδική Γραμματεάς Ε.Ε.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου