Ο καλικάντζαρος «Δεν ξέρω να διαβάζω»

 

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια γειτονιά όχι πολύ μακριά από τη δική μας δυο καλές νεράιδες, η νεράιδα Γαλανή και η νεράιδα Βιολέτα μάθαιναν στα παιδάκια το Α και το Β, αλλά και όλα τα άλλα γράμματα της γλώσσας μας και τα δίδασκαν πώς να γράφουν τις σκέψεις και τα όνειρά τους.

Ήταν πολύ όμορφες και γλυκές νεράιδες. Η νεράιδα Γαλανή είχε χρυσά μαλλιά και η νεράιδα Βιολέτα καστανά μαλλιά. Τα παιδάκια τις αγαπούσαν πολύ και συχνά όταν τέλειωναν τα μαθήματά τους τραγουδούσαν χαρούμενα τραγουδάκια.

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, πριν δηλαδή κλείσει το μικρό σχολείο για διακοπές, ένας καλικάντζαρος, ο «Δεν ξέρω να διαβάζω», πέρασε από εκεί κοντά ενώ προσπαθούσε να κλέψει μελομακάρονα από το διπλανό ζαχαροπλαστείο.

Μόλις άκουσε τα παιδάκια να τραγουδάνε, ζήλεψε και θύμωσε τόσο πολύ που φύσηξε πολύ πολύ πολύ δυνατά κι ένας μεγάλος ανεμοστρόβιλος πήρε μακριά τις δύο νεράιδες. Τα παιδάκια φοβήθηκαν πολύ και άρχισαν να κλαίνε, όμως μετά από λίγο θυμήθηκαν αυτά που τους είχαν πει οι καλές τους νεράιδες… τι;

Να μην τα παρατάνε ποτέ!

Έβαλαν λοιπόν κάτω τα μυαλουδάκια τους και αποφάσισαν να στήσουν μια παγίδα στον κακό καλικάντζαρο «Δεν ξέρω να διαβάζω».

Έτρεξαν στα σπίτια τους και είπαν στους δικούς τους τι είχε συμβεί. Ζήτησαν τότε από τις μαμάδες και τις γιαγιάδες τους να φτιάξουν πολλά πολλά μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Όλη μέρα και όλη νύχτα οι μαμάδες και οι γιαγιάδες των μικρών παιδιών ζύμωναν και φούρνιζαν και οι μπαμπάδες και οι παππούδες τα κουβαλούσαν έξω από την αυλή του μικρού σχολείου. Μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας τα παιδάκια είχαν ένα μικρό βουναλάκι από γλυκά.

Ο καλικάντζαρος «Δεν ξέρω να διαβάζω» είχε πάει να δει τι έκαναν τα παιδάκια τώρα που έλειπαν οι καλές νεράιδες κα να χαρεί με την κατεργαριά του. Η μυρωδιά από τα φρεσκοψημένα γλυκά του έσπασε τη μύτη.

Όμως τα παιδάκια είχαν ρίξει λάδι γύρω από το βουναλάκι με τα γλυκά και μόλις ο καλικάντζαρος έτρεξε για να τα αρπάξει και να τα φάει, μπουμ! πάρε τον κάτω. Έγινε ένα με το πάτωμα και γέμισε μέλια και ζάχαρη άχνη. Κάθε που έκανε να σηκωθεί, γλιστρούσε και ξανάπεφτε.

Τα μικρά παιδάκια βαστούσαν την κοιλιά τους από τα γέλια κι αυτός θύμωσε τόσο που δεν ήξερε πια τι να κάνει. Τα είχε χαμένα και από τα αυτιά του έβγαινε καπνός από τον θυμό του.

- Βοηθήστε να σηκωθώ, μικρά παλιοπαιδάκια, είπε.

- Όχι, αν δεν φέρεις πίσω τις νεράιδες μας, είπαν τα παιδιά.

- Γιατί μας τις πήρες μακριά;

- Γιατί ζηλευώωωω, φώναζε ο καλικάντζαρος και τραβούσε τα γένια του κι από τα νεύρα του, μπουμ! ξανάπεφτε κάτω.

Τα παιδιά σταμάτησαν να γελάνε και για μια στιγμή σώπασαν.

- Γιατί ζηλεύεις; τον ρώτησαν τα παιδάκια σοβαρά αυτή τη φορά.

- Δεν ξέρετε πώς με λένε; ρώτησε ο καλικάντζαρος.

- Πώς; ρώτησαν τα παιδιά.

- Δεν ξέρω να διαβάζωωωω… Με λένε « Δεν ξέρω να διαβάζω» και δεν ξέρω να διαβάζω και κανείς δεν μου έμαθε ποτέ πώς να διαβάζω και ούτε παραμύθια ξέρω και ούτε τραγούδια ξέρω και ζηλευώωωωω.

- Μη στενοχωριέσαι, «Δεν ξέρω να διαβάζω», του είπε τότε η Δανάη.

- Ούτε εμείς ξέραμε να διαβάζουμε καλά, αλλά μας έμαθαν οι νεράιδες μας. Αν μας τις φέρεις πίσω θα τους ζητήσουμε να μάθουν και σε σένα.

- Αλήθεια; είπε ο Δεν ξέρω να διαβάζω. Θα το κάνετε αυτό για μένα;

- Ναι, είπαν τα παιδάκια. Αφού είναι Χριστούγεννα!

Ο καλικάντζαρος φύσηξε και πάλι πολύ πολύ πολύ δυνατά και οι δυο νεράιδες εμφανίστηκαν και πάλι πίσω στο μικρό σχολείο και τα παιδάκια έπεσαν με γέλια και χαρές στην αγκαλιά τους. Οι νεράιδες είχαν πολύ θυμώσει με τον καλικάντζαρο. Όταν όμως έμαθαν πως όλα αυτά τα έκανε γιατί ζήλευε που δεν ήξερε να διαβάζει, τον πήραν μέσα στην τάξη μαζί τους και του έμαθαν όλα τα μαγικά γράμματα του αλφαβήτου. Εκείνες τις γιορτές όλα τα παιδάκια κάθε μέρα πήγαιναν για δυο ώρες στο μικρό σχολείο για να βοηθήσουν τον κατεργάρη καλικάντζαρο.

Πριν καλά καλά φτάσει η Πρωτοχρονιά ο «Δεν ξέρω να διαβάζω» είχε μάθει να γράφει το όνομά του που τώρα πια ήταν «Ξέρω να διαβάζω».

Όταν έφτασαν τα Φώτα, ο Ξέρω να διαβάζω χαιρέτισε δακρυσμένος τα παιδάκια και τις νεράιδες του μικρού σχολείου και τους υποσχέθηκε να τους επισκεφτεί τα επόμενα Χριστούγεννα για να τους πει τι βιβλία είχε διαβάσει.

Και έζησε ο Ξέρω να διαβάζω καλά και οι νεράιδες Γαλανή και Βιολέτα και τα παιδάκια του μικρού σχολείου καλύτερα.

ΤΕΛΟΣ