Αγκαλιά

Όλη νύχτα ο ύπνος δεν με αντάμωσε.
Εκείνο το γοερό κλάμα μαστίγωνε τον άνεμο
και κομμάτιαζε κάθε όνειρο πάνω στη γη.
Βγήκα στον δρόμο κι άρχισα ν' ακολουθώ
τον ήχο από το ασίγαστο παράπονο.
Το βρήκα σε μια σκοτεινή γωνιά,
σ' ένα αδιέξοδο,
να τρέμει ορφανό από άγγιγμα.
Γύρω του χόρευαν γελώντας
η οδύνη, ο φόβος και η μοναξιά.

 
Φύγετε, φώναξα πετροβολώντας. Αφήστε το ήσυχο!

 
Ο ανίερος χορός, όμως συνεχιζόταν. 

Πέρασα δίχως δισταγμό ανάμεσά τους.
Του άπλωσα τα χέρια κι εκείνο κόλλησε πάνω στο στήθος μου.
Αίφνης σταμάτησε να κλαίει.
Ένα λαμπρό φως το έλουσε
και την καρδιά μου τύλιξε μια ζεστασιά όμοια με αυτή της φάτνης,
όταν γεννιόταν ο Χριστός.

 

Πώς σε λένε; ρώτησα.

Το πλάσμα με κοίταξε με δυο μάτια φεγγάρια...

Αγκαλιά, μου ψιθύρισε 

και όλη η πλάση έλαμψε στο άκουσμά της.

Το δικό μου αποτύπωμα στο ποιητικό ρεβεγιόν της ακριβής μας Κυράς του Κάστρου. 

Συγχαρητήρια σε όλους τους καλεσμένους και στα πρώτα βιολιά της ορχήστρας. 

 Και αυτές τις γιορτές συνεχίζουμε πεισματικά να στηρίζουμε την υγεία, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Καλή κι ευλογημένη Χρονιά!

Μετά τιμής και αγάπης

Σταυρούλα Δεκούλου