Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

Λευκή Δαντέλα


Αποτέλεσμα εικόνας για δαντελενιες καλτσες

Παρασκευή βράδυ δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα

Η Έλλη άνοιξε την πόρτα και πέρασαν και οι δυο τους μέσα. «Δεν είναι κανείς εδώ;» τη ρώτησε. 

«Όχι» απάντησε. «Ο άντρας μου λείπει στην Πάτρα για δουλειές και τα παιδιά είναι στη μητέρα μου. Θα πάω να τα πάρω αύριο το μεσημέρι» 

Πέρασαν και καθίσανε στο σαλόνι. Μια ευρύχωρη σάλα με δυο λευκούς δερμάτινους καναπέδες. Η Έλλη άφησε τα φώτα χαμηλά. Είχαν χορτάσει από φώτα και καπνό σε αυτή τους την έξοδο. Τόσα χρόνια στο ίδιο γραφείο και ποτέ ως τώρα δεν είχαν κανονίσει να βγουν, ούτε καν για σινεμά. Σήμερα όμως το είχε προτείνει η ίδια λόγω της επερχόμενης μετάθεσής της που τόσα χρόνια πάλευε να πάρει. Νισάφι πια με αυτή τη τσιμεντούπολη. Ήθελε τα παιδιά της να έχουν λίγο παραπάνω οξυγόνο, λίγο παραπάνω πράσινο και μια χούφτα θάλασσα να χαίρονται όλον τον χρόνο, όχι μόνο δεκαπέντε μέρες στις διακοπές. 

«Θα πιεις κάτι;» ρώτησε 

«Να συνεχίσουμε με κρασί. Έχεις;» της αποκρίθηκε. 

«Πάντα» απάντησε η Έλλη. «Ν’ ανοίξω μια Μαυροδάφνη; Φέρνει συχνά ο άντρας μου από την Πάτρα» 

«Ο άντρας της και ο άντρας της» σκέφτηκε με θυμό. «Μα καλά τίποτα δεν κατάλαβε;» αναρωτήθηκε. «Ναι, ναι, μια Μαυροδάφνη είναι ό,τι πρέπει. Θα μας γλυκάνει» είπε. 

Η Έλλη κινήθηκε προς το μπαρ. Έσκυψε να πάρει ένα μπουκάλι κρασί. 

Την κοιτούσε με μάτια γεμάτα λαγνεία. Πόσο της πήγαινε αυτό το γκρίζο κουστούμι που φορούσε. Οι γλουτοί της, οι σφιχτοί της μηροί διαγράφονταν όλο αναίδεια, σαν να προκαλούσαν να την πλησιάσει από πίσω και να κολλήσει πάνω της. Να αγγίξει τα πυρόξανθα κοντά της μαλλιά. Να ανασάνει την αύρα της. 

«Ψυχραιμία» ψιθύρισε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ήδη είχε φτάσει αρκετά κοντά. Δεν χρειάζονταν λάθος κινήσεις τώρα. 

Σε δυο λεπτά εκείνη ήταν πίσω στον καναπέ προσφέροντας το ποτήρι με το κρασί. Έβγαλε το σακάκι της και το ακούμπησε πιο κει σε μια καρέκλα. Κάτω από το μεταξωτό της πουκάμισο διαγραφόταν το λευκό της στηθόδεσμο που έκρυβε τη ροδαλή σάρκα που τόσο ποθούσε. Ξεροκατάπιε. 

«Λοιπόν;» έσπασε τη σιωπή η Έλλη. «Πες κάτι; Έτσι θα τη βγάλουμε; Στη σιωπή;» 

«Όχι, θέλω να σε ρωτήσω» της απάντησε. «Είσαι σίγουρη πως θες να φύγεις;» 

«Εννοείται» απάντησε η Έλλη. «Τι ερώτηση είναι αυτή;» 

«Να, εννοώ… δεν σε κρατάει τίποτα εδώ;» 

«Ε, έχω τους δικούς μου» μα δεν την μπορώ άλλο την Αθήνα. 

«Μόνο τους δικούς σου έχεις;» την ξαναρώτησε με πιο έντονη φωνή. 

«Ποιον άλλο έχω;» ρώτησε η Έλλη γελώντας και σηκώθηκε να βάλει λίγο κρασί ακόμα. 

«Εμένα!» της φώναξε και σηκώθηκε από τον καναπέ απότομα και πήγε κοντά της πιάνοντας της το πρόσωπό και κοιτώντας τη κατάματα. « Έχεις εμένα!» επανέλαβε. 
«Εσένα; Τι εσένα; Πώς εσένα;» κατάφερε να ξεστομίσει η Έλλη γουρλώνοντας τα μάτια, μην πιστεύοντας τι άκουγε, τι έβλεπε, τι ζούσε. Παραπάτησε και το ποτήρι έπεσε στο πάτωμα, σπάζοντας και σκορπίζοντας τα κομμάτια του εδώ κι εκεί. Η Έλλη έσκυψε ταραγμένη να τα μαζέψει κι ένα κομμάτι κρύσταλλο της έκοψε το δάχτυλο. Γονάτισε δίπλα της. 

«Άσε με να το δω» της είπε και έβαλε στο στόμα το πληγωμένο της δάχτυλο ρουφώντας το ζεστό της αίμα. «Άσε με να το φιλήσω να περάσει» της ψιθύρισε και ακούμπησε τα χείλη της πρώτα τρυφερά και μετά όλο ορμή με μια ανάγκη κατάκτησης που όμοιά της δεν είχε ξανανιώσει. 

Η Έλλη στην αρχή προσπάθησε να τραβηχτεί. Δεν πίστευε όλο αυτό που της συνέβαινε μα μια γλυκιά μέθη είχε συνεπάρει το κορμί της και όλες της οι αντιστάσεις είχαν μεμιάς εξαφανιστεί. Δυο χείλη ρούφαγαν αχόρταγα τη βάση του λαιμού της ενώ δυο χέρια κρατούσαν σφιχτά τα στήθη της. Την ώρα που ένιωσε την καυτή ανάσα πάνω στις θηλές της νόμισε πως θα ουρλιάξει. ‘Ενιωσε να της ξεκουμπώνει το παντελόνι. Τραβήχτηκε για μια στιγμή. Μόνο για μία. 

«Μη με σταματάς» της είπε. «Άσε με να σου δείξω πώς νιώθω για σένα. Περιμένω τόσο πολύ καιρό. Άσε με να σε νιώσω πριν σε χάσω για πάντα» Το μυαλό της είχε μουδιάσει. Πριν καν ανασάνει το παντελόνι της ήταν στο πάτωμα. Τα πόδια της λεπτά μακριά κρυμμένα όμορφα σε δυο ψηλές διχτυωτές κάλτσες που στερεώνονταν ψηλά στους μηρούς. Παραμέρισε το εσώρουχό της και τη φίλησε με τόση θέρμη που η Έλλη παρέλυσε. Απέμεινε εκεί να φλέγεται κάτω από τα καυτά φιλιά, τα χάδια που διεκδικούσαν τη σάρκα της, μια σάρκα που έτρεμε χάρη σε τούτο το απαγορευμένο άγγιγμα. Στέναζε και έκλαιγε από ηδονή γιατί τούτα τα χέρια τα άγνωστα την ήξεραν τόσο καλά. Ήξεραν πώς να την αγγίξουν και πόσο να την περιμένουν, γνώριζαν πότε να κάνουν πίσω για να τη βασανίσουν λίγο ακόμη πριν τη κορύφωση. Δεν απαιτούσαν τίποτα από εκείνη παρά μόνο να νιώσει. Δεν ήθελαν να της πάρουν τίποτα παρά ίσως μόνο την κραυγή της. 

«Να ‘ξερες πόσα χρόνια σε περίμενα» της ψιθύρισε. «Να ΄ξερες πόσο σε λαχταρούσα. Ν’ αγγίξω τη σάρκα σου, να σε γευτώ, να πιω από το στόμα σου. Να ‘ξερες πόσο δύσκολο μου ήταν να σωπαίνω όλον αυτόν καιρό που δουλεύουμε δίπλα δίπλα, όταν με πλησίαζες και το άρωμά σου με λίγωνε. Πόσες φορές μου ήρθε να φωνάξω, να σου ριχτώ μέσα στο ασανσέρ που κατεβαίναμε ή στο πάρκιν που πηγαίναμε να πάρουμε το αυτοκίνητο και σηκωνόταν η φούστα σου καθώς οδηγούσες. Πώς άντεξα Θεέ μου;» 

Της μίλαγε και τη φίλαγε, της μαρτυρούσε και τη θώπευε, μια φωτιά ήταν ολάκερη, ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Τα κορμιά έσμιγαν και χώριζαν τόσο αρμονικά. Έσμιγαν για πολύ και χώριζαν για λίγο σαν να μην άντεχε το ένα μακριά από το άλλο. Οι ανάσες κοφτές, γρήγορες και οι φωνές βαθιές βραχνές από την ηδονή και την παραζάλη. Επιτάχυνε τα χάδια, τα φιλιά, τα λόγια. Η Έλλη χαμένη σε μια δίνη αισθήσεων, παραδομένη στην ηδονή, σε κάτι τόσο πρωτόγνωρο για κείνη. Να ντρέπεται και να φλέγεται. Να φλέγεται, να φλέγεται… 

Ένιωσε πως η ώρα της έκρηξης ήταν κοντά. Έστω αυτή την στιγμή θα την είχε για πάντα κλέψει. Πλησίασε το πρόσωπό της χωρίς να σταματήσει να τη χαϊδεύει και τη φίλησε στο στόμα. 

«Δεν σου ζητώ τίποτα» της είπε κοιτάζοντάς τη στα μάτια. «Μόνο να με κοιτάξεις και να πεις το όνομά μου την ώρα που θα τελειώνεις. Μόνο αυτό!» Ακόμα και αυτό που ζητούσε ήταν τόσο ασύγκριτα ερεθιστικό. Πώς να πει όχι η Έλλη; Πώς να αρνηθεί να ονοματίσει τη γιορτή που γινόταν στο κορμί της. 

Η Έλλη ένιωσε να τη διαπερνά ένα ρεύμα και το κορμί της άρχισε να συσπάται παραδομένο σ’ έναν οργασμό που όμοιό του δεν είχε ξαναζήσει ποτέ. Τα χέρια της έτρεμαν, η καρδιά της κόντευε να σπάσει… 

«Υβόννη» ψιθύρισε κοιτώντας τη κατάματα. 



Όπως ίσως καταλάβατε, είναι μια ακόμα συμμετοχή προς τιμήν της Ερωτικής Υμνωδίας που  διοργανώνει και φιλοξενεί με μεγάλη επιτυχία η Lysippe στο εξαιρετκό και ζηλευτό σπιτικό της όπου ο καθένας μας προσθέτει μια ή και δυο ή και τρεις εκδοχές του έρωτα με όποια έννοια τον αντιλαμβάνεται. 

Με εκτίμηση

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
23/2/19

25 σχόλια:

  1. Σταυρούλα μου Καλημέρα!
    Σάββατο πρωί με ένα κείμενο που με έβγαλε έξω απ’ τα νερά μου, ένα κείμενο που μόνο προβλέψιμο δεν είναι. Μέχρι το τέλος είχα διαφορετική εντύπωση. Σοκαρίστηκα δεν σου κρύβω.
    Ο Έρωτας πιστεύω είναι ένα επικίνδυνο συναίσθημα που σε κάνει να χάνεις τις ισορροπίες, την αξιοπρέπεια, τις αναστολές σου. Εν προκειμένω αν βρεις έναν άνθρωπο συμβατό με τις δικές σου ιδιαιτερότητες ίσως και το δεχτώ (την προσωπική του ζωή, όταν δεν προκαλεί, την ορίζει καθένας όπως του αρέσει)
    Αλλά αν μεταφέρουμε το σενάριο στην πραγματική ζωή είμαι κάθετα αρνητική σε μια αναζήτηση αυτού του είδους του έρωτα μόνο για την εμπειρία και το πάθος.
    Ανατρεπτικό, πυροδοτεί τη σκέψη, εκπέμπει προβληματισμούς για τα σημεία των καιρών. Χωρίς να είμαι πουριτανή, απλά δεν με εκφράζει.
    Σε φιλώ!
    Καλό Σαββατοκύριακο!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Αννίκα μου.
      Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου για τη χαρά που μου δίνεις τόσο με τα σχόλιά σου όσο και με τους προβληματισμούς που απλόχερα μας χαρίζεις.
      Για μένα η Ερωτική Υμνωδία της Αναστασίας μας είναι μια ευκαιρία να πειραματιστώ σε διάφορα ήδη γραφής, προσπερνώντας τις αναστολές μου. Ο συγγραφέας στο δικό μου μυαλό θα πρέπει να μπορεί να γράφει ανενοχικά. Λίγο πριν μπω στη διαδικασία έκδοσης της νουβέλας μου, δοκιμάζω τα όριά μου, στη γραφη παλεύοντας με τον εαυτό μου. Πιστεύω πως ο συγγραφέας θα πρέπει να μπορεί να γράψει τα πάντα βγαίνοντας από τον εαυτό του και προσεγγίζοντας στιγμές και καταστάσεις, ανεξάρτητα αν τον εκφράζουν ή όχι.
      Σε φιλώ και σε ευχαριστώ πολύ για το εδώ σου.
      Με τιμά πάντα η προσοχή σου!
      Καλό Σαββατοκύριακο 🌷

      Διαγραφή
  2. Μόλις μου είπες πως είχες πιάσει το "βελονάκι" και βελονιά τη βελονιά έδινες μορφή στη λευκή σου δαντέλα, περίμενα πως θα ερχόταν πάλι σε ποιητική μορφή. Πόσο χαίρομαι που, τελικά, πήρα αυτό που ζήτησα: να δω και κάτι δικό σου σε πεζό. Καταρχάς, υπέροχη γραφή, λες κι ανοίγεις τυχαία ένα βιβλίο και κοντοστέκεσαι διαβάζοντας 1-2 σελίδες του. Μας βάζεις στο σκηνικό, το ζούμε, και στο τέλος μάς προσφέρεις μια έκπληξη που δεν την είχαμε καν φανταστεί. Μου άρεσε - κι ειδικά για τον λόγο που λες στην απάντηση της Αννίκας, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη! Είναι μεγαλειώδες το να καταφέρνεις να χτίσεις κάτι και να του δώσεις πνοή, ενώ είναι κόντρα ρόλος - έχει τόσα να προσφέρει όλο αυτό.

    Συγχαρητήρια γι' ακόμη μια φορά κι ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ζεστό σου αγκάλιασμα στην Ερωτική Υμνωδία, Σταυρούλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναστασία μου, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
      Η σκέψη μου ήταν αυτή η ίδια η ανατροπή.
      Εγώ σε ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά εμπνεομαι με κάτι διαφορετικό.
      Φιλια πολλά!

      Διαγραφή
  3. Μαυροδάφνη δεν είχα ! είχα όμως ένα άλλο λικέρ απ την Πάτρα, λατρεμένο. Ντοτούρα ! Στη μέση της γραφής, εκεί που αποκαλύπτεται η άσπρη δαντέλα έφυγε το πρώτο κρυστάλλινο σφηνάκι ακολουθώντας τη φωτιά της γραφής σου.
    Το δεύτερο όταν οι λέξεις σου έγιναν επανάσταση και έκρηξη, λεύτερα αφημένη χωρίς φτιασίδια.
    Δεν εγγυώμαι στο πόσο έχει μείνει στο υπόλοιπο γυάλινο μπουκαλάκι όταν έπεσε μπροστά στα εμβρόντητα μάτια μου το ανατρεπτικό τέλος.
    Έλλη και Υβόννη !
    Μια έκρηξη αισθήσεων, έκφρασης, στιγμιαίου πόθου. Σαν ο έρωτας είναι αμοιβαία θέληση, σαν δεν καταστρέφει, σαν δεν προσβάλλει, σαν σέβεται τη ζωή, είναι ιερομαντεία. Σε κάθε του μορφή.
    Σταυρούλα απογειώνεις τη γραφή σου σε δύσβατα αλλά, για μένα, φωτεινά μονοπάτια. Και αυτό το πεζό θέλω να αποτελέσει την αρχή και την περαιτέρω έμπνευσή σου.
    Δεν υπάρχει "αμαρτωλό" ή "ιδιαίτερο" στον έρωτα σαν πατάει στις αξίες που ανέφερα.
    Και κλείνω με αυτό το ενδεικτικό απόσπασμα μέρους μιας εισαγωγής ενός βιβλίου θησαυρού που στο εξώφυλλό του φέρει την χρονική στάμπα: Έτος έκδοσης 1923

    "Αλλά τι είναι τα Αμαρωτωλά ; η περιπέτεια μιας ακορέστου καρδίας, καιομένης επάνω εις το θυσιαστήριον των ανθρωπίνων παθών..."

    Συνέχισε αγαπημένη μας Φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υ.Γ.Το βιβλίο είναι του Μιχαήλ Ροδά

      Διαγραφή
    2. Γιάννη μου καλή σου μέρα.
      Η ερωτική υμνωδια στο μυαλό μου μας επιτρέπει να φωτισουμε όλες τις πτυχές και αποχρώσεις του ανθρώπινου πάθους.
      Αυτό προσπαθώ να κάνω κάθε που γράφω γι αυτό και κάθε συμμετοχή είναι αντισυμβατικη.
      Σε ευχαριστώ πολύ Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  4. Από τη στιγμή που διάβασα το τόσο όμορφα τολμηρό "Σε μαύρο φόντο" σου είχα πει ότι σου πάει η ερωτική λογοτεχνία. Τώρα πια σφράγισες τις σκέψεις μου και με ένα πεζό αριστούργημα. Το ασίγαστο πάθος σου να γράφεις, οδηγημένο από το πλούσιο ταλέντο σου φτάνει και περισσεύει στο να γράφεις υπέροχα ΚΑΙ πεζά ΚΑΙ ερωτική λογοτεχνία. Γιατί αγαπημένη μου φίλη ΓΡΑΦΕΙΣ ερωτική λογοτεχνία. Τολμηρά, σκαμπρόζικα, πιπεράτα, αισθησιακά αλλά ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ !! Τίποτα το χυδαίο, τίποτα το φτηνό, καμία σχέση με πορνό. Με μαεστρία, αιχμαλωτιζεις τον αναγνώστη και τον οδηγείς να παρακολουθήσει ένα χορό από αισθήματα και αισθήσεις που κατακλύζουν δύο κορμιά πεινασμένα για πάθος και ηδονή, δύο κορμιά αποφασισμένα να δώσουν και να πάρουν, να κορέσουν και να κορεσθούν. Στη συνέχεια τον οδηγείς στο ανατρεπτικό τέλος, στην έκπληξη. Μας οδηγείς σε μία κατάληξη που με κάνει να αναρωτιέμαι... είναι πράγματι έκπληξη ; στις μέρες μας ; Είναι ή δεν είναι ένα μικρό έστω μέρος της ερωτικής πραγματικότητας του 2019 ;
    Το πάθος είναι άφυλο, πάντα έτσι ήταν. Πάντα υπήρχαν οι "κυριαρχούσες" τάσεις και "οι άλλες". Ο βαθμός αποδοχής κάθε είδους πάθους εξαρτάται από την εποχή, από τον τόπο, από τις επικρατούσες αρχές, τα ήθη και τα έθιμα ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ από τις προσωπικές πεποιηθήσεις και τις ερωτικές προτιμήσεις του καθενός. Το πως αναφέρεται σε ένα κείμενο το φύλο δύο κορμιών, το πως περιγράφεται το σμίξιμο τους, αυτό ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι. Το πορνό από το ερωτικό λογοτέχνημα.
    Ερωτική λογοτεχνία λοιπόν το κείμενο σου. Άψογα ελληνικά, (η σφραγίδα σου !), λογοτεχνικό ύφος, πλοκή που σε αιχμαλωτίζει, που σε κάνει να θέλεις να διαβάσεις τη συνέχεια, μία ανατροπή στην τελευταία γραμμή που ίσως κάποιους θα κατέπληξε... Μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη για τις δυνατότητες σου.
    Συνέχισε ! Σου πάει η ερωτική λογοτεχνία !


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο μου καλημερα. Γνωριζόμαστε χρόνια και ναι το θυμάμαι πως πάντα σου άρεσε η ερωτική μου γραφη στα ποιήματα.
      Πάντα λάτρευα τον τρόπο που αποκωδικοποιουσες τα νοήματα πίσω από τις λέξεις μου.
      Και πραγματικά, μετά και τα σχόλιά σου στο Σε μαύρο φόντο, περιμενα την αντίδρασή σου σε τούτο το γραφημα.
      Σε ευχαριστώ πάρα πολυ για το δώρο της γνώμης σου και για την αγάπη σου. Να ξέρεις πως τα σχόλιά σου τα κρατώ ιδιαίτερα φυλαγμένα στην καρδιά μου γιατί ξερω πως είναι ειλικρινή.
      Ανυπομονώ να διαβάσω και τη δική σου συμμετοχή στην Ερωτική Υμνωδια.
      Ανυπομονώ πολύ αλήθεια.
      Σε φιλώ!!

      Διαγραφή
  5. Μόνο μέσα από πειραματισμούς και τόλμη μπορεί να κατασταλάξει ώριμα η συγγραφική ταυτότητα. Όπως και στη ζωή, 20 δοκιμάζεις, σε 2, 3 καταλήγεις το πολύ.
    Ανατρεπτική ερωτική ιστορία, μια ιστορία που μπορεί να συμβαίνει οπουδήποτε, οποτεδήποτε και με οποιουσδήποτε και που ταράζει τις καθημερινές οικογενειακές νηνεμίες παραμένοντας στη μνήμη επτασφράγιστο μυστικό. Μέσα από ρέουσα γραφή Σταυρούλα μου χαρτογραφείς τις κόκκινες περιοχές του εγκεφάλου που, όσο καλά κρυμμένες είναι, τόσο κυριαρχούν.
    Με τη γεύση του κουφέτου η λευκή σου δαντέλα, αφήνει γεύση διαρκείας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Αννέτα μου και για τα λογια σου και για τις εικόνες που μας κερνάς.
      Άσε με να σου χαμογελώ πολύ!!
      🌷

      Διαγραφή
  6. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά πρώτη φορά διαβάζω πεζό σου; Νομίζω ότι μία συγγραφέας γεννήθηκε και εκτός από ποίηση να περιμένουμε και μια νουβέλα να εκδοθει;
    Η συμμετοχή σου πολύ καλογραμμένη. Ανατρεπτική με την έκπληξη στο τέλος να σοκάρει.
    Το απέδωσες πολύ όμορφα με σεβασμό στο σμίξιμο των δυο γυναικών και των αναγνωστών σου βεβαίως.
    Εκείνο που δεν ξέρω είναι αν είναι ρεαλιστική η περιγραφή της ερωτικής ένωσης ανάμεσα σε δυο γυναίκες. Αν είναι δυνατόν χωρίς βοηθήματα να φτάσουν σε τέτοια κορύφωση όπως περιγράφεις. Από όσα έχω διαβάσει μήπως εξωράισες μια ερωτική συνύπαρξη καθόλα μη φυσιολογική;
    Να είσαι καλά Σταυρούλα μου και να δημιουργείς. Θα ήθελα να διαβάσω και άλλα πεζά σου αλλά δική σου η έμπνευση και ο τρόπος που θα εκφραστείς
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου καλημέρα. Στο μπλογκ έχω αρκετά παραμύθια και διηγήματα. Ενδεχομένως να μην είναι πολύ όργανωμενα, μα αυτό θα το φροντισω σύντομα καθώς έλειπα για πολυ καιρό.

      Τώρα για το κείμενο, δεν ξέρω Άννα μου πώς στ'αληθεια θα ένιωθαν οι δύο ηρωίδες. Ούτε ξέρω αν χρειάζονται αξεσουάρ ή όχι για να προσφέρεις ευχαρίστηση. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι ένας άνθρωπος που ποθεί σφόδρα θα βρει τρόπο να ευχαριστήσει τον παρτενέρ του.
      Σε ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ. Καλή ανατολή. Σε φιλώ.

      Διαγραφή
  7. H λογοτεχνία δεν έχει όρια ως προς τα θέματά της. Οτιδήποτε μπορεί να εμπνεύσει έναν ή μια συγγραφέα και πολύ περισσότερο όταν το θέμα της είναι ο έρωτας.
    Συμφωνώ πως είναι άριστο να γράφεις ελεύθερα.
    Μου αρέσει ο τίτλος που παραπέμπει με διπλωματία στο κυρίως θέμα.
    Μου άρεσε η ανάγνωση γιατί η γραφή ήταν απρόσκοπτη και ειλικρινής και με έπεισε.
    Καλή συνέχεια Σταυρούλα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ κορίτσι μου για το όμορφο σχόλιό σου.
      Σε ευχαριστώ που αναγνωριζεις το ειλικρινές της γραφής μου, που σκοπό δεν είχε να προκαλέσει, αλλά ν'αποκαλυψει, να παρουσιάσει όχι τόσο την ερωτική πράξη, αλλά να υποδηλωσει το πάθος, τη λανθάνουσα λαχτάρα.
      Σε φιλώ και σου χαμογελώ :)

      Διαγραφή
  8. Τι είπες τώρα!!! Respect!Τσαλακωνεσαι, δίνεις ότι εχεις, χωρίς κολλήματα είσαι απίστευτη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Χριστινάκι μου.
      Σε ευχαριστώ πολύ πολυ για τα λόγια σου.
      Η πένα είναι το δυνατότερο όπλο στον κόσμο ε;
      Σε φιλώ γλυκά 🌷

      Διαγραφή
  9. Σίγουρα αυτό σου το κείμενο Σταυρούλα μου είναι ανατρεπτικό , περιέχει όλα τα στοιχεία του ερωτικού πάθους ανάμεσα σε δυο ανθρώπους !! Οδηγείς την πένα σου σε αχαρτογράφητα νερά (εννοώ ότι είναι τόσο το πάθος ανάμεσα σε δυο ομόφυλους)που δεν προκαλεί αλλά παρουσιάζει μια άλλη μορφή ερωτισμού που η φαντασία μου δεν τη φτάνει !!
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Νικόλ μου.
      Αν δεις η μία ηρωίδα το επιθυμεί και στην άλλη απλά προκύπτει. Δεν νομίζω ότι ήθελα να τονίσω τόσο το πάθος ανάμεσα σε δύο ομοφυλόφιλους, όσο το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να χαρίσει απλόχερα και σεβασμό και πόθο στον ομοφυλο του αν ο σκοπός του είναι αυτός και μόνο.. Να χαρίσει, να προσφέρει μιας και ο έρωτας σαρκικα είναι πρώτα από όλα δωσιμο.
      Σε ευχαριστώ πολύ για την παρουσια σου εδώ. Με τιμά.
      (Ακόμη άρρωστη είμαι 😔)

      Διαγραφή
  10. Σταυρούλα μου, πέρα απ' τη λογοτεχνική χροιά της ιστορίας σου και την εξαιρετική σου αφήγηση που με παρέσυρε ορμητικά με τη δυναμική της, με απογείωσε ο επίλογός σου. Ευρηματικός, απρόβλεπτος και τόσο γοητευτικά αφοπλιστικός.
    Κοίτα να δεις που μέσα απ' αυτήν την έμπνευση της Λυσίππης, θα απελευθερώσουμε τις τυχόν αγκυλώσεις μας και θα κατανοήσουμε τη διαφορετικότητα στον έρωτα και το δικαίωμα που έχουν όλοι οι άνθρωποι σ' αυτήν.
    Respect κι από μένα Σταυρούλα!
    Υ.Γ. Το πεζό σού πάει πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μαρία μου γλυκιά, αρχικά σε ευχαριστώ πολύ που βρίσκεσαι εδώ. Με χαροποιεί αφάνταστα. Η γνώμη σου βαριά και με στολίζει.
    Κατά δεύτερον να σου πω, πού να το ξέρετε βέβαια κι εσείς, ότι εγώ κατά βάση έγραφα και γράφω πεζό λόγο. Η πρώτη μου νουβέλα γράφτηκε όταν ήμουν 19 χρόνων σε μια μηχανή που μάλιστα κολλούσε το υ και με έκανε έξω φρένων.
    Η ποίηση προέκυψε όταν άρχισαν να καταφτάνουν τα βραβεία των διαγωνισμών και κάποιοι λογοτέχνες με προετρεψαν να κοιτάξω λίγο παραπάνω αυτό το είδος, που δεν σου κρυβω με γοήτευσε αφάνταστα, περισσότερο μάλιστα γιατί λειτουργούσε ψυχαναλυτικά.
    Αγαπώ πολύ να ξεκινώ μια ιστορία και να την αφήνω να εξελίσσεται.
    Η παρουσία σας εδώ σήμερα βάζει σε λειτουργία μια σκέψη που είχα από καιρό... διαβάζοντας και την Ελουαζ του Γιαννη. Μια νουβέλα με τίτλο Το βραβείο. Είναι ένα ήδη ολοκληρωμένο έργο που σκοπό έχει να εκδοθεί κάποια στιγμή. Ίσως όμως τα μάτια των φίλων να είναι μια αγκαλιά και μια σκηνή που αξίζει να πρωτογνωρισει.
    Σε φιλώ πολύ και σε ευχαριστώ για όλα ��

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σταυρούλα μου θαύμασα την λεπτότητα της γραφής σου που με παρέσυρε στην ερωτική σου υμνωδία όσο ξεδίπλωνα τις πτυχές της λευκής σου δαντέλας.
    Η γραφή σου ακολουθούσε ανοδική πορεία όπως ακριβώς και η ερωτική συνεύρεση της Έλλης και της Υβόνης μέχρι την κορύφωση του απίστευτου τέλος.
    Μπράβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Ελένη μου και για τη προσοχή σου και για το όμορφο σχόλιό σου. Χαίρομαι που απολαυσες τη γραφή. Η ανατροπή ήταν κάτι που προσπαθούσα να κρατήσω για να ξάφνιασω τον αναγνώστη.
      Σε φιλώ πολύ και σου ευχομαι καλό απόγευμα.
      🌷

      Διαγραφή
  13. Περίμενε λίγο να βρω τη λαλιά μου, γατί ομολογώ ότι την έχασα!
    Βέβαια δε μου χρειάζεται, αφού γράφω, αλλά τι ανατροπή ήταν αυτή στο τέλος!
    Με τίποτα δε θα το μάντευα!
    Εξαιρετικό κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό Μάρτη Μαράκι μου, σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου. Η γνώμη σου και η προσοχή σου φυλαγμένη στης καρδιάς τα εσώτερα πάντα, να ξέρεις !!!

      Διαγραφή