Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016



Προετοίμαζε την κατάκλισή της 

με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια
κάθε νύχτα. 
Σαν προνύμφη, που καρτερά
πεταλούδα να εγερθεί.
Στον ύπνο της διάβαινε 
τα μονοπάτια του θέλω της
και υπερσκέλιζε τους σκοπέλους
του δεν μπορώ. 
Είναι που στη λάμψη των ονείρων 
ζεσταίνεται η ψυχή 
στο ξεγέλασμά της.

6 σχόλια:

  1. Καλώς όρισες και πάλι Σταυρούλα μου με τις αναρτήσεις-δημιουργίες σου. Μια ακόμα εδώ χαϊδεύει την ψυχή μας και τα αισθήματά μας. Να ευχηθώ όμορφο Μήνα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όμορφος να 'ναι και για σένα Γιάννη μου. Σε ευχαριστώ πολύ που στολισες το σπιτικό μου με την παρουσία σου. Σε φιλώ !

      Διαγραφή
  2. Άφησα και εγώ σχόλιο Σταυρούλα μου. Πού πήγε; Γιατί δεν το βλέπω; Ξαναγράφω ότι μου άρεσε πολύ το ποίημά σου και ας μιλά για αντιπέρα όχθη. Πάντα η κατάθεση ψυχής που αφήνεις στα γραπτά σου, συγκλονίζουν
    Καλό μήνα ψυχή μου και πάντα επιτυχίες όπως σου αξίζουν
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα ψυχή μου, πουθενά δεν πήγε το σχόλιό σου. Απλά εγώ χθες έκανα πολλές αναρτήσεις. Έγραψες στο Στερνό αντάμωμα κι εκεί σου απάντησα κι εγώ γλυκιά μου.
      Είσαι θησαυρός. Καλή σου εβδομάδα μάτια μου !

      Διαγραφή
  3. "Είναι που στη λάμψη των ονείρων
    ζεσταίνεται η ψυχή
    στο ξεγέλασμά της"
    Ma che tristezza! Una poesia cosi bella!

    ΑπάντησηΔιαγραφή