Στη Λουκία...

 

Πάνε περίπου 26 χρόνια από εκείνη την ημέρα. Είμαστε με τη σχολή στο εξάμηνο που έπρεπε η κλινική μας άσκηση να γίνει σε παιδιατρικό νοσοκομείο. Την ομάδα μου φιλοξένησε ένα από τα δυο Παίδων. Όταν ήρθε η ώρα να επισκεφτούμε το ογκολογικό τμήμα πέρασα μέσα από μια μαγική  πύλη σε έναν άλλο κόσμο. Σε μια διάσταση που η Ζωή κάθεται στον κεντρικό θρόνο ως άλλος Θεός και δεξιά κι αριστερά στέκονται η Ίαση και ο Χρόνος.

Είδα γονείς να κλαίνε στους διαδρόμους και να κάνουν τους παλιάτσους μέσα στα δωμάτια, είδα αδέρφια και αρκουδάκια να κολλούν ένα κεντρικό ή ρινογαστρικό καθετήρα πάνω στο σώμα τους για να μοιάζουν με τα αδέρφια τους που νοσούσαν. Είδα μάνες να ξυρίζουν το κεφάλι τους για να μοιάζουν με τα κεφαλάκια των παιδιών τους. Εκείνη την εποχή έκοψα για πρώτη φορά τα μαλλιά μου κοντά. Έκτοτε όπου σκουραίνουν τα χρώματα της ζωής μου τα κόβω κοντά για να θυμάμαι πως κάποιοι δεν είχα επιλογή.

Στα ογκολογικά τμήματα τα νοσηλευόμενα παιδιά αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς με το προσωπικό. Τα παιδιά είναι πολύ ώριμα. Κάνουν πως δεν ακούν ή δεν γνωρίζουν μα αντιλαμβάνονται τα πάντα. Θα τρομάζατε αν ξέρατε πόσα γνωρίζουν τα παιδιά, πόσα ακούν που εμείς αφελώς νομίζουμε ότι τους έχουμε κρύψει. Στα ογκολογικά τμήματα υπάρχει ένας άγραφος νόμος ειλικρίνειας και σεβασμού και προς τις δυο πλευρές.

Σε εκείνο το τμήμα λοιπόν γνώρισα τη Λουκία. Τη Λουκία που της άρεσε να χορεύει, αλλά δεν μπορούσε πια. Τη Λουκία που ήθελε να ταξιδέψει να πάει στο Περού να κολυμπάει με τα δελφίνια, αλλά δεν ήξερε αν θα προλάβει το καλοκαίρι. Τη Λουκία που είχε υπέροχα καστανά μακριά ίσια μαλλιά, αλλά τώρα είχαν πέσει από τη χημειοθεραπεία. Τη Λουκία που ταιριάξαμε και με εμπιστεύτηκε τόσο που με άφηνε να της αλλάζω three-way στο κεντρικό φλεβικό καθετήρα της. Τη Λουκία που όταν έπρεπε να κάνει εξέταση μυελού των οστών πήρε μαζί της το αρκουδάκι που της είχα χαρίσει και στο κεφαλάκι της έδενε το μαντήλι με τη χορεύτρια που φορούσα και μου το ζήτησε να της το χαρίσω.

Στα ογκολογικά παιδιατρικά τμήματα συνήθως αφήνουν (ή άφηναν) τα παιδιά  να τρώνε ό,τι θέλουν για να είναι χαρούμενα ή να έχουν τη γεύση που θέλουν έναντι αυτής των φαρμάκων. Στη Λουκία άρεσαν πολύ τα σουβλάκια με πίτα, όταν όμως η πίτα ήταν ξεροψημένη τα ούλα της μάτωναν και έπρεπε να πιέζουμε με το δάχτυλο πολύ ώρα για να σταματήσει η αιμορραγία, μιας και η μικρή είχε χαμηλά αιμοπετάλια. Αυτόν τον ρόλο είχε αναλάβει η προϊσταμένη. Ένας εξαίρετος άνθρωπος που είχε δοθεί στα παιδιά του τμήματος τόσο που μόνο σε αυτή πήγαιναν και την άφηναν να βάζει το δάχτυλό της μέσα στο στόμα τους και να πιέσει μέχρι να σταματήσει να τρέχει το αίμα. Μέχρι εκείνη τη μέρα….

Η Λουκία ήθελε να φάει σουβλάκια. Αμετάπειστη ό,τι κι αν της προτείναμε μιας και τα αιμοπετάλιά της ήταν πολύ χαμηλά. Αν δεν έτρωγε θα έσκαγε. Σίγουρα τη θέλαμε χαρούμενη μιας και τα πράγματα ήταν πολύ ρευστά τον τελευταίο καιρό με την λευχαιμία που είχε εισβάλλει στο κορμάκι της. Πήγε λοιπόν στην προϊσταμένη …

«Προϊσταμένη, θέλω να φάω σουβλάκια» είπε

«Λουκία, θα ματώσουν τα ούλα σου και θα τρέχουμε» είπε η προϊσταμένη γλυκά.

«Προϊσταμένη σας παρακαλώ, θα το πιέσουμε και θα σταματήσει» ικέτεψε η Λουκία.

«Δεν μπορώ να κάτσω τόση ώρα γλυκιά μου» της είπε. «Σήμερα έχω πάρα πολύ δουλειά»

«Α, δεν θέλω να κάτσετε εσείς, προϊσταμένη» απάντησε χαμογελώντας. «Θα κάτσει η Σταυρούλα» είπε και γύρισε και με κοίταξε όλο νάζι. Τα ματάκια της έσταζαν αγάπη κι εμπιστοσύνη. «Ε, Σταυρούλα μου; Θα μου πιέσεις μετά με το δάχτυλό σου να μην τρέχει το αίμα;» με ρώτησε.

Γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα και ξεροκατάπια να μη φανεί κάτι. Η προϊσταμένη μας κοιτούσε με ορθάνοικτα μάτια. «Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Δεν αφήνουν ποτέ κανέναν. Μόνο έμενα.» είπε

«Προϊσταμένη, αν δεν σας πειράζει, θα με αφήσετε;» της είπα εγώ.

«Είναι πολύ … παιδί μου» μου είπε «Μπορείς;»

«Μπορώ» της είπα. «Για τη Λουκία και την κάθε Λουκία πάντα θα μπορώ» της απάντησα.

Με τις ευλογίες της προϊσταμένης λοιπόν και της μαμάς της, η Λουκία

Έφαγε το σουβλάκι της που τόσο λαχταρούσε και όταν τα ούλα της καταματωμένα κοκκίνισαν το χαρτί εγώ έβαλα το δάχτυλό μου στο στόμα της να πιέζω μέχρι να σταματήσει το αίμα. Και κάπως έτσι την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου ενώ της έλεγα πόσο ωραία είναι στο Περού και πώς οι επισκέπτες μπορούν να κολυμπάνε μαζί με τα δελφίνια στο απέραντο γαλάζιο ενός απροβλημάτιστου ωκεανού…

Αφιερωμένο στη Λουκία  εκεί ψηλά…

 Δεκούλου Σταυρούλα

15η Φεβρουαρίου, Παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου

Strangers in the night

 

STRANGERS IN THE NIGHT

Η ιστορία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής και η αρχή ενός ταξιδιού

Το κινητό χτυπούσε ασταμάτητα. Ξεφύσηξα μέσα από τα δόντια μου. «Ποιος είναι, ρε φίλε. Πνίγομαι αυτή τη στιγμή». Χαμογέλασα όταν είδα ότι ήταν ο καλός μου φίλος ο Σπύρος. «Πες μου ότι δεν έχουμε νέο κρούσμα covid στο σχολείο» του είπα αντί καλησπέρας. «Όχι, όχι. Καμία σχέση» μου απάντησε. «Θέλω να σου πω κάτι» είπε και συνέχισε «Ξεκινάς εκπομπή!» Δεν τον έβλεπα, αλλά μπορούσα να τον φανταστώ να σπιθίζει το βλέμμα του από τη χαρά της ανακοίνωσης, αλλά και να μισογελά με το ξάφνιασμά μου. «Ποια εκπομπή; Πού; Ποιος αρχίζει εκπομπή;» ρώτησα εγώ. «Εσύ, καλή μου! Ποιος; Εγώ; Εγώ θα διαλέγω τη μουσική. Όλα τα άλλα δικά σου!» μου απάντησε με μια φυσικότητα που από τη μία ήθελα να βάλω τα γέλια κι από την άλλη τις φωνές. «Αποφάσισα εντελώς δημοκρατικά να ξεκινήσουμε μια εκπομπή στο web radio του συλλόγου του σχολείου μας. Οπότε βρες τίτλο, περιεχόμενο και θα σε πάρω αύριο να μιλήσουμε. Σε δυο βδομάδες ξεκινάμε.» είπε κι έκλεισε. Αυτός είναι ο δημοκρατικός φίλος μου Σπύρος. Σκέφτεται κάτι και το κάνει πράξη εντελώς δημοκρατικά επιβάλλοντας την άποψή του. Του αναγνωρίζω βέβαια ότι πρόθεσή του είναι πάντα το κοινό καλό το οποίο υπηρετεί αγόγγυστα και γι’ αυτό και δύσκολα του χαλάω χατίρι.

Οι δυο εβδομάδες περάσαν σαν μια αναπνοή… έστω βαθιά. Έψαχνα κι έψαχνα εναγωνίως να βρω τι θα πω και πώς  θα το αναπτύξω… έλεγα και ξανάλεγα τα λόγια. Τώρα δυνατά, τώρα σιγά… όχι όχι πολύ αργά… όχι όχι πολύ συναισθηματικά, πολύ αυστηρά…..αααααααααα !!!! Αδύνατον, δεν θα μπορέσω να το κάνω… δεν μπορώ! Μπορώ; Το ραδιόφωνο υπήρξε πάντοτε έρωτας για μένα. Μεγάλος κρυφός έρωτας. Τα στούντιο, τα μικρόφωνα, οι κονσόλες με τα φωτάκια να τρεμοπαίζουν… η φωτεινή  επιγραφή ON AIR ... Μπορώ!!!

Ως δια μαγείας βρέθηκαν τα κείμενα, βρέθηκαν τα τραγούδια, αποκαλύφθηκε ο τίτλος της εκπομπής. Έφτασε η μέρα, Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2020. Ακόμα μου φαίνεται απίστευτο πώς σε εκείνο τον χώρο μπορέσαμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν και να το κάνουμε τόπο ραδιοφωνικού προορισμού για εμάς και τους φίλους μας. Για τους ακροατές που πλέον είναι τόσοι ώστε να δικαιούμαστε να καμαρώνουμε.

Στην αρχή τρεμάμενα, με αγωνία μη λαθέψει η φωνή, μη μπερδέψεις τις λέξεις, μα στη συνέχεια με περισσότερο θάρρος και η αγωνία να γίνεται χαμόγελο. Τα τραγούδια να ακολουθούν το ένα το άλλο και ενδιάμεσα ο λόγος. Ποιήματα, σχολιασμοί, καλησπέρες… και στο τσατ του σταθμού οι φίλοι ο ένας μετά τον άλλον να έρχονται να μας εύχονται καλή αρχή, καλές ραδιοφωνικές πτήσεις και τα μάτια να υγραίνονται γιατί ξαφνικά ήξερες πως η φωνή σου έφτανε μέχρι εκείνους. Πόσο υπέροχη αίσθηση.

Ακόμα θυμάμαι την έναρξη της πρώτης εκπομπής… Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι… Χριστούγεννα παρά κάτι και το Strangers in the night ανοίγει τα φτερά του στην πρώτη ραδιοφωνική του πτήση. Εκπέμπουμε …  και δυο ώρες αργότερα, Εδώ η πρώτη μας εκπομπή έφτασε στο τέλος της. Ευχαριστούμε πολύ που μας συνοδέψατε στο πρώτο μας ταξίδι. Από το Strangers in the night, τη Σταυρούλα, τον Σπύρο και τον Γιώργο, Καλά Χριστούγεννα, να είστε όλοι καλά!

Και λίγες μέρες πριν ενώ ήμαστε στον αέρα έπεσε το σύστημα και η εκπομπή σταμάτησε να μεταδίδεται. Κι ενώ ανησυχήσαμε και αγχωθήκαμε για το τι θα κάναμε κάτι υπέροχο άρχισε να συμβαίνει. Τα τηλέφωνα όλων μας άρχισαν να χτυπούν ασταμάτητα. Τα μηνύματα σε messenger και viber έρχονταν βροχή. Φίλοι κι ακροατές που ξαφνικά δεν μας άκουγαν ρωτούσαν να μάθουν τι είχε συμβεί. Κι αυτό ήταν η ωραιότερη απόδειξη ακρόασης που μας είχε δοθεί μέχρι εκείνη την ημέρα. Τι υπέροχη αίσθηση να σε αναζητούν. Ξέρω πώς ένιωθαν γιατί το έχω νιώσει κι έχω πράξει το ίδιο, όταν συνέβη κάτι ανάλογο. Κι όσο κι αν στενοχωρήθηκα που η εκπομπή σταμάτησε δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη χαρά που μου πρόσφεραν όσοι μας αναζήτησαν.

Σήμερα 13 Φεβρουαρίου, παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου γιορτάζουν οι φωνές πίσω από τα μικρόφωνα που μας μεγάλωσαν, που μας συντρόφευσαν, που μας έκαναν να αγαπήσουμε τη μουσική, που μαζί τους ταξιδέψαμε για πολλά χρόνια και που η φωνή τους θα είναι πάντα συνοδός στα δύσκολα μονοπάτια της ψυχής μας.

Για την κάθε φωνή που απλόχερα χαρίστηκε και υπέροχα μας ταξίδεψε…

Χρόνια πολλά

H τελευταία ελεύθερη εκπομπή πριν την έλευση του καθολικού lock down και την έλευση της Μήδειας. 

(Πρώτη ανάρτηση στο koukidaki)

Σε Έντυσα Έρωτα

Και σ’ αυτό το βιβλίο της η Ποιήτρια Σταυρούλα Δεκούλου, υφαίνει τους στίχους της με την απαράμιλλη τέχνη της και την πειθαρχία στους κανόνες, της ποιοτικής φόρμας που χρησιμοποιεί, αυτής της γυμνής από ρίμα και μέτρο αυστηρό και βαδίζει στους δρόμους της «Πόλης των Ιδεών», ελεύθερους από κάθε είδους χνάρια….
Δεν πισωπατεί δηλαδή στα χνάρια άλλων ποιητών. Ανοίγει δικούς της δρόμους, γιατί μπορεί.
Εγώ, εκεί τη συνάντησα... Της άπλωσα το χέρι...
Τη θαύμασα γαρ. Την αγάπησα... Την είπα κόρη μου...
Έκτοτε με ντύνει ποίηση, ολομέταξη και πολυτελή.
Και προχωράμε μαζί, Μάνα και Κόρη.
Μαζί πηγαίνουμε στης Πόλης μας την εκκλησιά.

Μαζί δροσίζουμε της γης τους διψασμένους για τραγούδια.

Μαζί διδάσκουμε, υπηρετώντας το «ωραίο» και το «ωφέλιμο».
Εύγε στη Σταυρούλα Δεκούλου και την κατορθωμένη της Ποίηση.
Απολαύστε την και σ’ αυτό το βιβλίο της.
                   
Παναγιώτα Ζαλώνη

Λογοτέχνης της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Κρίσεως Νέων Μελών), Διευθύντρια του Λογοτεχνικού Περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ
20/11/2020

Η δεύτερη ποιητική συλλογή μου, Σ' έντυσα έρωτα, από τις εκδόσεις Βεργίνα, είδε το φως στις 20 Νοεμβρίου 2020. Γεννήθηκε για να περιγράψει με έντονα χρώματα τη λαχτάρα του φιλιού και τη μοσχοβολιά γαζίας στον κόρφο. Κάποια από τα ποιήματα που περιλαμβάνει έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν ήδη στο εξωτερικό μέσω της ποιητικής συλλογής Mes Amies, των εκδόσεων Βεργίνα με ανθολόγο την Παναγιώτα Ζαλώνη.

Το έργο αυτό κλείνει μέσα του εκτός από τα λόγια της Παναγιώτας Ζαλώνη, την φωτογραφική ματιά του εκλεκτού φωτογράφου Παναγιώτη Γραμματικάκη, ενώ το εξώφυλλο είναι επιμέλεια του φίλου και συνεργάτη μου Άγγελου Μαρίνου.

Η ποιητική αυτή συλλογή εκτός από τη θέση της στην καρδιάς σας έρχεται να προσφέρει και κάτι ακόμα. Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις θα διατεθούν όπως έγινε και με την πρώτη μου ποιητική συλλογή, Στον Αστερισμό του Ιβίσκου, στο Άλμα Ζωής για την πρόληψη και την αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού.

Σας ευχαριστώ θερμά που με συντροφεύσατε και σε αυτό το ταξίδι.

 

Μετά τιμής και αγάπης

Δεκούλου Σταυρούλα