Kαι δειπνήσαμε αγάπη

Έχτιζα ολονυχτίς με τα χέρια γυμνά στην κεντρική πλατεία της γης. Βιαζόμουν να προλάβω να τελειώσω πριν τη γέννηση Εκείνου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ακούω το νιογέννητο κλάμα Του και κάθε άνοιξη τον λυγμό Του. Κι όμως Εκείνος επιμένει να γεννιέται κάθε χρόνο στην καρδιά του Χειμώνα κι ας είναι πάντα πέντε τα καρφιά που τον σκοτώνουν κάθε Απρίλη. Πριν το ξημέρωμα είχα τελειώσει το χτίσιμο του τραπεζιού. Το έστρωσα με τα ρούχα των προσφύγων, τα αποφόρια των φτωχών, τους επιδέσμους των πληγωμένων, τις ποδιές των γυναικών. Κάτσαμε όλοι γύρω του βουβοί προσμένοντας να γεννηθεί η αγάπη. Ένα φως έσκυψε πάνω μας. Ένα φως μας αγκάλιασε όλους... και δειπνήσαμε ελπίδα και συγχώρεση. Θεέ μου... Θεέ τους... και δειπνήσαμε αγάπη.

Σταυρούλα Δεκούλου

Το ευχαριστώ είναι λίγο για τούτο το όμορφο ταξίδι, αγαπημένη μου Κυρά του Πύργου.

Εύχομαι όλοι να ακολουθήσουν τον σύνδεσμο που οδηγεί στο φιλόξενο σπιτικό σου και να διαβάσουν τούτο το περβόλι με τις γραφές όλων όσων έλαβαν μέρος. Από εμένα μια μεγάλη υπόκλιση και μια αγκαλιά.

Καλή χρονιά σε όλους. Σας ευχαριστώ!

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ - Ορφανοί όπου Γης

 

Πέμπτη 1/4/2021

 

Το οδοιπορικό των προσφύγων…

In limbo

Εν φυγή... εν αποδράσει… εν κινήσει… εν στάση … εν αναμονή…

Ένα ατέλειωτο ταξίδι που δεν ξέρεις αν θα τελεσφορήσει. Μέσα από θάλασσα και ξηρά και όλο κάποιος να μένει πίσω, κάποιος να χάνεται, κάποιος να παραπατά.

Μετέωροι ανάμεσα στο κατώφλι δυο κόσμων και κανείς να μην ξεκλειδώνει τις θύρες να περάσουν μέσα, να βρουν ν’ απαγκιάσουν.

Ένα αδιέξοδο όπως οι σχοινοβάτες που στη μια άκρη το σκοινί καίγεται και στην άλλη ο κόμπος χαλαρώνει… κι απομένουν εκεί μετέωροι στο κενό δίχως λύση, προσμένοντας ένα τέλος που δεν επέλεξαν….

Και το δίχτυ;

Πού πήγε το δίχτυ;

Ποιος πήρε το δίχτυ;

Το δίχτυ…

Δώστε όλοι τα χέρια να φτιάξουμε ένα δίχτυ να νικήσουμε το κενό, ένα δίχτυ να σώζει από την πτώση.

…

Μια οικογένεια καταμεσής στα χαλάσματα της ερειπωμένης πόλης στρώνει ένα κατακόκκινο χαλί και απάνω του στρώνεται το γιορτινό τραπέζι για το ραμαζάνι. Και είναι όλοι καθισμένοι γύρω μεγάλοι, μικροί, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και μοιράζονται τον άρτο τον επιούσιο. Γύρω από αυτό το τραπέζι ριζώνει η πίστη και η παράδοση, σφουγγίζει το δάκρυ και το ψωμί τους αδελφώνει όλους.

Θεέ μου, Θεέ τους, ένα γιορτινό τραπέζι στολισμένο καταμεσής στη γη του πολέμου.

Δεκούλου Σταυρούλα 

Απόσπασμα από το βιβλίο... (κεφ In limbo)

Το Ημερολόγιο Συναισθημάτων, "Πρόσφυγες, Ορφανοί όπου Γης" είναι μια μεταπτυχιακή εργασία πάνω στο μάθημα Ψυχοκοινωνική Ένταξη Προσφύγων, ένα μάθημα της καθηγήτριας Κλινικής Ψυχολογίας, κ. Δανάης Παπαδάτου. Το περιεχόμενό του συγκίνησε και έτυχε χορηγίας από το Σωματείο Εργαζομένων της Eurobank, Union, και τον πρόεδρό τους και αγαπημένο μου φίλο, Στάθη Χαρίτο. Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις των βιβλίων θα αποδοθούν στο ακέραιο στη ΜΕΡΙΜΝΑ και τους ευγενείς της σκοπούς. Εύχομαι ειλικρινά να βρει γόνιμο έδαφος και να καρπίσει και να αποδώσει καρπούς που θα βοηθήσουν όπου υπάρχει ανάγκη για ανθρωπιά. 

Άνθρωποι ή στοιχειά;

Αγάπη μου,

το μελάνι σώνεται κι έχω τόσα να σου πω.

Πρόσεχε, ακούς;

Πρόσεχε εκεί που διαβαίνεις.

Μη λάχει και σε βρει βόλι εχθρικό.

Πέντε μήνες τα μάτια σου δεν αντάμωσα

κι ο ουρανός μου χωρίς στερέωμα δείχνει.

Πέντε μήνες που δεν σε φίλησα

κι ο κόρφος μου κάθε απόβραδο σ’ αναζητά.

Φούσκωσε η κοιλιά μου και μαζί και η αγάπη μας.

Πρόσεχε ακριβέ μου, να φυλάγεσαι…

κι αν μπορέσεις να μη σκοτώσεις κάποιον,

σώσε τον.

Ίσως έχει κι εκείνος έναν κόρφο που τον περιμένει.

Ίσως έχει κι εκείνος ένα βιολί όμοιο με το δικό σου.

Ίσως έχει κι εκείνος ένα γιασεμί στο παραθύρι του.

Ο πόλεμος θα περάσει αγάπη μου.

Εμείς όμως πρέπει να επιλέξουμε τι θα μείνουμε.

Άνθρωποι ή στοιχειά;

Σώθηκε το μελάνι αγάπη μου.

Να προσέχεις ακούς;

Σ’ αγαπώ.

'Ήταν η δική μου συμμετοχή στο 28ο αντιπολεμικό συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε στο όμορφο κάστρο της η Princess Airis.

Ένα ποίημα που γράφτηκε στο παρά πέντε κάτω από αντίξοες συνθήκες,

αλλά με αγάπη και με την ανάγκη να δηλώσει την παρουσία του στην εκλεκτή πυργοδέσποινα 

που με ανιδιοτέλεια και αγάπη ανάβει πάντα τα φώτα στη μεγάλη σάλα για χάρη της ποίησης. 

Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που με τιμήσατε με την προσοχή σας. 

Βαθιά και ταπεινή υπόκλιση απέναντι στο μεγαλείο των στίχων σας. 
Εύχομαι ειρήνη στη γη μας και Καλό Πάσχα σε όλους. 

Σταυρούλα Δεκούλου

Μια φορά ... κι έναν καιρό "Το Μαύρο"

"Το Μαύρο" είναι ένα παραμύθι για τη διαφορετικότητα και το ρατσισμό. 

Καμιά φορά είμαστε διαφορετικοί γιατί η αποστολή μας στην γη είναι διαφορετική.

 Ένα γλυκό παραμύθι γεμάτο χρώματα.

Καλή ακρόαση σε όλους!

Σταυρούλα Δεκούλου

Τις ζωγραφιές που συνοδεύουν το παραμύθι τις έφτιαξαν τα παιδάκια που διδάχτηκαν το παραμύθι στον παιδικό σταθμό - νηπιαγωγείο ΡΟΟΥΖΜΑΡΙ που εδρεύει

στον Βύρωνα Αττικής. 

Μια φορά ... κι έναν καιρό "Το κορίτσι και ο Δράκος"

Κατά καιρούς με απασχολούσε η σκέψη τι να κάνω με τα παραμύθια μου. Να τα εκδώσω, να τα ανεβάσω στο blog, να τα εικονογραφήσω ή όχι; Να τα παρουσιάσω; Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να τα ανεβάσω στο YouTube με τη φωνή μου και εικόνες από το διαδίκτυο. Σκέφτηκα ότι έτσι θα είναι πιο εύκολα προσβάσιμα και σίγουρα χωρίς να κοστίζουν τίποτα σε κανέναν παρά λίγο από τον χρόνο του. Αν λοιπόν σας περισσεύει κι εσάς λίγος χρόνος, κοπιάστε για ένα παραμύθι. Και όσο ακούτε...κάντε και μια εγγραφή στο κανάλι μου, ώστε να ενημερώνεστε για κάθε νέο παραμύθι που θα ανεβαίνει. 

Καλή σας ακρόαση, καλή χρονιά σε όλους! 

Αντέχω, να λες…

 

Tα δύο σου χέρια κάνε σκεπή

να βρει η αγάπη γωνιά να φωλιάσει

για κάθε ορφάνεμα, κάθε ψυχή

που έχει στη νύχτα το δρόμο της χάσει.

Αντέχω, να λες, με χέρι απλωμένο

εκεί που ο πόνος βλασταίνει, θεριεύει.

Στην κάθε πληγή σεμνά να σιμώνεις

να στέκεσαι εκεί, να λες, περιμένω.

Να γίνεσαι σπίτι, απάγκιο, ναός

λιβάνι και σμύρνα στην πλάση να δίνεις

Αντέχω, να λες, σαν άλλος Χριστός

ακόμα και όταν μονάχος σου μείνεις.

Το δικό μου αποτύπωμα στο ποιητικό ρεβεγιόν της  ακριβής μας Κυράς του Κάστρου. Συγχαρητήρια σε όλους τους καλεσμένους και στα πρώτα βιολιά της ορχήστρας. Έχοντας συνειδητά αποτραβηχτεί από τις γιορτές εδώ και δυο χρόνια, τούτο το αντάμωμα υπήρξε πραγματικά μια μεγάλη ανάσα. Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς. Καλή κι ευλογημένη Χρονιά!

Δεκούλου Σταυρούλα