Στις γειτονιές του κόσμου

Με μια ρακένδυτη ψυχή γυρνώ

στις γειτονιές του κόσμου.

Λασπωμένες οι στράτες και η βροχή,

κρυφή ευχή παράπονο, να ξεπλύνει τη ρότα μου.

Μια πασχαλιά ανθίζει στην άκρη του δρόμου

κια μια μυγδαλιά κρυφοφιλά τον άνεμο και γυμνώνεται

από της πρώιμης άνοιξης τη μαρτυρία. 

Στο γάργαρο γέλιο ενός παιδιού σκοντάφτω και σαστίζω.

Τούτες οι νότες της χαράς με συντροφεύουν 

σ' έναν της άνοιξης χορό... και όλα αλλάζουν.

Κλέβω ένα κομμάτι ξάστερο ουρανό 

και δυο μενεξεδένια φιλιά από της δύσης τις στιγμές

και μαζεύω όλα τα χαρισμένα λόγια της καρδιάς 

που ποτέ δε σεβάστηκες.

Μια μάσκα η απάντηση στο όνειδος,

φταγμένη από χέρι που δεν φοβήθηκε την αλήθεια να φωνάξει

κι ας μάτωσε  η φωνή να χτυπά πάνω σε ανάλγητες πλάτες. 

Μια κόκκινη κορδέλα στολίζει τα μάτια

να μην ξεχάσουμε ποτέ πόσο πολύ πληγώσαμε την ελπίδα. 

Μια κόκκινη γραμμή να μας θυμίζει πάντα 

πόσα απ' την αγάπη ξεπούλήσαμε. 

Σπάστε τις μάσκες !

Είν' τόσο όμορφο να σε γλυκοφιλά τ' αγέρι !

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

18/2/18

Η φώτο ανήκει στη γράφουσα. Μάσκα φτιαγμένη από πηλό, στολισμένη με ντεκουπάζ μπροστά και πίσω ντυμένη με τσόχα.