Kαι δειπνήσαμε αγάπη

Έχτιζα ολονυχτίς με τα χέρια γυμνά στην κεντρική πλατεία της γης. Βιαζόμουν να προλάβω να τελειώσω πριν τη γέννηση Εκείνου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ακούω το νιογέννητο κλάμα Του και κάθε άνοιξη τον λυγμό Του. Κι όμως Εκείνος επιμένει να γεννιέται κάθε χρόνο στην καρδιά του Χειμώνα κι ας είναι πάντα πέντε τα καρφιά που τον σκοτώνουν κάθε Απρίλη. Πριν το ξημέρωμα είχα τελειώσει το χτίσιμο του τραπεζιού. Το έστρωσα με τα ρούχα των προσφύγων, τα αποφόρια των φτωχών, τους επιδέσμους των πληγωμένων, τις ποδιές των γυναικών. Κάτσαμε όλοι γύρω του βουβοί προσμένοντας να γεννηθεί η αγάπη. Ένα φως έσκυψε πάνω μας. Ένα φως μας αγκάλιασε όλους... και δειπνήσαμε ελπίδα και συγχώρεση. Θεέ μου... Θεέ τους... και δειπνήσαμε αγάπη.

Σταυρούλα Δεκούλου

Το ευχαριστώ είναι λίγο για τούτο το όμορφο ταξίδι, αγαπημένη μου Κυρά του Πύργου.

Εύχομαι όλοι να ακολουθήσουν τον σύνδεσμο που οδηγεί στο φιλόξενο σπιτικό σου και να διαβάσουν τούτο το περβόλι με τις γραφές όλων όσων έλαβαν μέρος. Από εμένα μια μεγάλη υπόκλιση και μια αγκαλιά.

Καλή χρονιά σε όλους. Σας ευχαριστώ!