Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Το δέντρο της προσμονής



Μου μίλησες, μα δεν σ' άκουσα '
με συνεπήρε εκείνο τ' άγριο 
πέταγμα της ψυχής σου.

Μου φώναξες, μα δεν σίμωσα '
μ' ασπάλαθους και ξερολιθιές 
ήταν φραγμένη η στράτα μου.

Μου 'γνεψες, μα δεν σ' είδα '
τα μάτια μου, θολά από δάκρυα, 
πρόδωσαν την εικόνα σου.

Κι έμεινα εδώ,
να σκαριφίζω όνειρα στο αειθαλές 
της προσμονής μου δέντρο
και στο πλάτωμα τ' ουράνιου θόλου
να εκτοξεύω ευχές ενάντια 
σε κάθε διάτοντα αστέρα που ξεψυχά'

μήπως τα ξεχασμένα θέλω μου, 
αλήθειες ξημερώσουν στα δυο μου χέρια.

26/5/16

4 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό, με συγκίνησε ιδιαίτερα.....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αρνήσεις εκούσιες ή ακούσιες, που με την πάροδο του χρόνου επανεκτιμώνται.
    Φωτίζονται εύστοχα με τη συναισθηματική ένταση του τελευταίου δίστιχου.
    Όμορφη, λεπτή απόδοση της λυπημένης πορείας μιας ανεκπλήρωτης προσέγγισης, και όχι μόνο.
    Λυρικοί στίχοι με διάχυτη την ευαισθησία. Πολύ ωραίοι, Σταυρούλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αρνήσεις εκούσιες ή ακούσιες, που με την πάροδο του χρόνου επανεκτιμώνται.
    Φωτίζονται εύστοχα με τη συναισθηματική ένταση του τελευταίου δίστιχου.
    Όμορφη, λεπτή απόδοση της λυπημένης πορείας μιας ανεκπλήρωτης προσέγγισης, και όχι μόνο.
    Λυρικοί στίχοι με διάχυτη την ευαισθησία. Πολύ ωραίοι, Σταυρούλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχο! Καλώς σε βρήκα Σταυρούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή