Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

Μόνο να ‘ρχεσαι...



Αλαφροπατώντας πλησιάζεις
και κοιτάς πίσω από κουρτινές κλειστές 

προσπαθώντας να κλέψεις μια μου στιγμή.


...κι είχα τόσες να σου χαρίσω.

Ακόμα τακτοποιώ τους ψιθύρους 
που δεν έφτασαν σε σένα ποτέ, 
δεν πρόλαβαν κραυγή να γίνουν, 
να σ’αναστήσουν. 



Ένα πέρασμα λες πως ήσουν...



Κι εγώ στην αγκαλιά μου
κρύβω τα χνάρια σου 
μην μαρτυρήσω το μονοπάτι σου.

Σε κάθε συριγμό
υπογράφεις την παρουσία σου


Μη μιλάς ...

Μόνο να ‘ρχεσαι...



Κι εγώ τις νύχτες θα φιλεύω τα πικραμένα σου χείλη 

με γλυκό τριαντάφυλλο

Και το "εμείς" βουβό και ρακένδυτο 
μα πάντα παρόν 
θα σου κρατά συντροφιά ως τη Δύση.



Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

20/1/16 




6 σχόλια:

  1. Πολύ όμορφο και αυτό, Σταυρούλα... :)
    Μπράβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καταπληκτικό!!
    Φιλιά πολλά και καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ανταμώσαμε κι επισήμως Μαρία μου. Φιλιά πολλά κι από μένα !! Σε ευχαριστώ πολύ !

      Διαγραφή
  3. Μη μιλάς ...
    Μόνο να ‘ρχεσαι...
    Κι εγώ τις νύχτες θα φιλεύω
    τα πικραμένα σου χείλη
    με γλυκό τριαντάφυλλο..
    Είναι κάτι ποιήματα που σου μιλούν από τον τίτλο ακόμα
    και υποψιάζεσαι από νωρίς, τις κρυφές επιθυμίες τους..
    Τα φιλιά μου και καλό μεσημέρι Σταυρούλα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι κάποια ποιήματα που βγαίνουν από μέσα σου σαν κραυγή, σαν παράπονο, σαν μια επιστολή που βρήκες καταχωνιασμένη σε κάποιο παλιό μπαούλο και βιάζεσαι να τη διαβάσεις... σε φιλώ ..γλυκό απομεσήμερο μάτια μου !!

      Διαγραφή