Νηπενθής

Σε θωρώ να στέκεσαι σιμά,

αμίλητη

και η σκιά σου στον τοίχο,

γεννημένη από κεράκι ισχνό

στραγγίζει τη θλίψη της

στης λυκαυγής τη σιγαλιά.

Τις χαραγές της ψυχής σου 

ακραγγίζω δειλά

και με βάλσαμο 

τις πληγές σου φιλεύω.

Ω, του ανείπωτου πόνου μου, πύρινο δάκρυ!

Στην αλμύρα σου κοινωνάω τη θάλασσα

κι ερωτεύομαι τις θύελλες.

Ξημερώνει...

στο φως της αυγής ξεψυχά η σκιά σου.

Μια κέρινη μάσκα προσεγμένα πάλι φορείς

και με ένα μειδίαμα κερνάς την αλήθεια,

αυτήν την αβάσταχτη,

που ονομάζεις ζωή... μα έχει γίνει συνήθεια.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

8/12/15