Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Του νεκρού παιδιού




Κοιμήσου αγγελούδι μου
κοιμήσου όνειρό μου
η αγκαλιά μου ορφάνεψε,
δεν σ' έχω πια δικό μου.

Ταξίδεψε πουλάκι μου
στου ουρανού τα πλάτη,
εκεί που 'χτίσαν του Θεού
τα χερουβείμ παλάτι.

Βιάστηκες αγγελούδι μου
ν' ανοίξεις τα φτερά σου
και το στρατί ορφάνεψε
από τα βήματά σου.

Γλυκό μου κρινολούλουδο 
να μπόρια να σ'αγγίξω,
τα δυο γλυκά ματάκια σου
να σιγονανουρίσω.

Το έρημο κορμάκι σου
ποια γη θα το σκεπάσει,
τώρα που η καρδούλα σου
για πάντα έχει σωπάσει.

Τα γάργαρο το γέλιο σου

ξανά δεν θ' ακουστεί
κι είναι ο κοσμος γύρω μου

μαύρη, καμμένη γη.

Ανάθεμα στον πόλεμο 
στους άδικους θανάτους
ξεψύχησε η χαραυγή
πάνω σε άδειους τάφους.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
3/9/15


Φώτο από Google

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου