Σε έντυσα Έρωτα, Σταυρούλα Δεκούλου .... μια ποιητική συλλογή αφιερωμένη στον Έρωτα

 

Μαζί 

Έραψα ένα φόρεμα λευκό 

από το «μαζί» που έχω φυλαγμένο μέσα μου. 

Σου ’ραψα κι εσένα ένα κοστούμι
και κάθε απόβραδο με μάρτυρες τ’ άστρα 

σε νυμφεύομαι.

Ανήκω 

Στων χειλιών μου την άκρη 

καταθέτεις ένα δάκρυ 

του κορμιού σου αλμυρό. 

Στων ματιών μου το φως 

θυσιάζεις ανάσες 

και γεννιέσαι Θεός

Εγώ, αγάπη μου

Εγώ, αγάπη μου, σε νερό θαλασσινό 

βάφτιζα κάθε Αύγουστο την ψυχή μου 

να ξεκινά απ’ την αρχή αλαφριά από κρίματα 

και της αλμύρας το πουκάμισο φορούσα κατάσαρκα 

να ’χεις τη θάλασσα στα χείλη σου σαν με φιλάς.

Φτερουγίσματα

Γλυκοφτερουγίζουν τα βλέφαρα

στη σκέψη της αφής σου.

Τα χείλη σου σιγοψιθυρίζουν

λόγια που μαρτύρησα απάνω στο χαρτί

και τ’ ακροδάχτυλά σου βουτηγμένα

στη μελάνη μου

αργά χαράζουν απάνω στο κορμί

ένα ακόμα μονοπάτι... φαντάζομαι.

Άγρια ρόδα

Άγρια ρόδα τραγουδούν

σαν αλαργεύει η μέρα.

Ντύνομαι λαχτάρα

κι όταν ανάβουν τ’ άστρα

σ’ ερωτεύομαι.

Ποίημα γυμνό

Απόψε θα ντυθώ ποίημα

γυμνό από ρίμα και μέτρο

και θα κατοικήσω ζερβά στην καρδιά σου

και κάθε που θα ξαστοχεί ένας χτύπος της

θ’ ανατέλλω σαν άλλη πανσέληνος

γεμίζοντας τη νύχτα σου φως.

Μυστικό χειροφίλημα 

Ένα ρόδο ανθίζει κι εγώ ανατέλλω

στης ψυχής σου το κρυφό χειροκρότημα

Σ' έντυσα  έρωτα 

Θα ’θελα να βρω δυο στίχους

να σε χωρούν ολάκερο μέσα τους.

Να μην περισσεύει λέξη καμιά.

Να χωράς σε μια βαθιά μου ανάσα

και σαν κραυγή να φανερώνεσαι.

Ψίθυροι

Τα πιο αληθινά φιλιά

δίνονται σε σκοτεινά δρομάκια

κάτω από ανθισμένα γιασεμιά.

Στιγμές φωτός 

Έχει τόση μαγεία να γεννιέσαι φεγγάρι,

μα το πληρώνεις ακριβά.

Κανείς δεν μπορεί να σ’ αναγνωρίσει,

αν δεν σ’ ανταμώσει νύχτα.

Ανα(Σ)τολές

Είναι κάποιες ανα(σ)τολές

που γεννήθηκαν, λες, για να στις χαρίσω

αρκεί να μπορέσω να κλέψω μια νύχτα!

Σε όλους τους τόνους του μενεξεδί

Θέλω να νιώσεις πώς είναι η θάλασσα

σαν πνίγεται στον πόθο.

Να ’ναι ολάκερος ο κόσμος σου

βαμμένος σ’ όλα του μενεξέ τα χρώματα

και να φταίω μονάχα εγώ

Η κραυγή της κορύφωσης

Τα πένθιμα δειλινά αποτραβιέται η θάλασσα

και κρύβει τα νερά της μέσα σε μαύρα κοχύλια,

εκεί που ανομολόγητοι έρωτες και κλεμμένα φιλιά

γεννούν γοργόνες με πάλλευκα στήθη.

Είν’ η αγάπη σου...

Είν’ η αγάπη σου ταξίδι ατέρμονο

και η καρδιά σου σκαρί

που μαζί της ταξιδεύω

σε γιαλούς απροσπέλαστους,

εκεί που το νερό γλυκοφιλά τις πέτρες

και τις σμιλεύει.

Αλισάχνη

Σε ρωτούν:

«πώς είναι τάχα να σμίγεις με τη θάλασσα;»

Χαμογελάς και βυθίζεσαι

στα δυο της μάτια.