Στη Λουκία...

 

Πάνε περίπου 26 χρόνια από εκείνη την ημέρα. Είμαστε με τη σχολή στο εξάμηνο που έπρεπε η κλινική μας άσκηση να γίνει σε παιδιατρικό νοσοκομείο. Την ομάδα μου φιλοξένησε ένα από τα δυο Παίδων. Όταν ήρθε η ώρα να επισκεφτούμε το ογκολογικό τμήμα πέρασα μέσα από μια μαγική  πύλη σε έναν άλλο κόσμο. Σε μια διάσταση που η Ζωή κάθεται στον κεντρικό θρόνο ως άλλος Θεός και δεξιά κι αριστερά στέκονται η Ίαση και ο Χρόνος.

Είδα γονείς να κλαίνε στους διαδρόμους και να κάνουν τους παλιάτσους μέσα στα δωμάτια, είδα αδέρφια και αρκουδάκια να κολλούν ένα κεντρικό ή ρινογαστρικό καθετήρα πάνω στο σώμα τους για να μοιάζουν με τα αδέρφια τους που νοσούσαν. Είδα μάνες να ξυρίζουν το κεφάλι τους για να μοιάζουν με τα κεφαλάκια των παιδιών τους. Εκείνη την εποχή έκοψα για πρώτη φορά τα μαλλιά μου κοντά. Έκτοτε όπου σκουραίνουν τα χρώματα της ζωής μου τα κόβω κοντά για να θυμάμαι πως κάποιοι δεν είχα επιλογή.

Στα ογκολογικά τμήματα τα νοσηλευόμενα παιδιά αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς με το προσωπικό. Τα παιδιά είναι πολύ ώριμα. Κάνουν πως δεν ακούν ή δεν γνωρίζουν μα αντιλαμβάνονται τα πάντα. Θα τρομάζατε αν ξέρατε πόσα γνωρίζουν τα παιδιά, πόσα ακούν που εμείς αφελώς νομίζουμε ότι τους έχουμε κρύψει. Στα ογκολογικά τμήματα υπάρχει ένας άγραφος νόμος ειλικρίνειας και σεβασμού και προς τις δυο πλευρές.

Σε εκείνο το τμήμα λοιπόν γνώρισα τη Λουκία. Τη Λουκία που της άρεσε να χορεύει, αλλά δεν μπορούσε πια. Τη Λουκία που ήθελε να ταξιδέψει να πάει στο Περού να κολυμπάει με τα δελφίνια, αλλά δεν ήξερε αν θα προλάβει το καλοκαίρι. Τη Λουκία που είχε υπέροχα καστανά μακριά ίσια μαλλιά, αλλά τώρα είχαν πέσει από τη χημειοθεραπεία. Τη Λουκία που ταιριάξαμε και με εμπιστεύτηκε τόσο που με άφηνε να της αλλάζω three-way στο κεντρικό φλεβικό καθετήρα της. Τη Λουκία που όταν έπρεπε να κάνει εξέταση μυελού των οστών πήρε μαζί της το αρκουδάκι που της είχα χαρίσει και στο κεφαλάκι της έδενε το μαντήλι με τη χορεύτρια που φορούσα και μου το ζήτησε να της το χαρίσω.

Στα ογκολογικά παιδιατρικά τμήματα συνήθως αφήνουν (ή άφηναν) τα παιδιά  να τρώνε ό,τι θέλουν για να είναι χαρούμενα ή να έχουν τη γεύση που θέλουν έναντι αυτής των φαρμάκων. Στη Λουκία άρεσαν πολύ τα σουβλάκια με πίτα, όταν όμως η πίτα ήταν ξεροψημένη τα ούλα της μάτωναν και έπρεπε να πιέζουμε με το δάχτυλο πολύ ώρα για να σταματήσει η αιμορραγία, μιας και η μικρή είχε χαμηλά αιμοπετάλια. Αυτόν τον ρόλο είχε αναλάβει η προϊσταμένη. Ένας εξαίρετος άνθρωπος που είχε δοθεί στα παιδιά του τμήματος τόσο που μόνο σε αυτή πήγαιναν και την άφηναν να βάζει το δάχτυλό της μέσα στο στόμα τους και να πιέσει μέχρι να σταματήσει να τρέχει το αίμα. Μέχρι εκείνη τη μέρα….

Η Λουκία ήθελε να φάει σουβλάκια. Αμετάπειστη ό,τι κι αν της προτείναμε μιας και τα αιμοπετάλιά της ήταν πολύ χαμηλά. Αν δεν έτρωγε θα έσκαγε. Σίγουρα τη θέλαμε χαρούμενη μιας και τα πράγματα ήταν πολύ ρευστά τον τελευταίο καιρό με την λευχαιμία που είχε εισβάλλει στο κορμάκι της. Πήγε λοιπόν στην προϊσταμένη …

«Προϊσταμένη, θέλω να φάω σουβλάκια» είπε

«Λουκία, θα ματώσουν τα ούλα σου και θα τρέχουμε» είπε η προϊσταμένη γλυκά.

«Προϊσταμένη σας παρακαλώ, θα το πιέσουμε και θα σταματήσει» ικέτεψε η Λουκία.

«Δεν μπορώ να κάτσω τόση ώρα γλυκιά μου» της είπε. «Σήμερα έχω πάρα πολύ δουλειά»

«Α, δεν θέλω να κάτσετε εσείς, προϊσταμένη» απάντησε χαμογελώντας. «Θα κάτσει η Σταυρούλα» είπε και γύρισε και με κοίταξε όλο νάζι. Τα ματάκια της έσταζαν αγάπη κι εμπιστοσύνη. «Ε, Σταυρούλα μου; Θα μου πιέσεις μετά με το δάχτυλό σου να μην τρέχει το αίμα;» με ρώτησε.

Γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα και ξεροκατάπια να μη φανεί κάτι. Η προϊσταμένη μας κοιτούσε με ορθάνοικτα μάτια. «Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Δεν αφήνουν ποτέ κανέναν. Μόνο έμενα.» είπε

«Προϊσταμένη, αν δεν σας πειράζει, θα με αφήσετε;» της είπα εγώ.

«Είναι πολύ … παιδί μου» μου είπε «Μπορείς;»

«Μπορώ» της είπα. «Για τη Λουκία και την κάθε Λουκία πάντα θα μπορώ» της απάντησα.

Με τις ευλογίες της προϊσταμένης λοιπόν και της μαμάς της, η Λουκία

Έφαγε το σουβλάκι της που τόσο λαχταρούσε και όταν τα ούλα της καταματωμένα κοκκίνισαν το χαρτί εγώ έβαλα το δάχτυλό μου στο στόμα της να πιέζω μέχρι να σταματήσει το αίμα. Και κάπως έτσι την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου ενώ της έλεγα πόσο ωραία είναι στο Περού και πώς οι επισκέπτες μπορούν να κολυμπάνε μαζί με τα δελφίνια στο απέραντο γαλάζιο ενός απροβλημάτιστου ωκεανού…

Αφιερωμένο στη Λουκία  εκεί ψηλά…

 Δεκούλου Σταυρούλα

15η Φεβρουαρίου, Παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου