Σκαριφισμός του παρόντος

Στα χνάρια του σήμερα κιοτεύει η χαρά 

και η ζωή ενδεδυμένη την ανέχεια 

αλυχτά στης θλίψης το σύθαμπο.

Στου ορίζοντα την άκρη 

στέκει το μέλλον απροσπέλαστο

στολισμένο με τ’ αγκάθινο της απώλειας στεφάνι. 

Βήματα αργόσυρτα, βαριά ...

σε στέρφα γη πώς να φυτρώσ’ η ελπίδα 

σαν τ’αύριο ψυχορρραγεί στα παρασκήνια.

Σε θολερά μονοπάτια χάνεται τ’όνειρο 

κι αντριεύει ο μισεμός.

Πύρινο το δάκρυ τ’αποχωρισμού, 

σε μαντήλι λευκό σφουγγίζει η μάνα τ’αντίο.

Θάλασσες σκοτεινές, γιομάτες θάνατο. 

Στης Σκύλας τα στενά προσκρούει η διαφυγή, 

στης Χάρυβδης τ’απόνερα ναυαγεί η ειρήνη. 

Σ’ ορφανά ακρογιάλια άγγελοι νιογέννητοι

ανοίγουν τα φτερά τους, της ζωής εξόριστοι.

Στα χείλη ξεψυχά το χαμόγελο, στο στόμα πικρό το φιλί 

κι αντί για φίλεμα, γλυκό τριαντάφυλλο, 

οδύνη σε κεράσανε λαέ μου. 

Φτωχή μου γενιά, τον εαυτό σου πού απώλεσες ; 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

Β' Βραβείο ποίησης στον 16 Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό με θέμμα
ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ