Όποια ώρα κι αν ξεκινήσω τη μέρα μου,
φτάνω πάντα το δείλι στον προορισμό μου.
Εκεί σιμά, στ' ουρανού το μενεξεδί,
μάρτυρας γίνομαι,
πως το φιλί μου τ' άλικο,
ανταμώνει της ψυχής σου το γαλάζιο.
Είναι θαρρώ,
που κιότεψε η αγάπη πριν ριζώσει.
Δύσκολοι καιροί, θα πεις,
μα,
στην αλμύρα τ' αγέρα σαν έχει καιρό,
εγώ προσκυνώ κάθε σου κρυμμένο ναυάγιο
και σαν ξαστερώνει,
στο πύρωμα του Υπερίωνα
ατμός γίνομαι που σε τυλίγει.
Συνήθισα πια,
γυναίκα να ξεψυχώ, τις νύχτες, στην αγκαλιά σου
και ν' αναστένομαι θύελλα κάθε αυγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου