ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ

Mες στου τσιγάρου τον καπνό τον Χάροντα αντικρίζω,

σ’ ανεμοδούρι σκοτεινό αντρίκια τον ζυγίζω.

Αναμετρώ τα λάθη του, γυρεύει τα δικά μου,

λυσσομανά η ανάσα του, βράζουν τα σωθικά μου.

Νίκησα δώδεκα θεούς σ’ αλώνια μαρμαρένια

και στόλισα το μνήμα τους με όστρακα και χτένια.

Αλάτι πάνω έριξα μη λάχει και ξυπνήσουν

απ’ τον αιώνιο ύπνο τους ποτέ να μη γυρίσουν.

Τσιγάρο κάνω σέρτικο κι η γεύση του με καίει,

στα μάτια ο Χάρος με κοιτά ξεδιάντροπα και λέει,

«Ειν’ ώρα καπετάνιο πια μαζί μου να σαλπάρεις

και για του Άδη τα νερά τη ρότα σου να βάλεις.

Σαν το στοιχειό στις θάλασσες στο εξής θα ταξιδεύεις

και των απίστων τα σκαριά γελώντας θα κουρσεύεις.

Μονάχα εσύ δεν έσκυψες σ’ αθάνατους θεούς

και νύχτα μέρα όργωνες τους πέντε ωκεανούς.

Στου Χάρου το γερό σκαρί σε θέλω αρχηγό

Τιμόνι να βαστάς γερό, στο θάνατο οδηγό.»

Τελειώνει το τσιγάρο μου, σηκώνομαι αργά

στα εσώψυχά μου με κερνά φιδίσια μαχαιριά.

Στην άλλη άκρη πέρασα  κουρσεύω τα νερά

σε θάλασσες κι ωκεανούς ακούγονται ουρλιαχτά.

Ανάβω  το τσιγάρο μου, φυσάω τον καπνό

γοργόνες  έχω στη ματιά, στα γένια μου καιρό .

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Tη φωτογραφία δανείστηκα πριν χρόνια από τη φίλη Μάρθα Ξένου.