Σε αδιάβατα μονοπάτια
γιομάτα αγκάθια και ξερολιθιές
δοκιμάζεται η πίστη.
Τα χνάρια μου ματωμένα
ζωγραφίζουν μιαν άλικη ρότα
που μαρτυρά την πορεία μου.
Τις ώρες της αυγής
τίκτεται ο δρόσος
μες στην καρδιά των ανθών
κι εγώ κορεσμένες ψυχές ξεδιψώ
μ' ένα βρόχινο δάκρυ.
Τη λησμονιά ξορκίζω
μην λάχει κι ο πόνος ξεχαστεί.
Στου κόρακα τον λυγμό
να με ψάξεις
και στου Υπερίωνα το μεσουράνημα
να με απαρνηθείς.
Λάθεψε η μέρα...
...χάθηκα κι εγώ
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
5/1/16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου