Αλκυόνη

Με τους βοριάδες παλεύεις 

μικρό της μοίρας πουλί 

κυνηγημένο στη γέννα σου 

προτού την αυγή αντικρύσεις. 

Αφρισμένους ποταμούς αντιμάχεσαι 

και ηττάσαι 

και η συνέχεια της ζωής σου 

σε άπατα νερά αποδημεί.

Μα δακρύζει ο Δίας στον άδικο κατατρεγμό 

και τον καιρό υποτάσσει. 

Μερεύει τα νερά και το κρύο δαμάζει. 

Να βρεις τόπο να σταθείς 

να πάς τη ζωή μιαν εποχή παρακάτω.

Ω, Αλκυόνη ... !

Για χάρη σου ο χειμώνας σωπαίνει

κι η άνοιξη ανασταίνεται στα μέσα του Γενάρη.

Κοιμίζεις τη ζωή σου σε κοίτες ήρεμες σιμά 

και η συνέχειά σου έχει πια σωθεί. 

Κι εγώ ... Αλκυόνη,

μια βιαστική μυγδαλιά ντυμένη στα λευκά 

της άνοιξης χορό χορεύω 

πριν σκοτεινιάσει πάλι ο ουρανός

και ο καιρός ανταριάσει

και τα φτωχά μου τα κλωνιά

γυμνά ξημερωθούνε ...

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

12/1/16