Άσπρο μαντήλι γιομάτο αλμύρα
σφουγγίζει τη θάλασσα
που ‘χεις κρύψει στο βλέμμα σου.
Ξεπεζεύει ο ήλιος απ’ τον ουράνιο θόλο
και το λαιμό σου στολίζει,
γιορντάνι από φως.
Αγνάντι μου !
Πετροκέρασα χείλη,
το δειλινό σε φιλεύουν τα φωνήεντα όλα.
Διψασμένα γλαρόνια
ξεδιψούν απ’ το γέλιο σου.
Μετρημένες ανάσες, κρυμμένες
στον ασκό του Αιόλου.
Με ρωτάς πώς αντέχω
τα λυτά μου μαλλιά
ν’ αγκαλιάζουν τα βράχια.
Σ’ αποκρίνομαι φεύγοντας,
- Πώς αλλιώς ; Άνεμος είμαι !
17/5/16
"Με ρωτάς πώς αντέχω
ΑπάντησηΔιαγραφήτα λυτά μου μαλλιά
ν’ αγκαλιάζουν τα βράχια.
Σ’ αποκρίνομαι φεύγοντας,
- Πώς αλλιώς ; Άνεμος είμαι !"
Υπέροχο....!
Αχ! βρε παιδιά σας ζηλεύω που κάνετε τη ψυχή και τη πνοή της καρδιάς σας στίχους!Υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφή