Μου μίλησες, μα δεν σ' άκουσα '
με συνεπήρε εκείνο τ' άγριο
πέταγμα της ψυχής σου.
Μου φώναξες, μα δεν σίμωσα '
μ' ασπάλαθους και ξερολιθιές
ήταν φραγμένη η στράτα μου.
Μου 'γνεψες, μα δεν σ' είδα '
τα μάτια μου, θολά από δάκρυα,
πρόδωσαν την εικόνα σου.
Κι έμεινα εδώ,
να σκαριφίζω όνειρα στο αειθαλές
της προσμονής μου δέντρο
και στο πλάτωμα τ' ουράνιου θόλου
να εκτοξεύω ευχές ενάντια
σε κάθε διάτοντα αστέρα που ξεψυχά'
μήπως τα ξεχασμένα θέλω μου,
αλήθειες ξημερώσουν στα δυο μου χέρια.
26/5/16
Εξαιρετικό, με συγκίνησε ιδιαίτερα.....!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρνήσεις εκούσιες ή ακούσιες, που με την πάροδο του χρόνου επανεκτιμώνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτίζονται εύστοχα με τη συναισθηματική ένταση του τελευταίου δίστιχου.
Όμορφη, λεπτή απόδοση της λυπημένης πορείας μιας ανεκπλήρωτης προσέγγισης, και όχι μόνο.
Λυρικοί στίχοι με διάχυτη την ευαισθησία. Πολύ ωραίοι, Σταυρούλα.
Αρνήσεις εκούσιες ή ακούσιες, που με την πάροδο του χρόνου επανεκτιμώνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτίζονται εύστοχα με τη συναισθηματική ένταση του τελευταίου δίστιχου.
Όμορφη, λεπτή απόδοση της λυπημένης πορείας μιας ανεκπλήρωτης προσέγγισης, και όχι μόνο.
Λυρικοί στίχοι με διάχυτη την ευαισθησία. Πολύ ωραίοι, Σταυρούλα.
Υπέροχο! Καλώς σε βρήκα Σταυρούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφή