Ο ΜΟΝΟΚΕΡΟΣ

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μικρό βασίλειο της σκανδιναβικής χερσονήσου ένα κορίτσι γεννήθηκε. Ένα πλάσμα γλυκό και όμορφο που γέμισε χαρά και ευτυχία τη ζωή των γονιών της. Ανατράφηκε με όλες τις ανέσεις και τις τιμές που άρμοζαν σε μια πριγκίπισσα και η αγάπη των γονιών της ήταν αυτή που δεν άφηνε κανένα αίτημά της ανεκπλήρωτο. Ήταν καλό πλάσμα όμως τούτο το παιδί. Ούτε τα πλούτη ούτε η αδυναμία των δικών της κατάφεραν να αλλοιώσουν τον αδαμάντινο χαρακτήρα της. Γλυκιά και υπάκουη, έξυπνη και δίκαιη, ήταν σωστό κόσμημα. Πολλοί νέοι όταν μεγάλωσε λαχταρούσαν να τραβήξουν την προσοχή της και να κλέψουν την καρδιά της. Μάταια όμως...

Η Μαριλένα αγαπούσε τα άλογα. Μες τα μάτια τα κοιτούσε και η ψυχή της μιλούσε μες στο μυαλό τους. Περνούσε από μπροστά τους κι αυτά χαμήλωναν το κεφάλι με σεβασμό. ΄Απλωνε το χέρι της και την πλησίαζαν γοργά να νιώσουν το άγγιγμά της. Βιάζονταν να δοκιμάσουν ζάχαρη και μήλα από τα χέρια της. Κι αυτή τα λάτρευε όμως. Τα βούρτσιζε μόνη της, τα χαϊδολόγαγε και τους μιλούσε γλυκά. Και όταν ανέβαινε πάνω στη ράχη τους τα άφηνε να τρέξουν ελεύθερα και να την οδηγήσουν σε όποιο ξέφωτο εκείνα επιθυμούσαν. Από όλα της τα άλογα, τη Λευκή αγάπαγε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο αυτό. Κάτασπρη σαν το χιόνι, ανάλαφρη σαν το σύννεφο, γρήγορη σαν τον άνεμο. Την ήξερε από μικρή. Μικρό πουλάρι γεννήθηκε στα χέρια της και μαζί μεγάλωναν άλογο και γυναίκα, γυναίκα κι άλογο. Ένας μαγικός δεσμός γεννήθηκε ανάμεσά τους. Οι δυο τους μιλούσαν με τα μάτια, με το νου. Και κάθε μέρα οι δυο τους χάνονταν για ώρες πολλές ταξιδεύοντας σε όλη τη γη του βασιλείου.

Μια σκοτεινή μέρα ενώ βρίσκονταν στο δάσος, ληστές παραφύλαγαν σε απόσταση αναπνοής. Από καιρό σχεδίαζαν να αρπάξουν την όμορφη κοπέλα ώστε να πάρουν χρυσό σε αντάλλαγμα για τη ζωή της από το βασιλιά πατέρα της. Εμφανίστηκαν απότομα μπροστά τους και τρόμαξαν τη νέα κοπέλα και το άλογό της. ΄Εκανε να φύγει κι αυτοί άρχισαν να την κυνηγούν. Ήταν ένα κυνηγητό άγριο και τρομαχτικό. Η Λευκή έτρεχε μέσα στο δάσος με όση δύναμη είχε. ΄Επρεπε με κάθε τρόπο να σώσει τη μικρη κυρά της. Περνούσε δίπλα από ψηλά δέντρα, πηδούσε πάνω από θάμνους. Τα κλαδιά και τα φύλλα τους χτυπούσαν το πρόσωπο. Τα αγκάθια καρφώνονταν πάνω στη σάρκα τους. Όμως εκείνη συνέχιζε να τρέχει. Η Μαριλένα την κρατούσε δυνατά και πότε πότε της χάιδευε το λαιμό λέγοντάς της,

- Θα τα καταφέρουμε κορίτσι μου, κράτα γερά.

Οι ληστές χωρίς να πτοούνται συνέχιζαν να τις καταδιώκουν. Φώναζαν και ούρλιαζαν πίσω τους, τρομάζοντας ακόμα περισότερο τα δυο πλάσματα. Εκείνες ενωμένες σαν ένα σώμα συνέχιζαν να τρέχουν. Η κοπέλα πάνω στο άλογο. Το άλογο και η κυρά του. Άνθρωπος και ζώο σαν ένα σώμα, χωρίς η μια να θέλει να εγκαταλείψει την άλλη. Και το κυνηγητό συνεχίστηκε. Μάταια πίστευε το κορίτσι ότι οι ληστές θα βαρεθούν ή θα κουραστούν και θα φύγουν. Μάταια ήλπιζε ότι με το άλογό της θα μπορούσαν να τους ξεφύγουν και να σωθούν. Μάταια ονειρευόταν ότι σύντομα θα βρισκόταν στην αγκαλιά των δικών της και όλα αυτά θα τελείωναν σαν ένα κακό όνειρο μόλις το χαϊδέψει η πρώτη αχτίδα του ήλιου.

Όμως η Λευκή κάποια ώρα κουράστηκε και στην προσπάθειά της να πηδήξει πάνω από ένα χαντάκι, έπεσε μέσα σε αυτό παρασέρνοντας μαζί της και τη Μαριλένα. ΄Αλογο και γυναίκα βρέθηκαν κουβαριασμένες μέσα στο γήινο αυτό άνοιγμα κι ένας αφόρητος πόνος έκοβε την ανάσα και των δυο. Ένα μακρύ κλαδί σαν κοντάρι εί χε διαπεράσει γυναίκα και άλογο στα σπλάχνα και το άιμα τους έβαφε και τις δυο τους κόκκινες. Οι ληστές βλέποντας το αποτέλεσμα του εγχειρήματός τους αντί να τις βοηθήσουν τράπηκαν σε φυγή μη λάχει και τους δει κανείς και τους συνδέσει με το άθλιο αυτό τέλος. Το άλογο άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε την κυρά του καθώς η ζωή έσβηνε σιγά σιγά από μέσα του.Το ίδιο όμως κι εκείνη. Κρατούσε με το ένα χέρι την πληγή της και με το άλλο χάιδευε το πρόσωπο του αλόγου.

Η Κυρά του Δάσους λυπήθηκε τα δυο ανήμπορα πλάσματα. Λυπήθηκε για την άδικη μοίρα τους και για την κακία των ανθρώπων που την είχε προκαλέσει. Είδε την αγάπη ανάμεσα στο άλογο και τη γυναίκα και το θάνατο που ζύγωνε και τις δυο και η νεραϊδένια της καρδιά ράγισε και δάκρυσε. Εμφανίστηκε λοιπόν μπροστά τους και πλησιάζοντας την αιμόφυρτη κοπέλα της ψιθύρισε,

- Μη φοβάσαι, είμαι η Κυρά του Δασους και ήρθα να σε βοηθήσω. Αν με αφήσεις να τραβήξω το κοντάρι από μέσα σου θα μπορέσω να σε γιατρέψω

- Και το άλογό μου ; ρώτησε η κοπέλα.

- Μόνο τη μια σας μπορώ να κάνω καλά. Ακόμα κι εγώ δεν μπορώ να τα βάλω έτσι με τον Θάνατο. Μόνο μια ζωή δικαιούμαι να χαρίσω, ξανάπε η νεράιδα.

- Δεν τη θέλω τέτοια θυσία, αποκρίθηκε εκείνη κλαίγοντας. Ούτε να ζήσω ενώ εκείνη θα χαθεί. Αυτή κι εγώ είμαστε ένα. Αν τη χάσω θα είμαι μισή. Τι να την κάνω μισή ζωή;

Η Κυρά θαύμασε την αγάπη και την αυτοθυσία της κοπέλας και της πρότεινε κάτι άλλο. Κάτι που ούτε η ίδια πίστευε ότι θα μπορούσε να ξεστομίσει ποτέ.

- Έχετε και οι δυο λιγότερο από μισή ζωή μέσα σας πια. Αλλά δε μπορώ να σώσω και τις δυο σας. Μπορώ όμως να σας κάνω μια. Θες να ενωθείς με το άλογό σου σε ένα πλάσμα ανωτερο και ξεχωριστό; Θα μπορέσετε να ζήσετε σαν ένα πλάσμα με ψυχή ανθρώπου και ζώου σε ένα κορμί;

- Ναι, αποκρίθηκε η Μαριλένα χωρίς δισταγμό, αλλά και χωρίς να πολυκαταλαβαίνει τι θα συνέβαινε. Της έφτανε μόνο ότι η Λευκή της θα σωζόταν.

Ένα σύννεφο χρυσόσκονης σκέπασε άλογο και γυναίκα και μια λευκή λάμψη τις περιέβαλε και τις δυο. Σύννεφα συγκεντρώθηκαν από πάνω τους και μια απόκοσμη βουή συντάραξε τον κόσμο όλο κι εκείνες μαζι. Σαν να αναστέναζε η γη και σαν να έκλαιγε ο ουρανός. Μια λευκή βροχή ξέπλυνε και τα δυο πλάσματα που ξαφνικά γίναν ένα.

'Οταν η βροχή και η αντάρα καταλάγιασαν κάποιος μπορούσε να δει μπροστά του ένα άλογο ψηλό και λευκό σαν χιόνι που στο κεφάλι του είχε ένα μυτερό κέρατο. Τα μάτια του μιλούσαν ανθρώπινα, γιατί ήταν της Μαριλένας, τα μάτια αυτά. Το κέρατο συμβόλιζε τον τρόπο με τον οποίο πέθαναν τα δυο πλάσματα. Το ξύλο που διαπέρασε τα κορμιά τους κάνοντάς τα ένα και οδηγώντας τα στην αιώνια ένωσή τους καταστρατηγώντας τον θάνατο. Το πλάσμα αυτό ονομάστηκε μονόκερος και είναι αμφίβολο αν υπήρξε ποτέ δεύτερο στον κόσμο αυτό. Είναι η μαγική ένωση ενός αλόγου και μιας γυναίκας που δεν θέλησαν να θυσιάσουν η μια την άλλη για να σωθούν. Το ζώο αυτό θεωρήθηκε ανά τους αιώνες ιερό και συμβόλιζε την αγνότητα της ψυχής και την ειρήνη στον κόσμο. 

Ακόμα και σήμερα σε κάποια δάση της Σκανδιναβίας τις νύχτες που το φεγγάρι είναι ολοστρόγγυλο και τα νερά των λιμνών βαφονται χρυσοκίτρινα , μπορεί κανείς να δει μια λευκή μορφή αλόγου με ένα κέρατο στο μέτωπο της κεφαλής να σκύβει και να πίνει νερό στα ήρεμα νερά της λίμνης, και τα φυτά που βρίσκονται τριγύρω να σκύβουν υποκλινόμενα μπροστά στη ζωντανή απόδειξη της υπέρτατης θυσίας και αγάπης μιας γυναίκας για ένα άλογο, της πριγκίπισσας Μαρίλενας για τη Λευκή.

ΤΕΛΟΣ

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Το παραμύθι αυτό τραβά μια κόκκινη κλωστή που καταλήγει στην παραμυθοχώρα της Αριστέας μας !

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ... εδώ