Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Τα ρήματα



Στο εωθινό φως
καταλήγω ναυαγός σε μια ακόμα 
ξέρα σιωπής.
Νηπενθής συμβιβάζομαι 
με το ατελέσφορο της μοναξιάς μου.
Τα ρήματα, έχω καταλήξει,
αναπαύονται στης νύχτας τη σιγαλιά.
Μα σαν αφουγκραστείς 
τον απόηχο των ονείρων
θα ακούσεις τον λυγμό 
του μη με λησμονείς
-που ταπεινά ανθεί-


Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
10/3/16

4 σχόλια:

  1. Υπέροχο!!!Άκουσα το τον λυγμό
    του μη με λησμονείς!!!!
    Καλή σου μέρα
    Καλές απόκριες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σταυρούλα, είναι φορές που στέκομαι σε κάποιες σου λέξεις. Η Χρήση τους με τόσο όμορφο τρόπο ανάμεσα σε μια σειρά σκέψεων είναι κάτι το πανέμορφο. Καλό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα λόγια μου απολαμβάνουν το χρόνο που τους χαρίζεις και συνεχίζουν το ταξίδι τους πιο πλούσια μετά από κάθε σου σχόλιο !
      Καλή σου μέρα, Γιάννη !!

      Διαγραφή