Χρόνος καινός

Χρόνος καινός

κι οι παριστάμενοι χορεύουν.

Πιάνουν την πένα απ’ την αρχή

και σε μια νέα λευκή σελίδα

γυρνούν και ονειρεύονται.

Μα εγώ σιωπηλά τους θωρώ...

Πώς να καμωθώ πως ξεκινώ

σε μια καινούρια παράγραφο

αφού στην πρότασή μου λείπει η τελεία;

Χρόνος καινός

κι εγώ απάνω στις ίδιες χαρακιές της ψυχής μου

απλώνω βάλσαμο να μη πονούν

μα το γιατί κυλά στ’ ανάμεσά τους. 

Μικρές ανάσες χαρίζω στα χνάρια μου

ζωγραφίζοντας αποσιωπητικά

μ’ ένα κομμάτι κάρβουνο.

Χρόνος καινός

μα εγώ υπάρχω από πάντα

και στο παλιό ανασταίνομαι.

Έχω μάθει να αγαπώ τη συνέχεια

και κάθε που μια καμπύλη ξεκινά το ταξίδι της,

Εγώ, σαν συναντά την αρχή της,

κύκλος γίνομαι αιώνιος

που τη ζωή στεφανώνει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

9/1/16

Brooke Shaden Photography

Το παραπάνω ποίημα ήταν η συμμετοχή μου στο 10ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα μας στο όμορφο σπιτικό της Η ζωή είναι ωραία. 

Το συμπόσιο αυτό έγινε αφορμή να γνωρίσω πολλούς όμορφους και ξεχωριστούς ανθρώπους 

και να ταξιδέψω με τη γραφή τους. Αυτό ήταν και το κορυφαίο βραβείο για μένα .
Συγχαρητήρια σε όσους διακρίθηκαν και σε όλους όσους κατέθεσαν το χνάρι της γραφίδας τους προς τέρψιν όλων μας !

(Για όσους αναρωτιέστε τι έπαθα και ευχαριστώ και κοινοποιώ εκ των υστέρων είναι ότι τώρα έμαθα πώς να βάζω συνδέσμους που να οδηγούν στα σπιτικά σας. 

Μικρή είμαι ακόμα -στο χώρο του blogging- θα μάθω )