Θα πορευτώ ατάραχη
ως ψηφίδα ενός πίνακα
που μαρτυρά ένα ανώνυμο πλήθος.
Σιωπηλή λειτουργός
μυσταγωγίας ανείπωτης
και θα κατοικήσω
στο άγονο έδαφος της ψυχής σου.
Με δρόσο της αυγής
θα ξεδιψάσω το πύρινο βλέμμα σου
και στης καρδιάς σου τα έγκατα
θα φυτέψω δυο στίχους απείθαρχους.
Κι έτσι κάθε που τ’αηδόνια λαλούν
θα ξημερώνεις τραγούδι
σε κάθε ρίμας το συναπάντημα.
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
19/1/16
Μόνο για όποιον αγαπάμε τα κάνουμε αυτά! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα Σταυρούλα!
Όμορφα γράφεις!
Καλησπέρα Μαίρη μου. Ε, βέβαια σαν αγαπάμε υπερβαινουμε τους επίγειους νόμους και ακραγγίζουμε τ' όνειρο. Φιλιά πολλά. Σε ευχαριστώ πολύ... Α, και οι συμβουλές δεκτές ^-^ !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχες εμπνεύσεις σε φόρμα λόγου!!Έχω την αίσθηση ότι αν δεν μας περιόριζε o λόγος θ ακραγγιζαμε ουράνια τόξα ποίησης...
ΑπάντησηΔιαγραφή