Σ’ανταριασμένα νερά
απέλπιδα προσπαθεί η διαφυγή να σταθεί
μα πάνω σε σκόπελους συνθλίβεται η ζωή.
Σ' αλμυρό νερό βυθίζεται τ’ όνειρο
και ξεθωριάζει
και η οδύνη του θανάτου
σ’ άπατο γαλανό στήνει χορό.
Σ’ απείθαρχα κύματα
μάταια παλεύει το παρόν να ισορροπήσει
απ’ τους γεννήτορές του, παρελθόν καταραμένο
ταγμένο στην απώλεια.
Κι εγώ μ’ένα κοντσέρτο από πολυβόλα
ένα ρέκβιεμ συνθέτω και σ’ αποχαιρετώ.
- Ποια άδικη μοίρα σε σπρώχνει μακριά από τα χώματά σου ;
- Ποιος ματωμένος χρυσός θα ξεπληρώσει την απώλεια ;
Φτωχή μου γενιά...
Την αύριο απώλεσες
και το Αιγαίο κοιμίζει τα παιδιά σου!
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
16/1/16
Α ρε Σταυρούλα.. Ύμνος στα θύματα, που όπως πάντα, πληρώνουν αμαρτίες άλλων.. Τι μεγάλες αλλαγές ζούμε, τώρα που οι επικίνδυνοι, για άλλη μια φορά αποφάσισαν να "ανακατώσουν την τράπουλα".. Σε φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμώνω Πετρούλα μου, θυμώνω και ενίσταμαι με όλους αυτούς που ζυγιάζουν την ευτυχία με το μάλαμα και με τη δύναμη. Κουράστηκα να βλέπω λαούς να θυσιάζονται στο βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων. Δεν το δεχομαι να πεθαίνουν οι άνθρωποι, να εκτελείται η ζωή, η συνέχεια, το μέλλον. Θα 'θελα να μπορούσα να πιάσω όλους αυτούς τους δυνατούς και να τους πληρώσω με το ίδιο βαλάντιο, να δουν τι κακό και πόνο σκορπούν στομ κόσμο !
Διαγραφή