Είναι κι αυτός ο άνεμος
που φυσά σε ήχο πένθιμο
θαρρείς και ξεψυχά ο χειμώνας.
Κι αν...
Αλίμονο.
Ποιος τη μυγδαλιά μας θα στολίσει νύφη ;
Και η αλκυόνη,
πού θα μαρτυρήσει τη γέννα της
σαν κιοτέψουν οι μέρες της λιακάδας.
Είναι κι αυτή η ζωή
που δεν μπορείς να την ορίσεις.
Κι εγώ πεισμωμένη σ’ ένα απείθαρχο παρόν
να πολεμώ για το αύριο
κι ας ηττούμαι.
11/12/15
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Σε χαιρετώ κι από εδώ καλή μου φίλη Σταυρούλα και χαίρομαι που είμαι ο πρώτος (μετά από εσένα) που γίνεται μέλος στο όμορφο και πολύ ποιητικό ιστολόγιό σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς όρισες Γεράσιμε, ποδαρικό μοναδικό για το ταπεινό μου μπλογκ. Εύχομαι να φτάσει σε επισκεψιμότητα το δικό σου. Καλώς ανταμώσαμε κι εδώ καλέ μου φίλε !
ΑπάντησηΔιαγραφή