Μια χούφτα άνθρωποι ήμασταν,
που ξαίναμε τα όνειρα
να υφάνουμε ένα περίτεχνο ποδόγυρο
για της ζωής μας το φουστάνι,
μα τα νήματα σαθρά.
Μια χούφτα νότες ήμασταν
που ερωτευόμασταν απάνω στο πεντάγραμμο
να φτιάξουμε της άνοιξης τραγούδι
μ’ αλάργεψε το αηδόνι.
Μια χούφτα όνειρα ήμασταν
που μάταια παλεύαμε να σιάξουμε έναν άνθρωπο
το ωραίο να μιλά
μα έλειπε ο Θεός.
3/12/15
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου