Γένεση...

Τις στιγμές των μεγάλων λυγμών,

εγώ ρωτεύομαι τις καταιγίδες των ματιών σου' 

εκειές τις γκρίζες,

που κάμουν τη φωνή να γονατίζει

κι ο ήχος υποκλίνεται στο βλέμμα σου

ανήμπορος να το περιγράψει.

Και κάθε που ξεψυχά ο ήλιος σ' ένα απύθμενο γαλάζο,

η ψυχή του ανίσταται τρανή και ρόδινη

μέσα απ' το πέλαγος... 

κι όμως άχρωμη δείχνει 

σαν την συγκρίνω με τ' άλικα χείλη σου.

Είναι που γεννήθηκα ν' αγαπώ τις θύελλες

και να λατρεύω τους όμορφους θανάτους.

Μετρώ το βάρος μου στη γη με όσα χάρισα'

και κάθε που γεννιέται ένας κυκλώνας

εγώ στο κέντρο του, ναός αναδύομαι

που λατρεύεται ο πόθος

και ταξιδευω μαζί του σκορπώντας το χάος...

Γένεση με κράζουν ...

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

10/6/15

Φωτογραφία από

Mitch Dobrowner's website