Έρμαιο του χρόνου

Έρμαιο του χρόνου που κιοτεύει,

σπονδή σε μιαν αξημέρωτη αύριο, 

η ζωή σιωπηλά πώς παραπαίει ;

Κι εσύ, 

μια σκιά στην άκρη της κάμαρας 

να νυμφεύεσαι τους τόνους του μαύρου 

και να κλέβεις ανάσες απ’ ένα παραθύρι κλειστό,

που δεν βλέπει ουρανό. 

Στης ψυχής μου το ξέφωτο

από πάντα προσμένω να σε χρίσω αλήθεια, 

σ’ενα βαλς που οι γρύλοι θαρρετά έχουν συνθέσει.

Μα, οι ωροδείχτες του χρόνου

πειραγμένοι απ’ τη μοίρα,

από πριν σ’αλλο τόπο,

στου χαμού τη γιορτή,

χορευτή σ’ έχουν τάξει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

24/4/15

Πίνακας, Σαλβαντόρ Νταλί

ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ

Δυο στάλες μπλε του ωκεανού

και δυο σταγόνες μέλι.

Φως απ’ του ήλιου τα μαλλιά,

μια αύρα απ' αγέρι.

Μία ιδέα λησμονιά,

του πόθου λίγο αλάτι.

Νήμα που κλωθογύρισε

στου έρωτα τ’ αδράχτι.

Μια μυρωδιά από σύννεφα,

μια κουταλιά συμπόνια.

Ρότα στο γαλανό ουρανό

σιασμένη από χελδόνια.

Μια προσευχή κι ενά αμήν

στου κόσμου το βωμό.

Μια ανεμελιά, μια ζαβολιά

Κι εν΄αναστεναγμό.

Τα μάζεψα όλα αυτά,

τα έκανα γλυκό.

Τα εκλεισα ορμητικά 

σε βάζο σφραγιστό.

Πέρασαν χρόνοι άπειροι,

κοντά δέκα αιώνες.

Αμέτρητες οι εποχές,

δυσβάσταχτοι χειμώνες.

Και μια φορά κι έναν καιρό

παιδάκι φοβισμένο

βρήκε το άγιο βαζό μου

που ήταν ξεχασμένο.

Άνοιξε το καπάκι του

κι ευθύς έξω εχύθη

όλη η ουσία της ζωής

που κρύβεται στη φύση.

Μιαν ευωδιά παράξενη

που μάγεψε τον κόσμο 

και μύρισαν οι ουρανοί 

βασιλικο και δυόσμο.

Κι ηρθαν αγγέλοι απ’ το Θεό

τάχα να δούνε κάτι 

Γλυκό, είπαν το βάζο μου,

του κουταλιού ΑΓΑΠΗ.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

30/1/16

Των Τριών Ιεραρχών, σήμερα, 

προστάτες των γραμμάτων, ας είστε ευλογημένοι όσοι τον κόσμο ομορφαίνετε με το λόγο σας , 

όσοι μαθαίνετε στα παιδιά μας να συλλαβίζουν τα όνειρά τους!

Το παραπάνω ποίημα ανασύρεται για να πάει να συναντήσει τη δράση της Αριστέας μας που σαν κύρια έννοια έχει την αγάπη σε όλες της τις μορφές .

Περήφανη κόρη ( του τόπου μας χαρισμένο)

Κι εσύ περήφανη κόρη 

με τους απύθμενους ωκεανούς των ματιών σου' 

ποια λησμονιά φθινοπωριάζει το βλέμμα σου 

και γεννά πρωτοβρόχια, 

κάθε που πεταρίζεις τα βλέφαρά σου;

Πάντα, στους μαστούς σου,

οι θνητοί χόρταιναν με νέκταρ των αιώνων

και 'ρωτεύονταν το φως. 

Τώρα, 

με δάκρυα ξεδιψάς την απορία μας και κοιμίζεις την ψυχή μας.

Μα εγώ, είμαι ακόμα εδώ 

κι αγναντεύω μια κόκκινη κορδέλα, 

δεμένη στην άκρη των δαχτύλων σου.

Μ' αυτή δέσε τα όνειρά μας

και άσε τα ν' ανέλθουν στα σύννεφα 

να τα φιλήσει ο Βαρδάρης.

Πέρασαν τετρακόσιοι χειμώνες, 

κι άλλα πέντε χρόνια 

που η άνοιξη λησμόνησε να 'ρθει.

Ήρθανε κι άλλοι καιροί που οι μέρες ήταν πάντα ίδιες, σκοτεινές.

- Μα θυγατέρα μου, πάντα στο τέλος με τα φτερά ανοιχτά,

τα ουράνια αγκαλιάζαμε...

Τι τάχα, σταυραετοί γεννηθήκαμε !

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

2/7/15

Ρέκβιεμ για ένα χαμόγελο

Άδειος ο ασκός της ψυχής 

κι οι άνεμοι στήσαν χορό

στου πληγωμένου ορίζοντα 

το ξεθωριασμένο μετερίζι.

Κι εσύ, 

του μεθυσμένου λογισμού μου 

στράτα μου κρυφή, 

με τις αψίδες της προσμονής 

να στολίζουν τις παρειές σου, 

πού τάχα εαυτόν απώλεσες ;

Σε σκιερά δωμάτια, αξημέρωτα όνειρα

δέσμιο του σκότους σε κρατούν

και τα σκαλιά του Άδη γοργά κοινωνάς.

Κι εσύ θλιμμένο γιασεμί μου,

πώς άνυδρα θα ζήσεις εκεί ζερβά στα χείλη μου ;

Αφού τα δάκρυα τώρα πια, 

λάσπη γίνονται στου χρόνου την σκόνη

και δεν προφταινουν να σε ξεδιψούν.

Διψασμένο πια δύεις κι εσύ σε μια άδυτη Δύση.

12/2/15

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Διψασμένο γιασεμί

Στον αυλόγυρο της εκκλησιάς 

γέρνει το γιασεμί διψασμένο

Είναι που στέρεψε η κρήνη που το δρόσιζε. 

Κι ο πλάτανος σαν να εγέρασε λίγο.

Θωρείς μονάκριβέ μου ;

Μην μου παραπονιέσαι.

Φιλί σου ‘στειλα μα δεν σε βρήκε.

Με γαλέρα ξένη ταξίδευες.

Κι έμεινε το φιλί ορφανό από χείλη 

να γυρίζει στον κόσμο από τότε 

Και γίνηκα θάλασσα, να σπω πάνω στα βράχια

μήπως και σ'ανταμώσω

Και γίνηκα φάρος 

τα ίσαλά σου να κρυφοφυλώ.

Κι όλοι οι στίχοι μου τ'απομεσήμερο νήματα γίνονται 

και σου υφαίνουν προσόψια που σκουπίζουν τον ίδρω σου

πριν γείρεις να πλαγιάσεις...

να θυμηθείς να μ' ονειρευτείς

κι  ίσως αν σε 'βρει το φιλί στη χώρα των ονείρων

τότε να κλάψει ο ουρανός 

κι η κρήνη κελαρύσει

κι ίσως και το χαμόγελο στα δυο σου χείλη ανθίσει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

21/1/16

Brooke Shaden Photography

Μόνο να ‘ρχεσαι...

Αλαφροπατώντας πλησιάζεις

και κοιτάς πίσω από κουρτινές κλειστές 

προσπαθώντας να κλέψεις μια μου στιγμή.

...κι είχα τόσες να σου χαρίσω.

Ακόμα τακτοποιώ τους ψιθύρους 

που δεν έφτασαν σε σένα ποτέ, 

δεν πρόλαβαν κραυγή να γίνουν, 

να σ’αναστήσουν. 

Ένα πέρασμα λες πως ήσουν...

Κι εγώ στην αγκαλιά μου

κρύβω τα χνάρια σου 

μην μαρτυρήσω το μονοπάτι σου.

Σε κάθε συριγμό

υπογράφεις την παρουσία σου

Μη μιλάς ...

Μόνο να ‘ρχεσαι...

Κι εγώ τις νύχτες θα φιλεύω τα πικραμένα σου χείλη 

με γλυκό τριαντάφυλλο

Και το "εμείς" βουβό και ρακένδυτο 

μα πάντα παρόν 

θα σου κρατά συντροφιά ως τη Δύση.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

20/1/16 

Ρίμας συναπάντημα

Θα πορευτώ ατάραχη

ως ψηφίδα ενός πίνακα 

που μαρτυρά ένα ανώνυμο πλήθος.

Σιωπηλή λειτουργός 

μυσταγωγίας ανείπωτης 

και θα κατοικήσω 

στο άγονο έδαφος της ψυχής σου.

Με δρόσο της αυγής 

θα ξεδιψάσω το πύρινο βλέμμα σου 

και στης καρδιάς σου τα έγκατα 

θα φυτέψω δυο στίχους απείθαρχους.

Κι έτσι κάθε που τ’αηδόνια λαλούν 

θα ξημερώνεις τραγούδι 

σε κάθε ρίμας το συναπάντημα. 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

19/1/16

Βορεινό παραθύρι

Θα ξεχαστώ 

στο βορεινό παραθύρι της ψυχής σου

Εκεί που ο Αίολος ασελγεί 

στην ησυχία σου 

και οι βοριάδες τραγουδούν ανενόχλητοι.

Και με μια πέτρα αλάξευτη 

θα προσπαθήσω να χαράξω στη νύχτα

τ' όνομά σου με φως.

Είναι που δυο εποχές τώρα καρτερώ

τη σιωπή που με πνίγει

να σπάσεις

μα, εσύ, συνεχίζεις Απών 

και της ζωής μου το οπισθόφυλλο 

σε αποσιωπητικά καταλήγει...

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

18/1/16

Λοξή βροχή

Εγώ, μια χούφτα νερό, 

της λοξής σου βροχής αποτέλεσμα,

μουσκεμένα φτερά πεταλούδας, 

που στο χάδι σου πάντα θα τρέμουν.

Σε ταξίδια αόριστα,

σαν σκαρί με σπασμένα κουπιά

ν’ ανταμώνω το τέλος μου,

σαν γιορντάνια από δάκρυα 

μου κρεμάς στο λαιμό.

Στο γλυκό του μελιού,

ύπνος γίνεσαι αιώνιος, 

ποθητή λησμονιά μου.

Σε σεντόνια λευκά

άλικη υπογραφή στης ψυχής μου 

την πρώτη παράδοση,

ν’ ανασταίνεται η αυγή.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

17/1/15

Κλαυθμός στο Αιγαίο

Σ’ανταριασμένα νερά
απέλπιδα προσπαθεί η διαφυγή να σταθεί
μα πάνω σε σκόπελους συνθλίβεται η ζωή.
Σ' αλμυρό νερό βυθίζεται τ’ όνειρο
και ξεθωριάζει
και η οδύνη του θανάτου
σ’ άπατο γαλανό στήνει χορό.
Σ’ απείθαρχα κύματα
μάταια παλεύει το παρόν να ισορροπήσει
απ’ τους γεννήτορές του, παρελθόν καταραμένο
ταγμένο στην απώλεια.
Κι εγώ μ’ένα κοντσέρτο από πολυβόλα
ένα ρέκβιεμ συνθέτω και σ’ αποχαιρετώ.

- Ποια άδικη μοίρα σε σπρώχνει μακριά από τα χώματά σου ;

- Ποιος ματωμένος χρυσός θα ξεπληρώσει την απώλεια ;

Φτωχή μου γενιά...
Την αύριο απώλεσες
και το Αιγαίο κοιμίζει τα παιδιά σου!

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
16/1/16

Αέναες Περιπλανήσεις

Στο σύθαμπο, 

ψυχή περιπλανώμενη, 

σαν από πάντα χαμένη, 
σιωπηλά περπατάς 

κι ο ουρανός ένα πανί ξεχασμένο στο χέρι σου 

να σκουπίζει τα δάκρυα μιας αμίλητης βροχής.

Τ' άλικα παπούτσια της ψυχής σου 

κρεμασμένα στα ψηλά κλωνάρια 

των ξεχασμένων σου ονείρων 

κι η νυχτικιά σου λευκή 

σαν μυγδαλιάς νυφικό το καταχείμωνο

να σκουπίζει τα χνάρια σου 

μην τάχα και κανείς 

σε ανακαλύψει.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

31/10/14

Ο πίνακας 

"ΑΕΝΑΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ" είναι εργο του ζωγράφου και αγαπημένου φίλου 

Φώτη Ασπρομάτη

Ήταν θέλημα Θεού

Ήταν θέλημα Θεού 

Λευκά τριαντάφυλλα τρέμουν μέσα στα χέρια μου 

λευκά πέταλα με το άρωμα του παραδείσου 

ένας κοιμισμένος βολβός με το μικρό χωρίς αγκάθια κοτσάνι του. 

Αυτό μου χάρισες ένα σκοτεινό πρωινό 

ίσως το αγνό ευχαριστώ που άκουσα ποτέ

ίσως το πιο πικρό αντίο που είπαν ποτέ τα χείλη σου. 

Οι καρδιές και οι ψυχές μας έβαλαν φωτιά σε όνειρα και αγάπη 

μέχρι που τα μάτια μας μάς κέρασαν γλυκόπικρο ποτό 

και τα τελευταία αγγίγματα μάς χάρισαν έναν ήλιο ομορφιάς

που αντηχεί σαν εσπερινός. 

Δυο κεριά σκορπούν φως από το μανουάλι 

ήταν θέλημα Θεού να πορευτούν χωριστά στη ζωή.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

24/11/15

It was God’s will

White roses trembling in my hands

white petals with the scent of paradise

a sleeping bud with its tiny thornless stalk.

This is what you gifted me a dark morning

maybe the purest thank you I‘ve ever heard

maybe the bitterest goodbye your lips ever said.

Our hearts and soul set fire to dreams and love

until our eyes served us a bittersweet drink 

and the last touching gifted us a sun of beauty

that sounds like a vesper.

Two candles shared light from the candelabrum

it was God’s will to walk in life separately.

Laskaris P. Zararis

24/11/15

Mετάφραση, Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Υγρά μερόνυχτα

Με ρωτάς τι αγαπώ πιότερο πάνω σου

και σ' αποκρίνομαι...

- Τους κατακλυσμούς των ματιών σου !

Κάθε που στην ψυχή σου ξεχειλίζει η θλίψη

κι ανοίγουν οι ουρανοί στο βλέμμα σου.

Ω, πόσο τ' αγαπώ αυτά τα υγρά μερόνυχτα 

και πόσο λατρεύω κάθε που ξαστερώνει 

κι ένα κλαδί ελιάς φανερώνει εκεί ζερβά στα χείλη σου,

να μου υπόσχεται μια νέα αύριο απ' την αρχή.

Αρχή μου...

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

10/1/15

Το έργο που συνοδεύει το ποίημα ανήκει στην εξαιρετική ζωγράφο και φίλη Φωτεινή Παππά, την οποία και ευχαριστώ για την τιμή τούτης μας της συμπόρευσης.

Αδιάβατα μονοπάτια...

Σε αδιάβατα μονοπάτια

γιομάτα αγκάθια και ξερολιθιές

δοκιμάζεται η πίστη.

Τα χνάρια μου ματωμένα

ζωγραφίζουν μιαν άλικη ρότα

που μαρτυρά την πορεία μου.

Τις ώρες της αυγής

τίκτεται ο δρόσος

μες στην καρδιά των ανθών

κι εγώ κορεσμένες ψυχές ξεδιψώ

μ' ένα βρόχινο δάκρυ.

Τη λησμονιά ξορκίζω

μην λάχει κι ο πόνος ξεχαστεί.

Στου κόρακα τον λυγμό

να με ψάξεις

και στου Υπερίωνα το μεσουράνημα

να με απαρνηθείς.

Λάθεψε η μέρα...

...χάθηκα κι εγώ

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

5/1/16

Αλκυόνη

Με τους βοριάδες παλεύεις 

μικρό της μοίρας πουλί 

κυνηγημένο στη γέννα σου 

προτού την αυγή αντικρύσεις. 

Αφρισμένους ποταμούς αντιμάχεσαι 

και ηττάσαι 

και η συνέχεια της ζωής σου 

σε άπατα νερά αποδημεί.

Μα δακρύζει ο Δίας στον άδικο κατατρεγμό 

και τον καιρό υποτάσσει. 

Μερεύει τα νερά και το κρύο δαμάζει. 

Να βρεις τόπο να σταθείς 

να πάς τη ζωή μιαν εποχή παρακάτω.

Ω, Αλκυόνη ... !

Για χάρη σου ο χειμώνας σωπαίνει

κι η άνοιξη ανασταίνεται στα μέσα του Γενάρη.

Κοιμίζεις τη ζωή σου σε κοίτες ήρεμες σιμά 

και η συνέχειά σου έχει πια σωθεί. 

Κι εγώ ... Αλκυόνη,

μια βιαστική μυγδαλιά ντυμένη στα λευκά 

της άνοιξης χορό χορεύω 

πριν σκοτεινιάσει πάλι ο ουρανός

και ο καιρός ανταριάσει

και τα φτωχά μου τα κλωνιά

γυμνά ξημερωθούνε ...

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

12/1/16

Μόνη στο ηλιοβασίλεμα

Να γυμνωθώ απ' τ' ουρανού 

το γαλάζο νυφικό 

και να θωρώ εκεί 

στων ποδιών μου τ' ακροδάχτυλα 

ν' ανατέλλει ο ήλιος 

και το φως του 

να σκεπάζει τη γύμνια μου 

και να στεγνώνει τη θάλασσα 

που τις νύχτες μ' αγκαλιάζει. 

Να διψάς να γευτείς 

μια ιδέα ακόμα γλυκό φιλί 

απ' άλικα χείλη 

που ανθίζουν στην όψη σου, 

να λιγώνεσαι να δροσιστείς σε δυο μάτια μελιά 

που μεσουρανούν στο γέλιο σου. 

Να μαρτυρά ο ουρανός τ' ανείπωτα

και οι αετοί και τ' αγριοπερίστερα 

να τραγουδούν τα μυστικά σου, 

αυτά που η καρδιά σου ψιθυρίζει 

σαν γέρνω πάνω σου. 

Μια νύχτα η αυγή θ' αργήσει να 'ρθει

να μην ξυπνήσουν τα όνειρα. 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

12/1/15

Ο εξαίρετος πίνακας "Μόνη στο ηλιοβασίλεμα" είναι έργο του ξεχωριστού δημιουργού Odysseas Anninos τον οποιο και ευχαριστώ θερμά για τη φιλία του και το ταξίδι στα όμορφα έργα του.

Εγώ ειμί ... Γυνή !

Ονείρου άλικη προσμονή
σε μανδήλα γυμνής γυναικός,

συντάσσομαι.

Κίβδηλες αλήθειες

σε δρόμους χαραγμένους με απάθεια,

αποτάσσομαι.

Ιδεογράμματα κεντημένα

στον καμβά της αλήθειας

ευωδιάζουν αγιόκλημα.

Στήθη γυμνά

δακρύζουν ζωή

μέσα σε γιασεμιού αθάνατα άνθη.

Εγώ ειμί,

Πόθος κρυφός σ΄ανείπωτο όνειρο.

Ρόδο ολάνθιστο,

που ξεδιψά στα νερά της ψυχής σου.

Αστραπή που τα νέφη ορίζει

και γεννά τη βροχή.

Εγώ ειμί ... Γυνή!

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Ο πίνακας  "άλικη προσμονή" που συνοδεύει το ποίημα "Εγώ ειμί ... Γυνή" ,

ανήκει στη ζωγράφο Φωτεινή Παππά 
που εμπνεύστηκε το έργο της από τους στίχους του ποιήματος.