Λοξή βροχή

Εγώ, μια χούφτα νερό, 

της λοξής σου βροχής αποτέλεσμα,

μουσκεμένα φτερά πεταλούδας, 

που στο χάδι σου πάντα θα τρέμουν.

Σε ταξίδια αόριστα,

σαν σκαρί με σπασμένα κουπιά

ν’ ανταμώνω το τέλος μου,

σαν γιορντάνια από δάκρυα 

μου κρεμάς στο λαιμό.

Στο γλυκό του μελιού,

ύπνος γίνεσαι αιώνιος, 

ποθητή λησμονιά μου.

Σε σεντόνια λευκά

άλικη υπογραφή στης ψυχής μου 

την πρώτη παράδοση,

ν’ ανασταίνεται η αυγή.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

17/1/15