Ρέκβιεμ για ένα χαμόγελο

Άδειος ο ασκός της ψυχής 

κι οι άνεμοι στήσαν χορό

στου πληγωμένου ορίζοντα 

το ξεθωριασμένο μετερίζι.

Κι εσύ, 

του μεθυσμένου λογισμού μου 

στράτα μου κρυφή, 

με τις αψίδες της προσμονής 

να στολίζουν τις παρειές σου, 

πού τάχα εαυτόν απώλεσες ;

Σε σκιερά δωμάτια, αξημέρωτα όνειρα

δέσμιο του σκότους σε κρατούν

και τα σκαλιά του Άδη γοργά κοινωνάς.

Κι εσύ θλιμμένο γιασεμί μου,

πώς άνυδρα θα ζήσεις εκεί ζερβά στα χείλη μου ;

Αφού τα δάκρυα τώρα πια, 

λάσπη γίνονται στου χρόνου την σκόνη

και δεν προφταινουν να σε ξεδιψούν.

Διψασμένο πια δύεις κι εσύ σε μια άδυτη Δύση.

12/2/15

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου